Ένα πολύ σύνηθες, αν και καταφανώς αφελές, αντεπιχείρημα όταν γίνεται λόγος για μακροζωία, είναι το εξής:
«Και τι θα κερδίσω αν ζήσω δέκα χρόνια παραπάνω; Όλοι δεν θα πεθάνουμε στο τέλος;». Αυτό βέβαια δεν θα ακουστεί σχεδόν ποτέ από ανθρώπους π.χ. της τρίτης ηλικίας, αλλά μόνο από όσους δεν συνειδητοποιούν πραγματικά τι σημαίνει να πλησιάζεις σε αυτό το τέλος που τόσο εύκολα μνημονεύουν. Γιατί αν μπορούσαμε να συνειδητοποιήσουμε την κατάσταση στην οποία θα μας βρει αυτός ο πρόωρος τερματισμός του γήινου βίου μας, δεν θα τολμούσαμε να τον επισπεύσουμε με κανέναν τρόπο.
Για παράδειγμα, ένα ενδεχόμενο είναι να μας βρει όταν είμαστε έτοιμοι να ζήσουμε το δεύτερο μεγαλύτερο θαύμα της ζωής μας, μετά τη γέννηση των παιδιών μας, που έγκειται στη γέννηση των παιδιών των παιδιών μας! Το να βλέπεις τα παιδιά σου να φέρνουν στον κόσμο νέα ζωή, είναι ένα από τα μεγαλύτερα θαύματα που μπορείς να ζήσεις σε αυτή τη ζωή. Πώς θα μας φαινόταν λοιπόν αν αυτή η θαυμαστή στιγμή ισοδυναμούσε με το επερχόμενο τέλος μας; Το οποίο επισπεύσαμε καπνίζοντας, πίνοντας «λίγο» παραπάνω, τρώγοντας «λίγο» παραπάνω, γενικότερα, παραβιάζοντας περισσότερους ή λιγότερους νόμους της ζωής, προς χάριν της υποτιθέμενης «απόλαυσής» της! Κατά το γνωστό, «Μία ζωή την έχουμε»!
Όπως και να έχει, είναι βέβαιο ότι κάθε πρόωρο τέλος αυτής της μίας και πολύτιμης ζωής, δεν θα μας αρέσει όταν έρθει η ώρα του. Ακόμη και αν η ζωή μας φαντάζει άδεια και ανεκπλήρωτη σε εκείνη τη χρονική στιγμή, ακριβώς αυτό το αίσθημα κενότητάς της θα είναι που θα μας κρατάει στη ζωή! Η επιθυμία να βρούμε κάποια εκπλήρωση, πριν πεθάνουμε! Αν λοιπόν έχουμε επισπεύσει το τέλος της ζωής μας, ο πόνος μας θα είναι διπλάσιος: Όχι μόνο θα πεθάνουμε ανεκπλήρωτοι, αλλά θα πεθάνουμε και πριν την ώρα μας!
Δεν υπάρχει περίπτωση λοιπόν για κανέναν άνθρωπο που έχει σώας τας φρένας, να μη μετανιώσει, όταν θα είναι πλέον αργά, για τον ασύνετο βίο του που είχε ως συνέπεια τον πρόωρο τερματισμό του. Γιατί τότε μόνο θα καταλάβει τι σημαίνει πραγματικά ότι «μία ζωή την έχουμε» και άρα πρέπει να την τιμάμε και να τη διεξάγουμε σε συμφωνία με τους νόμους που τη διέπουν. Όχι για να την απολαμβάνουμε εγωιστικά, αλλά για να την προσφέρουμε σε όλους και κυρίως στους αγαπημένους μας, οι οποίοι είναι και εκείνοι που πληγώνονται περισσότερο από όλους από τον πρόωρο τερματισμό της.
Επειδή λοιπόν «μια ζωή την έχουμε», ας την κρατάμε στο ύψος που της αρμόζει, και τότε είναι βέβαιο ότι θα την έχουμε περίσσια, όποια και αν είναι τελικά η διάρκειά της.
-----------------------------------------------------------------------
Απόσπασμα από το περιοδικό: "Περίσσια Ζωή" - τεύχος 01
Ανδρέας Καραβιώτης