Ένα συνηθισμένο φαινόμενο στη διάρκεια της ερωτικής επαφής είναι ότι οι εραστές δείχνουν μεγάλο ενδιαφέρον κι ενεργητικότητα πριν από τον οργασμό, ενώ μετά από αυτόν εκδηλώνουν αδιαφορία ή απάθεια.
Γενικά, περισσότερο υπεύθυνος μπορεί να θεωρηθεί ο άντρας, που φτάνει συνήθως πρώτος σε οργασμό χωρίς να ενδιαφέρεται πάντα να ικανοποιήσει τη γυναίκα.
Η ερωτική πράξη δεν πρέπει ν’ αντιμετωπίζεται σαν αγώνας δρόμου όπου ο αθλητής στο τέλος καταρρέει.
Μια τέτοια στάση δημιουργεί συναισθήματα απογοήτευσης ή μια αίσθηση κενού στον ερωτικό σύντροφο - φαινόμενο γνωστό σαν μετασυνουσιακή κατάθλιψη.
Όταν οι εραστές εξοικειώνονται ο ένας με τις σεξουαλικές ανάγκες του άλλου, η αμοιβαία προσαρμογή έρχεται φυσικά και άνετα.
Οτιδήποτε είναι σεξουαλικά διεγερτικό, αποτελεί μέρος του προκαταρκτικού παιχνιδιού κι εναρμονίζει τη φυσική και λεπτότερη φύση τού ζευγαριού.
Οι Ανατολικές διδασκαλίες λένε ότι η γυναίκα, όμοια με το νερό, αργεί να φτάσει σε βρασμό καθώς επίσης αργεί έπειτα και να κρυώσει.
Το αντίστροφο ισχύει για τον άντρα που παρομοιάζεται με τη φωτιά - ανάβει εύκολα και σβήνει ταχύτατα.
Ωστόσο, αν αυτά τα δύο βρίσκονται σε ισορροπία, το ένα μετασχηματίζει το άλλο.
Η φωτιά και το νερό σε ισορροπία παράγουν ατμό πού κινείται φυσικά προς τα πάνω.
Η κίνηση αυτή θυμίζει την ανοδική πορεία της ζωτικής ενέργειας μέσα από τα λεπτά κανάλια και κέντρα.
Αν το πάθος κοχλάζει στον έναν ενώ είναι υποτονικό στον άλλο, τότε το ζευγάρι πρέπει να προσπαθήσει να αναμείξει και να εναρμονίσει αυτές τις δύο καταστάσεις αντί ν’ εξακολουθήσει ξεχωριστούς δρόμους. Εκείνο που πρέπει να χαρακτηρίζει την ερωτική πράξη είναι η ειλικρινής επιθυμία για την απόλυτη ικανοποίηση του συντρόφου μας και όχι για την εγωιστική ευχαρίστησή μας.
"Η τέχνη της έκστασης στον έρωτα"
Νικ Νταγκλας - Πεννυ Σινγκερ
Πηγή