«Τα Έθνη δεν πρόκειται να αλλάξουν τις εθνικές πολιτικές τους εάν δεν αλλάξουν οι άνθρωποι τις προσωπικές πολιτικές τους».
Τα κράτη και τα έθνη δεν υπάρχουν ως τέτοια. Υπάρχουν μόνο άνθρωποι. Ομάδες ανθρώπων που κατοικούν σε ορισμένες περιοχές και υπακούουν σε συγκεκριμένες επιταγές.
Όλες οι κυβερνήσεις, ακόμη και του Χίτλερ, ακόμη και του Στάλιν ή και του Μουσολίνι, είναι αντιπροσωπευτικές. Η συμπεριφορά ενός έθνους σήμερα δεν είναι παρά προβολή, σε μεγαλύτερη κλίμακα, της ατομικής συμπεριφοράς.
Ή, μάλλον, για να είμαστε πιο ακριβείς, προβολή σε μεγαλύτερη κλίμακα των μύχιων ατομικών επιθυμιών και προθέσεων. Γιατί πολύ θα θέλαμε όλοι μας να φερόμαστε πολύ χειρότερα από αυτό που μας επιτρέπει η συνείδηση μας και ο σεβασμός προς την κοινή γνώμη.
Ένα από τα μεγαλύτερα θέλγητρα του πατριωτισμού - να πραγματοποιεί τις χειρότερες επιθυμίες μας. Στο πλαίσιο του έθνους μας έχουμε κι εμείς τη δυνατότητα να φερόμαστε, δι' εκπροσώπου, σκληρά και ανέντιμα. Σκληρά και ανέντιμα, και μάλιστα, με αίσθημα βαθιάς αρετής. Να νιώθουμε τρυφερότητα και περηφάνια απέναντι στον φόνο, στο ψέμα, στα βασανιστήρια, για χάρη της πατρίδας.
Οι καλύτερες πολιτικές σε διεθνές επίπεδο αποτελούν προβολές των προσωπικών αγαθών προθέσεων και επιθυμιών, και πρέπει ταυτόχρονα να είναι εξίσου καλές σε διαπροσωπικό επίπεδο. Η προπαγάνδα του ειρηνισμού οφείλει να απευθύνεται τόσο στους ανθρώπους όσο και στις κυβερνήσεις· πρέπει να ξεκινά την ίδια στιγμή από την περιφέρεια και το κέντρο.
Αποσπάσματα από το βιβλίο του Άλντους Χάξλεϋ, Ο Τυφλός Λυτρωτής.
(Από Κανένας Κανένας)