Υπάρχουν άνθρωποι που γεννήθηκαν για να γίνουν ξεχωριστοί.
Ίσως να ήταν τέτοια η συγκυρία των άστρων. Ή να τους κέρασαν νεράιδες πάνω από την κούνια. Ίσως απλά, η μάνα φύση να θέλησε να τους χαρίσει στην ανθρωπότητα για να ομορφύνει τον κόσμο.
Είναι ψυχές που έπεσαν στη γη και την κάνουν πιο λαμπερή και μόνο που υπάρχουν. Φωτίζουν τις σκοτεινιές της ύπαρξης, δίνουν ελπίδα πως δε χάθηκαν τα πάντα.
Δείχνουν πως όλα τα προβλήματα του κόσμου, όλες οι ατιμίες, η σκληρότητα, η αθλιότητα, η απανθρωπιά, δεν τους αγγίζουν…
Μόνο ο άνθρωπος. Αυτός το μέλημα και η έννοια τους.
Θα σταθούν δίπλα στον αδύναμο. Θα βοηθήσουν όποιον έχει την ανάγκη τους. Φίλος, γνωστός ή ολότελα ξένος, δεν έχει σημασία.
Εκείνοι είναι εκεί. Γιατί αυτή είναι η στόφα τους. Βαθιά τρυφερή κι ανθρώπινη.
Δε θα σκεφτούν το κακό. Κι όταν έρθουν αντιμέτωποι μαζί του, με ένα μεγαλείο ψυχής θα τα καταφέρουν. Θα σταθούν στο ύψος τους και θα παλέψουν με δύναμη που μέσα στην ηρεμία που βγάζουν προς τα έξω, δε φαντάζεται κανείς.
Κι όμως.
Αυτοί οι άνθρωποι, με την ηρεμία στο βλέμμα και τη μεγάλη καρδιά, μπορούν να πολεμήσουν με θάρρος και τόλμη που δε βάνει ο νους. Και να θυσιαστούν, αδιαφορώντας για κάθε δικό τους όφελος.
Πάνω από όλα ο άνθρωπος. Ο αγαπημένος τους.
Πιστεύουν σε έναν κόσμο που μπορεί πια να μην υπάρχει. Μα πιστεύοντάς τον, βαθιά μέσα τους νιώθουν πως αρχίζουν να τον δημιουργούν.
Και το ελπίζουν πως έτσι γίνεται.
Γιατί ο κόσμος δεν είναι όπως τον θέλουν. Αυτοί τον ονειρεύονται όμορφο, σωστό, μεγαλειώδη κι ανθρώπινο.
Κι όσο αυτός δεν είναι έτσι, τόσο παλεύουν.
Και πέφτουν, πληγώνονται, κλαίνε. Μα σηκώνονται με όση δύναμη τους απομένει και συνεχίζουν.
Και βοηθούν και συμπονούν. Κι απαρνιούνται το δικό τους καλό για το κοινό καλό.
Γιατί ξέρουν πως ο κόσμος δεν πορεύεται με το “εγώ” μα με το “εμείς”.
Γι’αυτό το πανανθρώπινο “εμείς” γίνονται πρεσβευτές αγάπης και πάσης φύσεως εθελοντές.
Και φτιάχνουν τη ζωή τους στα μέτρα που χρειάζεται η ανθρωπιά τους να χωρέσει.
Ναι, δεν υπάρχει αμφιβολία.
Είναι άνθρωποι που γεννήθηκαν με άστρο. Ένα άστρο που φωτίζει τις μορφές τους και τον κόσμο γύρω τους.
Αν συναντήσεις έναν τέτοιο άνθρωπο, μην τον προσπεράσεις. Μπορεί να φανεί ταπεινός κι αδιάφορος. Μπορεί να σου φανεί λίγος και φτωχικός.
Αλλά δεν είναι. Μάθαμε να κοιτάμε επιδερμικά, να κρίνουμε εγωιστικά κι ανώριμα.
Σαν επιμείνεις, θα δείς κάτι… Άλλοι θα το πουν φως. Άλλοι σπίθα. Οι περισσότεροι θα δυσκολευτούν να το προσδιορίσουν.
Αν με ρωτάς, εγώ το λέω αύρα. Και δεν την αφήνω να φύγει σαν τη δω.
Σαν αποκτήσω έστω την υπόνοια πως υπάρχει.
Γιατί οι άνθρωποι με αύρα φωτεινή και καθάρια, είναι πολύτιμοι. Είναι άνθρωποι που τους θέλεις στη ζωή σου. Τη γεμίζουν, την κάνουν πολύτιμη, της δίνουν νόημα και ουσία.
Μα πάνω από όλα, της δίνουν προσανατολισμό.
Χαθήκαμε οι άνθρωποι. Εγκλωβιστήκαμε σε βαλτωμένα νερά. Φυλώντας με πάθος σκουπίδια που μας τα πάσαραν για θησαυρούς και τους πιστέψαμε.
Κι είναι αυτοί, οι ξεχωριστοί, που μας δείχνουν όσα αρνηθήκαμε να δούμε και να πιστέψουμε. Και μας θυμίζουν πως πάνω από όλα, από φιλοδοξίες, ματαιοδοξίες και φιλαργυρίες, είμαστε άνθρωποι. Και σαν άνθρωποι έχουμε καθήκον να φυλάξουμε Θερμοπύλες. Να βοηθήσουμε τον άνθρωπο, να αλλάξουμε τον κόσμο που φτιάχτηκε αλλιώς κι αλλιώς τον καταντήσαμε.
Εκείνοι, οι ξεχωριστοί, προχωρούν μπροστά και με το άστρο τους μας δείχνουν το δρόμο.
Το μόνο που μένει είναι να τους ακολουθήσουμε.
Ελπίδα πάντα υπάρχει, αρκεί να ανοίξουμε τα μάτια μας και να τη δούμε…
Στεύη Τσούτση.