Σε αυτό το άρθρο δεν θα γράψω για κάποιο “σοφό” διατροφικό μοντέλο ή δεν θα παίζω με τις φαντασιώσεις για υπερτροφές που θα σου κάνουν διατροφικό μπότοξ και θα ζήσεις για πάντα.
Θα γράψω για ένα κρυφό διατροφικό πόλεμο. Και μη περιμένεις μια ακόμη συνωμοσιολογική θεωρία όπου κάποιοι «κακοί» θέλουν να αφανίσουν εμάς τους «καλούς». Διότι σήμερα θα διαβάσεις για τον πόλεμο και τις φωνές του πολέμου ανάμεσα στα αυτιά σου!
Φαντάζομαι γνωρίζεις ότι οι άνθρωποι δεν τρώμε μόνο από καθαρή βιολογική ανάγκη και πείνα. Το φαγητό σου δεν είναι μόνο ένα μηχανικό συνονθύλευμα πρωτεϊνών, υδατάνθρακα, λίπους, πασπαλισμένο με κάποια άλλα εξωτικά μόρια. Η τροφή είναι “αλχημική” σύνδεση, ελευθερία, απόλαυση, αγάπη, μνήμες, πόνος, οικογένεια, πόθοι, φόβος, επιθυμίες, κοινωνική θέση, αποδοχή, εξερεύνηση εαυτού και του κόσμου, γεύσεις, πρέπει και μη, ιδέες, αντιστάσεις. Και κυρίως το φαγητό σου είναι ο δρόμος και η βάση για ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΘΡΕΨΗ και για το σώμα, και για τον νου και για τα συναισθήματά σου.
Και κάπου εκεί ξεκινούν οι διαφωνίες, οι εντάσεις και ο πόλεμος…
Έχεις έντονες συναισθηματικές αντιδράσεις για το "κακό" φαγητό που ΞΕΡΕΙΣ ότι θα έπρεπε να ΜΗ φας ή το " καλό" φαγητό που θα έπρεπε να φας και δεν το κάνεις;
Όταν οι φωνές των σκλάβων μέσα σου φωνάζουν για περισσότερη σοκολάτα και παγωτό, όσο περισσότερο χρησιμοποιείς την θέλησή σου, τόσο περισσότερο η επανάσταση και ο πόλεμός τους θα δυναμώσει και στο τέλος θα χάσεις. Και μετά το βάρος στο στομάχι σου και στις αρθρώσεις σου μπορεί να είναι πολύ, όμως η ενοχή, η αίσθηση του αβοήθητου, η αυτοκριτική για την αδυναμία σου, μένουν πολύ παραπάνω από το βαρύ στομάχι…
Και ξέρεις κάτι; Η ενοχή και η επίκριση ΔΕΝ αυξάνουν την σχέση σου με την τροφή σου, δεν σε διδάσκουν για τι ΟΝΤΩΣ σε τρέφει, δεν σε κρατούν σε σύνδεση και απλώς εξυπηρετούν και τρέφουν το άγχος σου, τον πόλεμο και σε απομακρύνουν από τις πραγματικές σου ανάγκες. Αυτό το διάστημα περνάμε τη φάση της δαιμονοποίησης του υδατάνθρακα γενικά και της ζάχαρης ειδικότερα. Αυτή η «φάση» έχει ως αποτέλεσμα να γεμίσει η «αγορά υγείας» με πανάκριβες «ζάχαρες» που δεν είναι ζάχαρες και που αν τις ελέγξεις προσεκτικά και καταλαβαίνεις στοιχειωδώς οργανική χημεία θα διαπιστώσεις ότι είναι ζάχαρη πάλι ή κάποιος άλλος απλός υδατάνθρακας.
Και ενώ έχω γράψει ξανά και ξανά γι’ αυτό το θέμα, για την άγνοια, την ανοησία ή την κατακάθαρη απάτη σε περιγραφές ή υποσχέσεις τέτοιων προϊόντων, έχω εργαστεί με άτομα, τα οποία αφού «έκοψαν τη ζάχαρη» και την αντικατέστησαν με ζάχαρη που νόμιζαν ότι δεν είναι ζάχαρη, που όπως μου είπε μια κυρία, «είναι γνωστό σε όλους ότι είναι κακιά και εθιστική», βελτίωσαν την υγεία τους και την ευεξία τους.
Παράδοξο; Καθόλου, γιατί ενώ δεν σταμάτησαν να καταναλώνουν ζάχαρη και ίσως μάλιστα να την αύξησαν, το άγχος τους, η ανησυχία, οι ενοχές, ο φόβος, ο πόλεμος ανάμεσα στα αυτιά τους σταμάτησε. Και η ειρήνη, η απόλαυση, η αποδοχή, η χαλάρωση είναι και αυτές εξαιρετικά αναγκαίες «βιταμίνες» για την ολοκληρωτική σου θρέψη.
Θα σου πω ένα μυστικό: Το “κάρμα” σου βρίσκεται στα ντουλάπια και στο ψυγείο που κρατάς το φαγητό σου. Και οι επιλογές του φαγητού σου προκαλούν άλλες πιο γρήγορα και άλλες πιο αργά μετρήσιμες διαφορές στην υγεία σου σε όλα τα επίπεδα ύπαρξής σου. Γιατί η τροφή μπορεί να αλλάξει το πώς νιώθεις, πώς είσαι, πού πηγαίνεις.
Και όσο δεν είσαι σε σύνδεση με την τροφή σου και με το τι σε όντως τρέφει θα επαναλαμβάνεις συνεχώς και συνεχώς τους ίδιους “πολέμους” με εσένα χωρίς να μαθαίνεις από την ιστορία σου…
“Ευτυχισμένοι όσοι από την ιστορία τους έχουν μάθει” είχε πει ο Ευριπίδης και γι’ αυτό, ένα από τα πρώτα πράγματα με το οποίο ξεκινάμε στους κύκλους των σεμιναρίων της Αλχημείας της Διατροφής και στις ομάδες εργασίας μας είναι η ΔΙΑΤΡΟΦΙΚΗ ΣΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ. Ένα εξαιρετικά σημαντικό εργαλείο για να σε μάθει να συνδέεις πρώιμές σου μνήμες τροφής, Τροφής και διατροφικών συνηθειών και σχέσεων. Είναι μία άσκηση που αυξάνει την συνειδητότητά σου σε σχέση με όλα όσα έγραψα παραπάνω.
Και μόνο αφού αποκτήσεις «σχέση» με την τροφή σου αξίζει να μπεις σε άλλες λεπτομέρειες. Η μελέτη και η ανάλυση της τροφής στα επιμέρους συστατικά και ο μηχανικός της ρόλος στην υγεία και την ασθένεια είναι σημαντική για τις επιστήμες και την έρευνα και ταυτοχρόνως όχι ικανή από μόνη της να πληροφορήσει το Όντως σε Τρέφει.
Και αυτό το λογικό λάθος δεν το κάνει η επιστήμη της διατροφής και των συστατικών της, αλλά η ερμηνεία αυτής της επιστήμης. Όταν η μελέτη της τροφής γίνει «Διατροφισμός», από επιστήμη δηλαδή, έχει μετατραπεί σε ιδεολογία, σύστημα πίστης και πεδίο φανατισμού γίνεται αιτία «πολέμου» βασισμένου σε πεποιθήσεις, ενοχές και συμφέροντα...
Ουσιαστική βάση στην κατανόηση του τι με τρέφει έχει να κάνει ο εγκέφαλος, το νευρικό σύστημα και η δομή του. Λόγω της εξελικτικής ιστορίας μας, οι διαφορετικές περιοχές ανάπτυξης του εγκεφάλου συμβάλουν στις διαφορετικές ανάγκες για μικρή και μεγάλη τροφή. Όπως στην αρχαιότερη σύλληψη για τον Κόσμο, τη δομή του και τη λειτουργία του οι αρχαίες σαμανικές παραδόσεις του πλανήτη φαντάζονται 3 Κόσμους ο ένας πάνω στον άλλο και ένα δέντρο ή βουνό ή κάποιος άξονας να τους συνδέει, έτσι και ο ανθρώπινος εγκέφαλος, η βάση της ανθρώπινης εμπειρίας και ερμηνείας του εξωτερικού κόσμου είναι τριπλός.
Ο αρχαίος εγκέφαλος υπεύθυνος για τα αποθέματα και τις βασικές λειτουργίες της τροφής, της ανάσας, της ασφάλειας, μαζί με τα αρχαία ένστικτα σαν φίδι που φυλάει το χρυσόμαλλο δέρας στη βάση του ιερού δένδρου. Και ο μέσος εγκέφαλος που η "τροφή" του είναι οι σχέσεις, η σύνδεση, η οικογένεια, σαν λιονταρίνα που κυνηγάει για τα παιδιά της και πάνω-πάνω στην κορφή το νεότερο τμήμα του εγκεφάλου σαν την Υπατία μαθηματικό και φιλόσοφο να παρατηρεί και να διδάσκει και να τρέφεται με νόημα και συνείδηση.
Και ο άνθρωπος είναι όλα αυτά μαζί και όταν οι «Κόσμοι» εντός λειτουργούν με αρμονία τα πράγματα είναι καλά, αλλά όταν οι ανάγκες και οι προτεραιότητες κοντράρονται, τότε οι τροφή και η Τροφή μπορεί να μην σε θρέψει.
Γιατί, όπως σου έγραψα στο ξεκίνημα του άρθρου, δεν πεινάς και πολεμάς μόνο για φαγητό, πεινάς για νόημα, για σύνδεση, για αγκαλιά, για αναγνώριση, για καθρέφτισμα, για φιλίες, για γνώση, για πάθος, για απόλαυση, για παιχνίδι, για ζωή.
Κάπου εδώ τελειώνει ο χώρος γι’ αυτό το άρθρο και επειδή έχουμε πολλά ακόμη να πούμε μέχρι την επόμενη φορά: Στην υγειά σου!
Ευθύμης Λαζάρου
*Ευθύμης Λαζάρου ND, DO, BsC(hOns) Ost.Med οστεοπαθητικός, φυσικοπαθητικός, σωματικός ψυχοθεραπευτής: Ο Ευθύμης Λαζάρου έχει διδάξει βιοχημεία, διατροφή, εφαρμοσμένες μεθόδους φυσικής θεραπευτικής και οστεοπαθητικής στο BCOM (Un. Westminster) και έχει διατελέσει επιμελητής της πανεπιστημιακής κλινικής του BCOΜ. Δημιουργός της Ροϊκότητας, μιας μεθόδου ψυχοσωματικής ανάπτυξης. Διδάσκει σε διάφορα μέρη στο κόσμο και η βασική αρχή της δουλειάς του είναι η ενότητα του ψυχοδιανοητικού, σωματικού και πνευματικού εαυτού και η δυνατότητα της αυθεντικής έκφρασης του κάθε ατόμου.