Ανάσταση καρτερά και λαχταρά αυτό που δεν υπάρχει πια,
αυτό που αφέθηκε να ξεψυχήσει,
Τι δεν είναι πια ζωντανό?
Να είναι η αλήθεια?
Να είναι η αγάπη?
Ο ίδιος ο άνθρωπος?
Η μέρα της Ανάστασης
μια υπενθύμιση,
μια ακόμα ευκαιρία,
κερδισμένη ή χαμένη...?
Μοιάζει με μυστική ομολογία,
με κρυφή ενοχή,
κι ευτυχώς,
για τους πιο πολλούς
το "μαρτύριο" κρατά τόσο λίγο,
όσο ένα τσούγκρισμα με αυγά
και μια κοινότυπη ευχή που συνήθισαν να χείλη να ψελλίζουν
κι ύστερα πάλι
προγραμματισμένοι νεκροζώντανοι,
μα για τους λίγους
αυτή η πορεία στο μακρύ και ανηφορικό Γολγοθά
κρύβει σε κάθε της βήμα όλη την ανομολόγητη μαγεία,
τη θέαση από ψηλά
της ουσίας, της απροσμέτρητης ομορφιάς...