Αρχικά για τα πρώτα χρόνια τής ζωής του ως ανεξάρτητο πλέον ον, κατέχει αρκετές ακόμα αρετές. Ένα νεογνό δεν φορά μάσκες, όπως οι μεγάλοι, δεν υποκρίνεται, δεν ψεύδεται, δεν κοροϊδεύει. Αντιθέτως, γελά με την ψυχή του, κλαίει πραγματικά, αγγίζει, ζηλεύει, παίζει, ουρλιάζει, τρώει, χωρίς καμία υποκρισία, χωρία καμία εμπάθεια. Ό,τι κάνει το κάνει πραγματικά, επειδή το αισθάνεται, ό,τι κάνει είναι αληθινό, πραγματικό. Τα νεογνά θα έπρεπε να αποτελούν τούς δασκάλους μας κι όχι τους μαθητές μας. Σύμφωνα με τον Ηράκλειτο: «Των παιδιών είναι η βασιλεία».
Μάθημα θα μπορούσε ν΄ αποτελέσει για εμάς η ασθένεια ενός βρέφους. Γιατί ένα βρέφος αρρωσταίνει, έχει αναρωτηθεί κανείς; Όταν ένα βρέφος αρρωσταίνει, το κάνει για να θεραπευτεί! Σηκώνει εύκολα υψηλό πυρετό, κάνει εμετούς με το παραμικρό, με σκοπό ν΄ αποβάλλει τις υπερφορτωμένες τοξίνες του. Κρυολογεί για ν΄ αποβάλλει φλέγματα απ΄ τη μύτη και το στόμα, κάνει διάρροιες, για να καθαρίσει την εντερική οδό, δείχνοντας στους γονείς του, ότι εκείνοι κάτι δεν κάνουν καλά με την υγεία του.
Β. Μαυρομάτης