Ένα μωρουδιακό κλάμα που "αγνοείται" μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρά προβλήματα, έτσι που να υπάρχουν αρνητικές επιδράσεις στην ανάπτυξη και στην ευζωία του παιδιού.
Το έντονο στρες του παιδιού κατά τους πρώτους μήνες της ζωής του, μπορεί να αλλάξει το σύστημα των νευροδιαβιβαστών, προκαλώντας λειτουργικές και δομικές αλλαγές στον εγκέφαλο του.
Οι αλλαγές αυτές είναι ανάλογες με αυτές που συμβαίνουν στον εγκέφαλο των καταθλιπτικών ενηλίκων.
Εγκαταλείποντας τα βρέφη να κλαίνε, μπορεί να υπερενεργοποιηθεί το σύστημα της αδρεναλίνης τους. Κάτι τέτοιο θα αυξήσει την επιθετικότητα, τον παρορμητισμό και τις βίαιες συμπεριφορές, αργότερα, στην ενήλικη ζωή τους. Μπορεί επίσης να οδηγήσει σε αφύσικα υψηλά επίπεδα της κορτιζόλης-της ορμόνης του στρες και στην αναστολή της ανάπτυξης των νευρικών ιστών του εγκεφάλου.
Αγνοώντας ένα βρέφος που κλαίει αναστέλλουμε την γενικότερη ανάπτυξη του, καθώς την ανάπτυξη του ανοσοποιητικού του συστήματος, καθιστώντας τα παιδιά περισσότερο ευάλωτα σε διάφορες σοβαρές ασθένειες.
Οι έρευνες έδειξαν ότι τα παιδιά που "αγνοούνται" δεν αναπτύσσουν υγιείς διανοητικές και κοινωνικές δεξιότητες και έχουν δυσκολία στον έλεγχο-ρύθμιση των συναισθημάτων τους. Όταν τα βρέφη απομακρύνονται από την φυσική παρουσία της φροντιστικής τους φιγούρας, ενεργοποιούνται οι αποκρίσεις του πόνου, προκαλώντας ορμονολογικές μεταβολές. Ακόμη και 3 ώρες καθημερινού αποχωρισμού, μπορούν να προκαλέσουν επιγενετικές συνέπειες, που θα οδηγήσουν σε στρες και ελλειμματική ανάπτυξη της μνήμης στη διάρκεια της ενήλικης ζωής.
Το κλάμα και το γέλιο είναι ο τρόπος των παιδιών για να επικοινωνήσουν.
Τα παιδιά κλαίνε και διαμαρτύρονται κάνοντας φασαρία για πολλούς λόγους, όπως ο πόνος, η πείνα, άλλες αιτίες δυσφορίας ή απλά γιατί επιζητούν την φυσική επαφή.
Κάθε γέλιο και κάθε δάκρυ χρειάζεται να λαμβάνει την κατάλληλη και θετική ανταπόκριση.
Έτσι το παιδί μαθαίνει ότι όλα του τα συναισθήματα μπορούν να γίνονται αποδεκτά.
Όταν αγνοούμε ένα βρέφος που κλαίει στέλνουμε το μήνυμα ότι η θλίψη ή ο θυμός δεν είναι αποδεκτά, γεγονός που καταστέλλει τα συναισθήματα τους ή τα κάνει να δυσανασχετούν ακόμη περισσότερο.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να καθησυχάσουμε ένα βρέφος που κλαίει, συμπεριλαμβανομένου του θηλασμού που τα βοηθάει να ελέγξουν την πείνα τους και της αναδημιουργίας οικείων ήχων σαν αυτούς που άκουγαν στην κοιλιά της μητέρας.
Μπορούμε επίσης να οικοδομήσουμε καθησυχαστικά περιβάλλοντα και ρουτίνες ύπνου. Η σωματική επαφή, το άγγιγμα, διεγείρει την απελευθέρωση της οξυτοκίνης, της ορμόνης δηλαδή της Αγάπης και του Δεσμού.
H κοιλιά της μαμάς ήταν ένας συνεχώς μεταβαλλόμενος χώρος και αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που τα βρέφη ηρεμούν ύστερα από ορισμένες κινήσεις.
Βοηθώντας τα βρέφη να ηρεμούν και να καθησυχάζουν, εκπαιδεύουμε τα παιδιά να μαθαίνουν να καθησυχάζουν τον εαυτό τους.
(πηγή: Science Nature Page)