Στη σημερινή εφημερία
νοσηλεύω στην κλινική μια γυναίκα 60 ετών με καρδιακή ανεπάρκεια σχεδόν τελικού σταδίου (σταδίου NYHA III προς IV όπως λέμε στην καρδιολογία) σε έδαφος κακοήθους παχυσαρκίας (BMI: 50) και όλων των συννοσηροτήτων της, όπως διαβήτης, υπέρταση, υπερλιπιδαιμία, χρόνια στεατοηπατίτιδα και ήπια νεφρική ανεπάρκεια.
Της Παναγίας τα μάτια δηλαδή.
Δεν ξέρεις τι να πρωτοδιορθώσεις (τα αδιόρθωτα δηλαδή).
Και ενώ αναγκάστηκα να της χορηγήσω το κλασσικό διουρητικό φάρμακο ονόματι φουροσεμίδη (Lasix) σε δόσεις ελέφαντα για να της αφαιρέσω όλο το επιπλέον αλάτι που έχει αθροιστεί στο σώμα της,
όταν μπήκα στη βραδυνή επίσκεψη στον θάλαμο, της είχε φέρει (ο γιος της παρακαλώ) ένα τεράστιο προφιτερόλ για...ορεκτικό 😂.
Το εν λόγω προϊόν περιέχει ένα σκασμό αλάτι και άλλον τόσον σκασμό ζάχαρη (φανταστείτε το διατροφικό...πάρτυ που γίνεται στο σπίτι).
Με βάση όλα αυτά λοιπόν, έχω να καταθέσω τα εξής:
1. Αίτια απορρύθμισης της καρδιακής ανεπάρκειας (κατά το ξυράφι του Occam):
Το πλείστον των περιστατικών απορρύθμισης καρδιακής ανεπάρκειας που καταφθάνει στα ΤΕΠ των νοσοκομείων έχει ως αίτιο τις διαιτητικές παρεκτροπές ή/και την πλημμελή λήψη φαρμακευτικής αγωγής και συνήθως την πλημμελή παρακολούθηση της καρδιακής ανεπάρκειας (σχεδόν όλοι οι ασθενείς που έχω δει έως τώρα στην Κεφαλονιά, δεν ζυγίζονται καθημερινά για monitoring του ισοζυγίου νερού και άλατος του σώματός τους).
2. Η εκπόρνευση της γεύσης και η δικτατορία του γλυκού:
Η σύγχρονη, βιομηχανικά επεξεργασμένη διατροφή είναι προσανατολισμένη στην εκπόρνευση, τον εκμαυλισμό της γεύσης και όχι στην προαγωγή της υγείας του ανθρώπου.
Μια αληθινή λοιπόν επανάσταση στη βιομηχανία του φαγητού θα ήταν η ηθικοποίηση της γεύσης.
Η ηθικοποίηση της γεύσης, ουσιαστικά συνίσταται στην αρχέγονη αρχή της ισορροπίας των πάντων.
Μια αρχή που πρώτος ο Ιπποκράτης εντόπισε χιλιάδες χρόνια πριν.
Ένας λοιπόν από τους παράγοντες υγείας του ανθρώπου είναι η ισορροπία των συστατικών της γεύσεως.
Η σωστή αναλογία γλυκού, πικρού, αλμυρού και ξυνού και ουμάμι.
Όλα τα εδώδιμα υλικά στη φύση έχουν ένα κράμα όλων των γευστικών συστατικών.
Δεν υπάρχει το απόλυτα γλυκό, ξυνό, πικρό ή αλμυρό στη φύση.
Υπάρχει μόνο καθ´υπεροχήν γλυκό, ξυνό, πικρό, αλμυρό, ουμάμι με άλλοτε άλλη αναλογία από τα υπόλοιπα.
Η αληθινή τραγωδία για τους ανθρώπους είναι ότι η μόνη απολυτότητα που μπορούν να δεχθούν οι γευστικοί τους κάλυκες είναι το απόλυτο γλυκό.
Μια πολύτιμη παλαιά γνώση που γνωρίζει πολύ καλά η βιομηχανία φαγητού και τη χρησιμοποιεί για την κερδοφορία της.
Αυτή η δικτατορία του γλυκού όμως, είναι ένας παράγοντας ασθένειας (παχυσαρκία, διαβήτης, καρδιαγγειακά νοσήματα, νεφροπάθειες, ηπατοπάθειες).
Είναι λοιπόν τουλάχιστον υποκριτικό, όταν ως κοινωνία, προσπαθούμε να "καταπολεμήσουμε" την παχυσαρκία, διατηρώντας όμως αυτό το διατροφικό μοντέλο εκπόρνευσης της γεύσης, μέσω της δικτατορίας του γλυκού.
ΣΚ Αναγνωστόπουλος
Καρδιολόγος ΕΣΥ