<< Η παρέα του με τον Μαθιού του είχε δώσει πολλά.Κυρίως μια γνώση που τον βοηθούσε,μέσα σε αυτόν τον στρόβιλο της ανισορροπίας και της σχοζοφρένειας,
να διακρίνει το καίριο και να ζει σε κάποια αρμονία με τον εαυτό του και το περιβάλλον,και αυτό βέβαια σήμαινε να ζει αποκλειστικά με τον εαυτό του και με άλλα πλάσματα πέρα από το σύνορο του λογικού είδος του. Τα σκυλιά του,τα δέντρα ,το χώμα ,το κλήμα ,την εξαίσια μυρουδιά της χωνεμένης κοπριάς και της νοτισμένης γης,το φεγγάρι ,τα αστέρια,γενικά με αυτό που λέμε τοπίο: μια μικρή όσο και απέραντη πλάση κοινωνίας και συνεργασίας,συναίνεσης,τρυφερότητας,αγάπης και νιαζιάρικης διεκδίκησης. <Μια συνεχής μεταμόρφωση της αγάπης σε αγαπημένο>, της τρυφερότητας σε χάδι,της αδιαφορίας σε έγνοια.
Χρόνης Μίσσιος