Ποτέ δεν ήταν εύκολο να ακολουθήσουμε το μονοπάτι της αρετής. Ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή που επικρατεί η επίπλαστη πραγματικότητα της εικόνας, γίνεται ακόμη δυσκολότερο.
Η άρνηση να παραδεχτούμε τα λάθη μας πρώτα στον ίδιο μας τον εαυτό και στη συνέχεια δημόσια στον περίγυρό μας είναι το πρώτο σημάδι παρακμής. Οτιδήποτε αμαυρώνει την εικόνα που πλασάρουμε προς τα έξω, πρέπει να εξοντώνεται ακαριαία. Όλα πρέπει να κυλούν ομαλά. Τίποτα να μην διαταράσσει την τάξη του συστήματος του » ιδανικού κόσμου » που ζούμε.
Εφόσον εμείς οι ίδιοι αρνούμαστε την αλήθεια μας, πώς περιμένουμε από τους άλλους ν’ αποδεχτούν την δική τους?
Μόνο οι ακέραιοι χαρακτήρες, οι συμπαγείς προσωπικότητες, οι διαπλασμένες με αρχές και αξίες αντέχουν το βάρος των σφαλμάτων τους. Εκείνες που είναι άθικτες από το σαράκι της ματαιοδοξίας και της ανασφάλειας. Εδώ, όμως εμείς έχουμε κενό, σαν να κόπηκε το σήμα και να μαύρισε η οθόνη της συνείδησής μας.
Αιτίες υπάρχουν πολλές, εκτός από την διαπαιδαγώγηση που λάβαμε ως παιδιά και που θα έπρεπε να λειτουργεί ως ασπίδα στα λεγόμενα «σημεία των καιρών».
Η κυριότερη αιτία είναι η ακόρεστη ανάγκη να φαινόμαστε καλύτεροι, ανώτεροι, σπουδαιότεροι σε όσους δεν μας γνωρίζουν καλά εντός ή εκτός Ίντερνετ. Απόρροια της γενικότερης παρακμής των ηθών μας, και της αστείρευτης μοναξιάς μας.
Όλα τα παραπάνω μας έχουν μετατρέψει σε αδύναμες, φοβισμένες οντότητες που ψάχνουν αγωνιωδώς μια πηγή χαράς και αυτοεπιβεβαίωσης. Αναζητούμε την αναγνώριση μέσα από από το ανώνυμο πλήθος αρχικά, που γίνεται επώνυμο στη συνέχεια και βαφτίζεται » φίλοι » , » κολλητοί » κι » αδέλφια» .
Το χειρότερο, δακτυλοδείχνουμε και κριτικάρουμε τόσο εύκολα τους άλλους που μας αντιστέκονται και που δεν ακολουθούν την δική μας γραμμή. Προς Θεού, όμως, να μη στραφεί κάποιο άλλο δάχτυλο και δείξει εμάς. Εμείς πρέπει πάση θυσία να μείνουμε στο απυρόβλητο. Να φανούμε άμεμπτοι και υπεράνω υποψίας.
-Πόση ανασφάλεια κρύβει η αυτοπροβολή?
Δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις πως, όσο μεγαλύτερη ανασφάλεια νιώθει κάποιος, τόσο πιο σκληρά προσπαθεί να την κρύψει πίσω από σχεδόν γελοίες απόπειρες αυτοπροβολής. Προβάλλει συνεχώς τον εαυτό του, διαφημίζει τα επιτεύγματά του, μιλάει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί.
Ό,τι είναι αληθινό κι όμορφο δεν έχει ανάγκη προβολής. Θα αναδυθεί, γιατί αυτό είναι προορισμένο να κάνει. Να ξεχωρίσει ανάμεσα στις πανομοιότυπες εικόνες που πλασάρονται σήμερα. Τα μέσα της εποχής βοηθούν όσο ποτέ άλλοτε, ενώ ταυτόχρονα μας παρασύρουν σε ένα παιχνίδι, όπου αξία έχει μόνο η εικόνα.
Είναι κατανοητό πως θα προβάλεις τη δουλειά σου, την εταιρία σου, τα προϊόντα σου, αλλά τον εαυτό σου γιατί?
Είσαι προϊόν προς πώληση?
Αναρωτιέσαι για την τιμή που μπορείς να πιάσεις?
Μα ένας άνθρωπος που γνωρίζει την αξία του, δεν έχει ανάγκη να την επιβεβαιώσει μέσω τρίτων. Για την ακρίβεια του είναι παντελώς αδιάφορο. Τη γνωρίζει ο ίδιος κι οι οικείοι του κι αυτό είναι υπεραρκετό.
Όσο πιο καλά νιώθεις με τον εαυτό σου, τόσο λιγότερο μιλάς για τα επιτεύγματά σου. Όσο πιο υγιής είναι η σχέση σου, τόσο λιγότερη ανάγκη έχεις να την επιδείξεις. Όσο πιο καλά γνωρίζεις κάτι, τόσο πιο απλά μιλάς γι’ αυτό. Αυτός είναι ο κανόνας και δεν μπορώ να βρω καμία εξαίρεση.
Μη σκας όμως, όλοι έχουμε υπάρξει κατά καιρούς σε αυτή τη θέση. Το θέμα είναι να το καταλάβεις έγκαιρα, να το επεξεργαστείς μέσα σου και να το διορθώσεις, πριν αυτό μετατραπεί σε μια ναρκισσιστική διαταραχή, που μόνο καλό δε θα αποφέρει σε σένα και τους γύρω σου.
πηγές:
Από