Ζούμε σε μια εποχή μόλυνσης τής ατμόσφαιρας, τής γης, των ωκεανών, τής χλωρίδας και τής πανίδας. Η ανθρώπινη υγεία σε παγκόσμιο επίπεδο περνάει μεγάλη κρίση. Εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν καθημερινά από τις ανίατες εκφυλιστικές ασθένειες, παρά τις υποσχέσεις τής Ιατρικής για ίαση και θεραπεία. Οι βάσεις τής νοσηρότητας, που μαστίζουν την ανθρωπότητα, ξεκινούν από πολύ μικρές ηλικίες. Πλέον οι καρκίνοι, τα καρδιακά, οι εγκεφαλοπάθειες κι άλλες βαριές, ανίατες κι εκφυλιστικές ασθένειες, πλήττουν τα παιδιά και τα βρέφη. Μήπως τελικά οι γονείς, οι παιδίατροι και το σύστημα εν γένει, θα πρέπει κάποια στιγμή ν΄ αναθεωρήσουν πολλά πράγματα;
Κάθε βρέφος προϋπάρχει κατά την εγκυμοσύνη στην κοιλιά τής μητέρας του αγνό, φυσικό, ενωμένο με το όλον, υγιές, ασφαλές και μακάριο. Με την αποκοπή τού ομφάλιου λώρου και την γέννησή του στον κόσμο τής ύλης, το νεογνό βιώνει την απόλυτη μοναξιά και τον φόβο τού αγνώστου. Βρίσκεται πλέον μακριά απ΄ την μητρική ασφάλεια και αυτάρκεια, αποκομμένο, έχοντας χάσει τη μακαριότητα, στην οποία διαβιούσε. Γίνεται πλέον θνητός περιπλανώμενος και χαμένος. Θέλει από κάπου να πιαστεί, να αισθανθεί ότι είναι, ότι υπάρχει. Η ταυτότητα, που αποκτά σταδιακά, δηλαδή το εγώ του, αποτελεί την μάσκα εκείνη, που θα φορά σε όλη του τη ζωή. Η ύπαρξη συσκοτίστηκε, η αγνότητα λερώθηκε, η μακαριότητα έχει ουσιαστικά ξεπέσει. Η μήτρα και η κοιλιά τής μητέρας είναι πλέον παρελθόν. Αυτός είναι και ο χαμένος παράδεισος, που μάταια αναζητούν οι θρησκείες στούς ουρανούς.
Β. Μαυρομάτης