Γράφω
για ν' αντικρίζω τα μούτρα μου στο καθρέφτισμα των λέξεων,
για να στοχάζομαι δυο και τρεις φορές
για να κοιτώ αραδιασμένες τις λέξεις
κι έτσι να ριζώνουνε βαθύτερα και πιο στέρεα μέσα μου,
γράφω
για να αλαφρώνει το βήμα μου από τα βαρίδια,
για ν' απαλλάσσομαι απ' τη σαβούρα και ν' αλητεύω στα πρωτόγνωρα,
σ' αυτά που μπορούν να εκπλήξουν τις βεβαιότητές μου,
γράφω,
σε μια προσπάθεια απελπισίας, μπας και μπορέσω να κατανοήσω,
να ισορροπήσω με την καρδιά και το νου,
τον ανεξήγητο παραλογισμό του κόσμου που συναντώ καθημερινά μπροστά μου,
σε κάθε βήμα,
σε κάθε πληροφορία,
σε κάθε συναναστροφή
γράφω
για να ξεγλιστράω απ' την οδύνη του βιώματος της επιβεβλημένης κανονικότητας των κανονικών ανθρώπων,
γράφω μπας και μπορέσω επιτέλους να βρω το δικό μου στίγμα
μέσα σ' αυτό το ανθρώπινο χάος
που το μόνο που τόσο καλά έμαθε είναι το πως να προκαλεί πόνο στον άλλο,
γράφω
για να κερνάω και να παρηγορώ τον άσημο εαυτό μου με λιγοστές ανάσες,
φτιαγμένες στο κέντρο του ανεξερεύνητου σύμπαντος μου,
γράφω
για να μην σπάσω σε ασύνδετα κομμάτια ενοχών
σκορπισμένα από δω κι από κει,
γράφω
για να θυμάμαι, να μην ξεχνώ,
γιατί αυτό είναι ότι πιο αθώο ξέρω να κάνω...