Οι άνθρωποι έχουν σταματήσει να κοιτούν τι πραγματικά συμβαίνει γύρω τους και βλέπουν μέχρι εκεί που οδηγούν το κεφάλι τους… Ζουν μόνο για να εκτελέσουν τα πρέπει τους χωρίς να υπολογίζουν κανέναν. Διαβάζουν μηχανικά, περπατάνε μηχανικά , συζητάνε μηχανικά, κάνουν ότι ζουν. Δεν ξέρω αν υποκρίνονται δεν είμαι σίγουρη αν έχουν πλέον την «αίσθηση» των αισθήσεών τους. Μόνο εκτελούν εντολές, μόνο υπάρχουν! Σκύβουν το κεφάλι στην αδικία κι όταν έρχονται αντιμέτωποι με αυτή το γυρνούν από την άλλη πλευρά μονολογώντας «τι τραβά ο κόσμος!» Θυμώνουν με την ταπείνωση, κατακρίνουν την κριτική μα πάλι με την πρώτη ευκαιρία αποκτούν άποψη για τα πάντα. Αρκεί να μην τους βλέπει το αφεντικό… Μα ποιος είναι αυτό το αφεντικό; Περπατούν με το βλέμμα σε μια οθόνη κι ο μοναδικός λόγος που σηκώνουν τα μάτια είναι όταν πιάνεται ο αυχένας τους από το smartphone ή το tablet.
Και η ζωή κυλά, δεν περιμένει. Ο ήλιος δεν σταματά να ανατέλλει και το φεγγάρι να φωτίζει πιο διαφορετικά κάθε που πλησιάζει πανσέληνος. Κι αυτοί είναι οι άνθρωποι που ανάβουν τα φώτα μόνο για να μετρήσουν τις άσπρες τρίχες στο μέτωπό τους, την αναδυόμενη κοιλιά, τις ρυτίδες έκφρασης. Συνεχίζουν να φοβούνται να χαμογελούν μη τυχόν και «σπάσει» το δέρμα τους, να φάνε σε μια παρέα μήπως το πουκάμισο κάποια στιγμή δεν στρώνει, να κουνήσουν τα μαλλιά τους μη τυχόν και δεν έχει βαφτεί καλά η ρίζα.
Άντρες, γυναίκες, σημασία δεν έχει το φύλο αλλά ο τρόπος που έχουν αποφασίσει να ζήσουν την ζωή τους. Μιζέρια, καμία χαρά! Ολοκληρωτική αδιαφορία! Να πατούν πάνω από πτώματα και να ενοχλούνται που θα λερωθούν τα καλογυαλισμένα παπούτσια τους. Θεωρούν δεδομένη την ύπαρξή τους, το οξυγόνο, τον πλανήτη, την φύση, την ζωή. Δεν βλέπουν την ομορφιά, δεν την αναζητούν. Πιστεύουν πως όλα τους έχουν χαριστεί! Άνθρωποι που κλαίγονται συνεχώς για τα δεινά στη ζωή τους, των δίπλα, των απέναντι, της χώρας, του πλανήτη θαρρείς τίποτα καλό δεν συμβαίνει γύρω τους. Άνθρωποι ανάμεσα μας που όταν διαβάζουν τέτοιες γραμμές εντυπωσιάζονται και διερωτώνται «πώς μπορούν και υπάρχουν έτσι τέτοιοι άνθρωποι» κι άλλοτε «τι λέει αυτή πού τα βλέπει όλα αυτά;» Ζόμπι που περιφέρονται ρουφώντας σε κάθε ευκαιρία την ενέργεια των γύρω τους κι απομυζούν την ζωή από τους συνανθρώπους τους για να δυναμώσουν την προσωπική τους εικόνα. Κάποιοι τους χαρακτηρίζουν «τοξικούς.»
Σταμάτα πια με το «έτσι είναι η ζωή», «οι καταστάσεις μας έχουν φέρει σε αυτό το σημείο»! Ποιες καταστάσεις, αυτές που ήταν προσωπικές σου επιλογές μα δεν ζύγισες πως ο χρόνος κυλά τις συνέπειες με τους δικούς του ρυθμούς; Όμορφη η σκέψη του ζήσε το τώρα μα δεν υπολόγισες πως οι επιλογές του τώρα θα γίνουν τα θεμέλια του αύριο, του μεθαύριο και του εκάστοτε τώρα της συνέχειας της ζωής! Αυτό ονομάζεται ευθύνη των πράξεών σου και εκεί εσύ είσαι το μόνο αφεντικό!
Ε! Πού πας; Φεύγεις; Βέβαια, κουβέντες που χτυπούν το εγωισμό και την υπεροψία σου δεν θες να τις ακούς. Βάλε επιτέλους το μυαλό στην άκρη και νιώσε την ενέργεια της ψυχής σου! Άφησες το ένστικτό σου να λειτουργήσει κάποια φορά στις αποφάσεις σου ή πάντα έβαζες την λογική του προσωπικού σου συμφέροντος, την λογική του προσωπικού σου «τώρα» δίχως να σε νοιάζει το μετά και τι αντίκτυπο θα έχει στην ζωή των συνανθρώπων σου ή στην ψυχή τους;
Είχες ηθική, είχες σεβασμό, έβαλες τις αξίες και τις αρετές πάνω από όλα; Ή έχεις αποφασίσει να προστατέψεις την κουνιστή πολυθρόνα σου, να ‘χεις θωρακισμένη πόρτα, αλεξίσφαιρα τζάμια και τον τελευταίας τεχνολογίας συναγερμό; Πόσα τείχη ακόμη αντέχει η ψυχή σου νομίζεις; Το δικό της φως θρέφει την ζωή σου, το σκοτάδι του μυαλού σου θρέφει μόνο την ψευδαίσθησή σου πως θα πατήσεις το κουμπί και θα δεις. Ναι, θα δεις αλλά με φως τεχνητό, ψεύτικο.
Μην μένεις άλλο εκεί, φύγε μακριά από την ευκολία του διακόπτη. Μια πλάνη του μυαλού είναι μόνο! Άνθρωποι είμαστε όλοι, από κύτταρα, ψυχή και πνεύμα. Άνθρωπος εγώ, άνθρωπος εσύ, ο δίπλα, πλασμένοι γι αυτόν τον πλανήτη, γι αυτή την διάσταση, μοιραζόμαστε όλοι το ίδιο οξυγόνο και η ύπαρξή μας εξαρτάται από τις ίδιες διαδικασίες. Βίωσε την μοναδικότητά σου, δίδαξε τις γνώσεις σου, μα πότε πότε μην λησμονήσεις πως όλοι μαζί είμαστε μια αλυσίδα κι αν κάτι χαλάσει στην αλυσίδα αυτή αργά ή γρήγορα θα χαθούμε όλοι!
Ρίνα Σερέτη