“Προφανώς, μου είναι πολύ πιο βολικό να θεωρώ ότι ο άλλος πρέπει να με φροντίσει. Είναι η περίπτωση των ισόβιων παιδιών.
Τα παιδιά που δεν αποφασίζουν ποτέ να πάψουν να στηρίζονται στους γονείς τους.
Όσο βέβαιο είναι ότι υπάρχουν πολλοί γονείς που εγκλωβίζουν τα παιδιά τους για να μη μεγαλώσουν και να μπορούν έτσι να συνεχίζουν να ελέγχουν τη ζωή τους, άλλο τόσο ισχύει ότι δεν είναι λίγα τα παιδιά που εγκλωβίζουν τους γονείς τους, υποχρεώνοντάς τους να συνεχίζουν να παίρνουν αποφάσεις για λογαριασμό τους, για να μην αναλάβουν εκείνα την ευθύνη του εαυτού τους, να μην είναι εκείνα υπεύθυνα για τίποτα.
Γιατί είναι πιο εύκολο και λιγότερο επικίνδυνο να διακινδυνεύουν άλλοι, να πληρώνουν άλλοι τα σπασμένα.
Ο δρόμος της αυτοεξάρτησης είναι ο δρόμος της ανάληψης της ευθύνης για τον εαυτό μας.
Για να βαδίσεις αυτόν τον δρόμο χρειάζεται:
-Να είσαι σε θέση να το κάνεις, να έχεις τα κατάλληλα εφόδια και να πάρεις την απόφαση.
-Δεν υπάρχει συγκεκριμένο μέρος για να προετοιμαστεί κανείς για τον δρόμο.
-Θα ανακαλύπτουμε τους όρους και τις συνθήκες στη διαδρομή.
-Θα βελτιώνουμε τα εφόδιά μας όσο προχωράμε.
-Θα παγιώνεται η απόφασή μας όσο περισσότερο δρόμο αφήνουμε πίσω μας”.
Χ. Μπουκάϊ, Ο Δρόμος της Αυτοεξάρτησης, (βιβλίο)