Πάντα αργοπορημένος στο μάθημα της ευθύνης,
λευκή κόλλα στο διαγώνισμα της επίγνωσης,
η συνήθεια, το βόλεμα κι ο χαβαλές, τα καλύτερά σου,
το, "μια ζωή την έχουμε κι αν δε τη γλεντήσουμε", το σουξέ σου,
το "εγώ θ' αλλάξω τον κόσμο?" το σύνθημά σου
και την ίδια στιγμή,
απογοήτευση, στεναχώριες, άγχη και διλλήματα,
μπερδεμένος στα πάντα,
φοβισμένος για τα πάντα,
για το άγνωστο,
πάντα ήταν προτιμότερο να καταστραφείς από τους φόβους σου
παρά ν' αλλάξεις,
η ιστορία όμως τιμωρεί τους αργοπορημένους,
δεν αναγνωρίζει δικαιολογίες...
Την ώρα που σπαταλάς τη ζωή σου από δω κι από κει,
που περνάς την ώρα σου στα κοινωνικά δίκτυα,
που αγωνιάς πως θα τη βγάλεις και αυτό το μήνα,
που χαζεύεις κάποιο ριάλιτυ ή κάποιο τηλεπαιχνίδι στο χαζοκούτι,
την ώρα που παραγγέλνεις σουβλάκια
από την εφαρμογή που έχεις στο έξυπνο κινητό σου,
την ώρα που αρνείσαι να κουράσεις το μυαλό σου,
να ξεκουνηθείς,
να πάρεις τον έλεγχο στα χέρια σου,
την ώρα που προβληματίζεσαι ποιον λιγότερο ανίκανο
θα ψηφίσεις στις επόμενες εκλογές,
την ώρα που νομίζεις ότι εσύ αποφασίζεις για τη ζωή σου...
...κάποιοι έχουν κάνει ήδη άλλα σχέδια για σένα χωρίς εσένα,
οι αλγόριθμοι και η τεχνητή νοημοσύνη
έχουν ήδη αποφασίσει για την υπόλοιπη ζωή σου
κι εσύ είσαι πρόθυμος να δεχτείς τα πάντα
αρκεί να σου είναι βολικά...