Η μεγαλύτερη απόσταση που έχει να διανύσει κανείς, μου έλεγε κάποτε ένας δάσκαλος θεραπευτής, είναι να κατέβει από το κεφάλι του και να φτάσει ως το στομάχι του.
Να επιτρέψει δηλαδή στο συναίσθημα του και στο σώμα του να υπάρξει και να εκφραστεί, απελευθερωμένο από τα διανοητικά τείχη προστασίας. Και ακριβώς επειδή με αφορούσε ο αφορισμός, μου ήταν αδύνατον να τον κατανοήσω. Μέχρι που έπιασα τον εαυτό μου να νιώθει κάπως αμηχανία στις αγκαλιές των ανθρώπων. Εκεί ανακάλυψα πως μπορούσα να μιλώ για τα συναισθήματα μου, με τον ίδιο τρόπο που μπορεί να μιλάει κανείς με τις ώρες για την τεράστια σημασία της σιωπής. Λες και μιλάμε για το τι νιώθουμε, εμείς ή οι άλλοι, τόσο πολύ ώστε αποφεύγουμε να νιώσουμε πραγματικά. Κατοικούμε εκεί ψηλά στη διανοητική "κεφάλα" μας, ανυποψίαστοι για τη ζωή που μας διαφεύγει μέσα από άδεια χέρια μας. Κι αυτό το ξέρουν πολύ καλά τα μικρά παιδιά που δεν χάνουν ευκαιρία να αγκαλιάζονται...μέχρι να μεγαλώσουν.Αντώνης Ανδρουλιδάκης