Σήμερα Παγκόσμια Ημέρα Προβληματισμού για τον Καρκίνο, σκέφτηκα να δημοσιεύσω ένα αρκετά επιτυχημένο άρθρο.
Δεν είναι μια ακόμα επιστημονική ανακάλυψη αλλά μάλλον ένα προϊόν μυθοπλασίας. Ίσως θα ήταν καλύτερα τα σημερινά παιδιά από την τρυφερή τους ηλικία να έρχονται σε επαφή με κάποιες αλήθειες έστω και μέσω "ιστοριούλας" ώστε το υποσυνείδητό τους να είναι κάπως εξοικειωμένο με αυτές χωρίς όμως να τραυματίζονται ψυχικά. Τουλάχιστον στο δικό μου το παιδί έτσι θα μίλαγα για αυτό.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΕΝΑ ΚΑΡΚΙΝΙΚΟ ΚΥΤΤΑΡΟ
Ο δαιμόνιος δημοσιογράφος Α. Ι. έσφιξε το χαρτοφύλακά του.
Η αποστολή του ήταν συγκεκριμένη. Θα έπαιρνε συνέντευξη από ένα καρκινικό κύτταρο!!! Τον είχαν ενημερώσει ότι χάρη σε ένα προηγμένο σύστημα μπορούσε να μιλήσει αλλά και να ακούσει τι θα του έλεγε το καρκινικό κύτταρο.
Χτύπησε το κουδούνι του εργαστηρίου και ένας ψηλός ξερακιανός με λευκή ιατρική ποδιά του άνοιξε χωρίς να μιλήσει και τον οδήγησε σε μια καρέκλα από την οποία φεύγανε κάτι καλώδια και κατέληγαν σε ένα γυάλινο διαφανές καπάκι. Στο κέντρο του ήταν ένα μικρό δισκάκι όσο μια αντρική παλάμη και μέσα είχε ένα βουναλάκι ροδοκόκκινο.
"Δεν έχουμε πολλή ώρα" του είπε ο ξερακιανός. "Κάτσε"
Ο Α.Ι. φόρεσε κάτι μεγάλα ακουστικά σαν αυτά που έχουν οι σκοπευτές τα οποία ήσαν εφοδιασμένα με μικρόφωνο.
Ο ξερακιανός ξερόβηξε "Σε ακούει"
ΑΙ: Καλησπέρα. Πως μπορώ να σε λέω?
Από τα ακουστικά βγήκε ένα σφύριγμα στην αρχή και μετά μια σφυριχτή φωνή σαν ερπετού απάντησε:
Καλησπέρα και σε σένα. Μπορείς να με αποκαλείς όπως θες εκτός από "καρκίνο".
ΑΙ: Γιατί;
Κ: Διότι δεν είμαι καρκίνος. Δεν είμαι αρρώστια. Και σίγουρα δεν είμαι κατάρα.
ΑΙ: Και τι είσαι;
Κ: Είμαι αποτέλεσμα. Όταν γεννήθηκα ήμουν και εγώ φυσιολογικός σαν τα άλλα αδέρφια μου στην κατοικία μας στο Ήπαρ. Το ψυγείο μας ήταν πάντα γεμάτο, είχαμε οξυγόνο ενώ το σπίτι μας ήταν καθαρό.
ΑΙ: Και τι συνέβη μετά; Γιατί άλλαξες;
Κ: Ο ιδιοκτήτης της κατοικίας μας όλο χαζομάρες μας δίνει και τρώμε. Κάτι περίεργα μόρια, κάτι χρωστικές, κάτι επεξεργασμένα. Ούτε που τα ξέραμε αυτά. Εγώ ήθελα νεράκι όχι καφέ ή κόκα κόλα. Ήθελα οξυγόνο όχι καυσέριο, τσιγάρο και δηλητήρια. Επίσης έχω τρελαθεί στα παράσιτα. Κάτι τέρατα που μοιάζουν με σαρανταποδαρούσες ψηλά σαν πολυκατοικίες έρχονται και μας κλέβουν την τροφή μας και μας βρωμίζουν το σπίτι.
ΑΙ: Λυπάμαι.
Κ: Έπεσε πείνα, έπρεπε να αλλάξω το μεταβολισμό μου σε αναεροβικό δηλαδή να προσαρμοστώ να ζω χωρίς οξυγόνο. Κάθε μέρα έρχονται οι ΕΟΠ (ΣτΣ: Ελεύθεροι Οξειδωτικοί Παράγοντες) και μου κλέβουν τα χρήματα που έτσι κι αλλιώς με δυσκολία βγάζω (ΣτΣ: ATP το ενεργειακό νόμισμα των κυττάρων). Και σαν να μην έχω όλα αυτά, δε μπορώ να πετάξω και τα σκουπίδια μου γιατί λέει τα απορριμματοφόρα (ΣτΣ: Λέμφος) είναι κολλημένα στην κίνηση και δεν προλαβαίνουν να καθαρίσουν όλη τη γειτονιά (ΣτΣ: Ιστός ή και Όργανο).
ΑΙ: Δεν έχω λόγια τι να πω;
Κ: Δε σου είπα και το καλύτερο. Έρχονται τώρα τελευταία και κάτι άλλοι απίθανοι τύποι οι οποίοι κρατάνε κάτι φλογοβόλα και λένε "κάνουμε εκκαθάριση στη γειτονιά από τους ταραξίες" (ΣτΣ: ακτινοβολίες). Το θέμα είναι ότι καίγοντας τα σπίτια μας και εμας, δε μας πείθουν ότι υπάρχει δυνατότητα να ξαναπροσαρμοστούμε στην παλιά μας κατάσταση. Είμαι άσχημος νευρικός και θέλω συνεχώς να πολλαπλασιάζομαι! Δεν το καταλαβαίνουν ότι όσο μας βαράνε είτε θα συνεχίσουμε να αυξανόμαστε είτε θα μετακομίσουμε σε άλλη γειτονιά; (ΣτΣ: μετάσταση).
ΑΙ: Εκτός από αυτούς με τα φλογοβόλα είναι και άλλοι δήθεν καλοί;
Κ: Ναι αμέ! Αυτοί είναι πιο ύπουλοι, διότι πάνε και βρωμίζουν με κάτι άγνωστα χημικά όλο μας το χώρο (ΣτΣ: μεσοκυττάριο υγρό) οπότε είτε είμαστε προσαρμοσμένοι (ΣτΣ: Καρκίνος), είτε όχι, πεθαίνουμε όλοι. Μα είναι χαζός αυτός ο ιδιοκτήτης; Χαλάει εμάς που είμαστε κομμάτι του;
ΑΙ: Άρα μου λες ότι η θεραπεία με τα χημικά είναι λάθος;
Κ: Σου είπα ότι δεν είμαι εγώ η ασθένεια, αλλά η προσαρμογή. Είμαι η απάντηση στην ερώτηση "πως θα επιζήσω μέσα σε αυτό τον τοξικό σκουπιδότοπο που με έβαλες να ζω;". Η λογική λέει ότι για να γίνω όπως ήμουν θα πρέπει να μου αφαιρέσεις τους λόγους που έγινα έτσι. Ίσως να μην προλάβω να γίνω εγώ φυσιολογικός αλλά το παιδί μου και το εγγόνι μου (νέα κύτταρα που δημιουργούνται μιτωτικά) θα μπορεί.
ΑΙ: Μα αυτό αλλάζει όλη την προσέγγιση!
Κ: Χαίρω πολύ! Δεν ξέρω τι παίζεται. Αυτό που ξέρω είναι ότι οι τυπάδες με τα φλογοβόλα και τα χημικά τσιμπάνε πολλά φράγκα για τη "δουλειά" τους. Αυτό που θέλω είναι καθαρό νεράκι, οξυγόνο, να μην έχω σκουπίδια και να μπορώ να μιλάω με τους γείτονές μου (ΣτΣ: κυτταρική επικοινωνία). Τώρα με τόσο παράσιτο (ΣτΣ: βλαβερή ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία, αρνητικές σκέψεις κλπ) πως να μιλήσω με το γειτονάκι μου. Κανένας συντονισμός. Κάνουμε ο καθένας ό,τι του έρθει στο κεφάλι.
ΑΙ: Άρα κάνετε ανταρσία;
Κ: Πάλι χάνεις το νόημα. Όχι φίλε μου. Να ζήσουμε θέλουμε. Και θα το κάνουμε με κάθε τρόπο και μέσο. Θα προσαρμοστούμε! Δεν είμαι ασθένεια είμαι προσαρμογή!
ΑΙ: Αν είναι να κρατήσω κάτι από όλο αυτό, θα είναι: "Δεν είσαι ασθένεια, αλλά προσαρμογή"
Κ: Θέλω αυτή τη συνέντευξη να την απομαγνητοφωνήσεις και να τη γράψεις ώστε να ενημερώσεις όσο πιο πολύ κόσμο μπορείς! Για να σωθούμε όλοι
ΑΙ: Σε ευχαριστώ πολύ... Προσαρμογή για το χρόνο σου!
Κ: Μου άρεσε! Θα το κρατήσω αυτό το όνομα!
Ο δημοσιογράφος έκλεισε όλο σκέψεις τον καταγραφέα του.
Εκείνη τη στιγμή πρόσεξε μέσα στο γυάλινο καπάκι, στο δισκάκι πάνω ότι δεν υπήρχε πλέον βουναλάκι.
"Το σκοτώσαμε!" έκανε θριαμβευτικά ο ξερακιανός που μόλις είχε βγάλει την ποδιά του και ετοιμαζόταν να κλείσει το εργαστήριο. Αύριο θα είχε πολλή δουλειά να κάνει. Το νέο συμβόλαιο με ιδιαίτερα υψηλές απολαβές απαιτούσε να "βρει" μια νέα θεραπεία για τον καρκίνο τη μάστιγα του αιώνα. Πάντα κάποιος άλλος φταίει τελικά!