Δροσιά του πρωινού,
δάκρυ καθάριο του Σεπτέμβρη,
διάφανη πάχνη αραχνοΰφαντη,
Λυώνεις και γίνεσαι δροσοσταλιά,
όταν ξεδιάντροπα ο αυγερινός,
στην φωτερή του αγκαλιά σ’ αρπάζει,
Και τότε, στραφταλίζοντας,
για μια στιγμή μονάχα μένεις αναποφάσιστη,
κι ύστερα κυλάς μ’ ορμή
στου κιτρινισμένου φύλλου την ράχη,
ώσπου να φθάσεις και να κρεμαστείς
μετέωρη στην άκρη,
σαν διαμαντένιο σκουλαρίκι αρχαίας Νύμφης,
που πάνω του καθρεφτίζεται η Αυγή.
Αρσένης Παππάς, "Περί Ποίησης"