Η αληθινή μάστιγα του αιώνα μας είναι η κόπωση. Απλά και καθαρά. Έλλειψη ενέργειας.
Η άλλη όψη του νομίσματος είναι το άγχος. ΟΧΙ το stress. Το stress ή stressor ή stimulus είναι το ερέθισμα που κινητοποιεί ένα μηχανισμό απόκρισης σε αυτό
Για παράδειγμα, η οσμή του αγαπημένου μας φαγητού είναι παράγοντας stress ο οποίος μέσω της όσφρησης καταλήγει στο αντίστοιχο εγκεφαλικό κέντρο και στη συνέχεια δίδονται οι κατάλληλες εντολές: πχ σιέλωση, παραγωγή γαστρικών οξέων κλπ. Σε μη υλικό επίπεδο μπορεί η οσμή αυτή να ξυπνήσει στο μυαλό μας αναμνήσεις πχ της γιαγιάς μας που το μαγείρευε όταν πηγαίναμε στο χωριό κλπ.
Με την αντίστοιχη λογική, όταν το stress/stimulus (οπτικό ερέθισμα ή ακουστικό ή απτικό) αφορά κάποιο είδος κινδύνου που είναι ενάντια στην επιβίωση (πχ θηρίο, έκρηξη, κάτι καυτό πάνω μας), τότε γίνονται όλες εκείνες οι αντιδράσεις που οδηγούν σε μάχη ή φυγή. Πρόκειται για ένα σύστημα εκτάκτου ανάγκης το οποίο μας επιτρέπει να αξιολογήσουμε ταχύτατα τον κίνδυνο και χωρίς συνειδητή προσπάθεια να είμαστε σε ετοιμότητα.
Όταν αυτό το σύστημα είναι ενεργό, τότε «δευτερεύουσες» λειτουργίες όπως η πέψη, η επισκευή κυτταρικών δομών, η «επαναφόρτιση» της ζωτικής ενέργειας των οργάνων, η ανοσολογική απόκριση αναστέλλονται, διότι η φύση ενδιαφέρεται για την βραχυχρόνια επιβίωση και όχι για τη μακροχρόνια. Επίσης αναστέλλεται η λογική σκέψη επειδή ο μετωπιαίος λοβός χρειάζεται χρόνο να αξιολογήσει και να καταλήξει σε μια απόφαση. Χρόνος που δεν υπάρχει όταν σε κυνηγάει ένα πούμα ή έχεις εγκλωβιστεί σε ένα φλεγόμενο δωμάτιο.
Το πρόβλημα ξεκινάει όταν αυτός ο μηχανισμός επιβίωσης «κολλάει» στο on και δεν σταματάει σχεδόν ποτέ. Αυτό οφείλεται στο ότι ο εγκέφαλος μας δε μπορεί να αντιληφθεί τη διαφορά μιας πραγματικής κατάστασης κινδύνου (το πούμα) και μιας πλασματικής (ο φωνακλάς και αγενής εργοδότης πχ). Επομένως, όλη η ενέργεια που έχει διαθέσιμη ο οργανισμός πάει προς «μάχη ή φυγή» από μια πλασματική κατάσταση. Και αυτό είναι η σφραγίδα του σημερινού μας πολιτισμού η οποία πλέον λέγεται ΑΓΧΟΣ!
Το επίσης κακό είναι πως αυτή η αλληλουχία του νευρο-ορμονικού μηχανισμού συμβαίνει τόσο συχνά που ο εγκέφαλος μέσω του φαινομένου της νευροπλαστικότητας «εκπαιδεύεται» και «προσαρμόζεται» θεωρώντας την απόκριση αυτή κάτι το φυσιολογικό. Είναι αυτό που λέμε ότι «αν το μόνο εργαλείο σου είναι το σφυρί, τότε όλα σου τα προβλήματα θα μοιάζουν με καρφιά». Το ΑΓΧΟΣ γίνεται τρόπος σκέψης, τρόπος ζωής!!!
Και εφόσον όλη μας η ενέργεια πάει στο ΑΓΧΟΣ τότε δεν έχουμε διαθέσιμη για άλλα πράγματα όπως:
Ανάκτηση και Διατήρηση Κυτταρικής Υγείας
Ανοσολογική άμυνα
Ψυχική Ανάταση
Δημιουργική Εργασία (πχ δευτερεύουσα πηγή εισοδήματος)
Ανατροφή των παιδιών μας (το κάνει η γιαγιά ή ο παππούς)
Χόμπι προσωπικά αλλά και οικογενειακά
Ανάπτυξη νέων ικανοτήτων (επαγγελματικών, διαπροσωπικών κλπ)
Εσωτερικές αναζητήσεις (φιλοσοφία, προσευχή, διαλογισμός, μελέτη κλπ)
Και πολλά ακόμα... Δεν είναι τυχαίο ότι το ΑΓΧΟΣ μέσω της κορτιζόλης (κυρίως) ΑΝΑΣΤΕΛΛΕΙ τη λειτουργία του ιππόκαμπου (εγκεφαλική δομή που σχετίζεται με τη μάθηση και τη μακροχρόνια μνήμη). Επίσης το ΑΓΧΟΣ μειώνει το δείκτη νοημοσύνης και τούτο διότι όλη η ενέργεια πάει σε δομές που έχουν να κάνουν με ένστικτο και όχι ανώτερες πνευματικές λειτουργίες.
Πηγή λοιπόν του ΑΓΧΟΥΣ είναι η ΕΚΜΑΘΗΣΗ της ενεργοποίησης μηχανισμών επιβίωσης απέναντι σε μη ρεαλιστικές απειλές κατά της ζωής μας πχ:
Απόκτηση υλικών αγαθών ως μέσο κοινωνικής καταξίωσης
Μη παραγωγικό εργασιακό περιβάλλον
Κοινωνικές και οικογενειακές υποχρεώσεις
Πληρωμή λογαριασμών και δόσεων από χρέη
Δυσλειτουργικές διαπροσωπικές σχέσεις
Επιπλέον ΑΓΧΟΣ προκαλεί η συνεχόμενη και παρατεταμένη αδυναμία του σώματος να κάνει τις απαιτούμενες επισκευές (επειδή το ΑΓΧΟΣ τρώει όλη τη διαθέσιμη ενέργεια). Επομένως ό,τι κλέβει ενέργεια που θα πήγαινε σε επισκευές των κυττάρων, αυτομάτως συνεπάγεται ΑΓΧΟΣ!
Συνήθεις κλέφτες είναι:
1. Επεξεργασμένα «τρόφιμα» («μπερδεύουν» τα κύτταρα που αναλώνουν ενέργεια για την «αναγνώριση». «Αναγνώριση» κάνουν τα λευκοκύτταρα (ουδετερόφιλα στο λεπτό έντερο) και τα κύτταρα του ήπατος (κυρίως)).
2. Αφυδάτωση
3. Κατανάλωση διεγερτικών (παραλύουν τον ενεργοποιητή των επισκευών δηλαδή το παρασυμπαθητικό νευρικό σύστημα ώστε να σου δώσουν την «τσίτα»)
4. Έλλειψη άσκησης (για να σου δώσει ενέργεια το σώμα πρέπει να τη «ζητήσεις» μέσω της άσκησης)
5. Γεωπαθητικό και ηλεκτρομαγνητικό φορτίο (δυσχεραίνει την επικοινωνία των κυττάρων)
6. Τοξίνες (η αποτοξίνωση είναι μετά την πέψη η πιο ενεργοβόρος διεργασία στο σώμα)
Η λύση είναι κάνοντας τα αντίστροφα:
1. Λιτή διαβίωση χωρίς υπερβολές στα υλικά αγαθά. Λιτή όχι κακομοίρικη
2. Τρόφιμα στη φυσική τους κατάσταση
3. Ήπια άσκηση
4. Όρια στο που και σε ποιόν δίνουμε το χρόνο μας και την ενέργειά μας
5. Τακτικό κυτταρικό «ξεβρώμισμα»
6. Επιλέγουμε τι θα μπει στο μυαλό μας
Ελπίζω να σας έδωσα τη φιλοσοφία του «τι να κάνω». Μην ξεχνάτε ότι όλα τα παραπάνω συνιστούν δεξιότητες. Και οι δεξιότητες μαθαίνονται. Το χρωστάμε στον εαυτό μας και στην κοινωνία που ζούμε να είμαστε καλύτεροι ως οντότητες μέσα στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε.