(Ο Ελβετός γιατρός Max Bircher-Benner (1867-1939), ο οποίος επηρέασε και τη σκέψη του Arnold Ehret, ήταν από τους πρώτους που αναγνώρισε τον υπέρτατο ρόλο που πρέπει να παίζουν οι ωμές φυτικές τροφές σε έναν υγιεινό τρόπο διατροφής. Μέχρι τότε τα φρούτα και τα λαχανικά θεωρούνταν ακόμη και βλαβερά!)...
------------------------------------------------------------------
[...] Πριν 100 χρόνια γεννήθηκε ένας άνθρωπος γιά τόν οποίο ένα έγκυρο ιατρικό περιοδικό έγραψε: «Ή επιρροή αύτού του πολύ αξιόλογου γιατρού είναι σάν αναμένη δάδα πού ρίχνει τό φως της πάνω στά ανθρώπινα όντα, ή παρουσία του θά συνεχίζει νά επιδρά σέ πολλές γενιές μετά απ’ αυτόν». Μόναχο 1939.
Αύτός ήταν ό Δόκτορ Max Bircher-Benner, Ζυρίχη (1867 - 1939) ό όποιος, ούτε λίγο ούτε πολύ συνέλαβε μιά επανάσταση στήν ίατρική, δίνοντάς της καινούριους στόχους. Άς πούμε μέ λίγα λόγια τί συνέλαβε, τί έκανε και πώς το πραγματοποίησε.
[...] Τό 1895 παρουσίασε ίκτερο. Ξαπλωμένος στό κρεββάτι του, άηδίαζε καί στή θέα μόνο όποιουδήποτε φαγώσιμου, άπελπίζοντας έτσι τή νεαρή γυναίκα του, πού έτοιμάζοντας μήλα γιά τό βράδυ κατόρθωσε νά τού βάλει ένα κομμάτι μήλο άνάμεσα στά χείλη χωρίς νά τό πολυκαταλάβει ό ίδιος. Τό έφαγε καί τό βρήκε υποφερτό, εύχάριστο σχεδόν, παρά τήν άρνησή του γιά όποιαδήποτε τροφή. Έτσι ή γυναίκα του τόν τάιζε μέ μήλα κάθε μέρα.
Ό Max Bircher άνάρρωσε χωρίς νά δώσει σημασία στό περιστατικό, παρά ένα μήνα αργότερα. Έδινε τότε μαθήματα πρώτων βοηθειών σ’ ένα τοπικό σύλλογο. Μετά το τέλος τού μαθήματος κουβέντιαζε μέ τόν πρόεδρο τού συλλόγου τού διηγόταν τήν άποκαρδιοτική έμπειρία μέ μιά νεαρή ασθενή ή όποία προοδευτικά είχε χάσει κάθε ικανότητα γιά πέψη οποιασδήποτε τροφής, παρά τίς διαιτητικές προσπάθειές του.
Πρωινές έξετάσεις έδειχναν ότι οΐ πιό καλομαγειρεμένες τροφές ή πολτοποιημένες τροφές πού έπαιρνε ή άσθενής τό βράδυ παράμεναν τελείως άχώνευτες στό στομάχι της έτσι πού ή ασθενής θά πέθαινε άπό άσιτία. Ό συνομιλητής του έτυχε νά είναι ερασιτέχνης σπουδαστής τών άρχαίων γραπτών καί τοΰ είπε ότι ό Πυθαγόρας* γιατρός πριν 25 αιώνες θά συνιστοϋσε ωμά φρούτα ψιλοκομμένα ραντισμένα μέ λίγο μέλι καί γάλα κατσίκας, άμαγείρευτα όλα. Γιατί δέν κάνεις καί έσύ τό ίδιο; τοΰ πρότεινε.
Θεέ μου! Μά αυτό ήταν τελείως άντίθετο μέ όσα είχε μάθει στις ιατρικές σπουδές, νά θεραπεύσει δηλαδή ένα χαλασμένο πεπτικό σύστημα μέ ώμή τροφή! Δέν μποροΰσε νά πάρει τήν ευθύνη τής άγωγής αύτής ένάντια στούς στοιχειώδεις ιατρικούς κανόνες. Τελικά η ίδια ή άρρωστη άνέλαβε τήν εύθύνη. Δέν είχε τίποτα νά χάσει. Έφαγε τό ώμό γεύμα καί ό Βenner περίμενε τή χειρίστη άντίδραση. Ή άσθενής όμως τό άνέχτηκε καλά, καί τό πιό σπουδαίο, ή έξέταση τής έπομένης ήμέρας άπέδειξε πλήρη χώνευση. Πώς γινόταν αύτό; Μέ ποιο μηχανισμό; Οί ίδιες τροφές - φρούτα, γάλα, μέλι - ύπέστησαν πέψη ώμές, ένώ μαγειρεμένες έμεναν τελείως άχώνευτες.
Ήταν ένα σόκ γιά τόν νεαρό γιατρό. Τότε, δέν ήταν άκόμη γνωστό, ότι τά λαχανικά γενικώς, όταν λαμβάνωνται ώμά, δηλαδή πλησιέστερα στή φυσική τους ζωντανή κατάσταση, περιέχουν μεγάλη ποικιλία ένζύμων καί αύτοπέπτονται σχεδόν. Όπως έπίσης δέν ήταν γνωστό ότι έχουν ιαματικές ιδιότητες.
Τώρα μποροΰσε νά συνεχίσει νά ταΐζει τήν άσθενή μέχρι πού τό πεπτικό της σύστημα προοδευτικά άνέλαβε καί σιγά-σιγά έμπλουτίσθηκε τό διαιτολόγιό της μέχρι τήν πλήρη θεραπεία. Ήδη, είχε δύο παρόμοια περιστατικά πού τόν κεντρίζανε. Ήταν σημαντικό γι’ αυτόν νά βρει τήν αιτιολογία. Ή διαφορά βρισκόταν ανάμεσα στή φρέσκια καί τή μαγειρεμένη τροφή. Συνιστούσε ώμή, φρέσκια τροφή σέ άλλες παρόμοιες περιπτώσεις καί τά αποτελέσματα ήταν πολύ καλά.
Ό σκεπτικισμός του εξακολουθεί άλλά έπιμένει νά βρει τί συνέβαινε. Άρχισε νά μελετάει τό βράδυ χρησιμοποιώντας τό λιγοστό λάδι τής φτωχής του οικογένειας. Τό έπιστημονικό του μυαλό δε δεχόταν πειράματα χωρίς μιά σοβαρή υποκείμενη υπόθεση γιά τό τί συνέβαινε. Άρχισε νά ψάχνει συστηματικά σέ βιβλιοθήκες καί βιβλία χημείας, φυσικής, διατροφής καί διαιτητικής άλλά πουθενά δέν έβρισκε στοιχεία γιά νά στηρίξει τις παρατηρήσεις του. 'Ωστόσο, δέν ένέδωσε. Μετά δύο χρόνια άποφάσισε νά διακόψει τό επάγγελμα γιά λίγους μήνες, νά φέρει τήν οικογένεια στό Mulhouse καί νά φύγη στό έξωτερικό γιά τήν ερευνά του. [...]
[...] Τόν ’Ιανουάριο τοϋ 1900, ό Bircher Benner αισθανόταν προετοιμασμένος γιά νά έκθέσει τις άπόψεις του στους συναδέλφους καί έκανε μιά άνακοίνωση στήν ’Ιατρική Εταιρεία. Ήταν σίγουρος πιά άπό τήν μεγάλη του πείρα ότι ένας καινούριος καί σπουδαίος θεραπευτικός παράγοντας είχε άνακαλυφθεΐ. Είχε βρει επίσης μιά γοητευτική ύπόθεση πού έπέτρεπε μιά πρόχειρη εξήγηση τού φαινομένου. 'Ωστόσο, τοϋ έλειπαν, καί οΰτε είχε τά μέσα νά κάνει, μελέτες πάνω σέ μεγάλο άριθμό άτόμων γιά νά τυποποιήσει κάθε περίπτωση. ’Αλλά άκριβώς όπως οί δύο καθηγητές του πρίν 15 χρόνια, γελιοποιήθηκε άπό τούς συναδέλφους του. Τό δεύτερο ζήτημα τής θερμοδυναμικής δέν είχε θέση μέσα στά πλαίσια τής ιατρικής. 'Απλούστατα δέν τόν πιστεύανε. Τόν έβαλαν στό περιθώριο και έτσι άρνήθηκε νά παρακολουθήσει ιατρικά συνέδρια καί νά άλληλογραφεΐ μέ ιατρικά περιοδικά. Τό κύκλωμα ήταν κλειστό γι’ αύτόν. 'Επρεπε νά προχωρήσει όλομόναχος. ’
Εκείνο τό διάστημα, ή ικανότητά του νά βοηθάει άρρώστους πού είχαν χάσει κάθε έλπίδα, μεγάλωσε. Τό ίδιο καί ή φήμη του. Ή κλινική γρήγορα έπεκτάθηκε. Τό 1903 δημοσίευσε γιά πρώτη φορά τίς «’Αρχές τής Διαιτητικής θεραπείας μέ βάση τήν ένεργητική». Τό 1904 άνοιξε τήν κλινική «Life Force» (Δύναμη Ζωής) στό μέρος όπου τώρα βρίσκεται ή Bircher-Benner κλινική στήν άκρη των μεγάλων δασών τού Zurichberg. Τό 1911 υπήρχαν πέντε γιατροί, ό ένας άπό αύτούς ήταν ψυχοθεραπευτής, και 12 αδελφές γιά έβδομήντα αρρώστους πού ήρθαν νά ζητήσουν βοήθεια άπό όλον τον κόσμο. 'Ωρισμένοι άπό τούς άρρώστους ήταν διάσημοι πολιτικοί, βιομήχανοι, καλλιτέχνες καί ποιητές καί έπί πλέον υπήρχε ένα μικρό σχολείο όπου καμμιά δωδεκαριά νέοι προετοιμάζονταν γιά τό πανεπιστήμιο καθώς καί - άς μου έπιτραπεΐ - γιά μιά άσφυκτική ύγεία!
Άπό τό 1900 ήδη ό Bircher-Benner είχε όραματισθεΐ όλο τό φάσμα τής νέας ιατρικής τέχνης. Ή νοσηλεία στή κλινική ήταν, όμως, μιά νοσηλεία γιά γενναίους. Οΐ άσθενεΐς ώφειλαν νά έπιβληθοΰν στόν έαυτό τους, νά έγκαταλείψουν τις όποιες συνήθειές τους, νά είναι ύπεύθυνοι γιά τήν άρρώστια καί νά υιοθετήσουν άλλες πού νά προάγουν τήν ένισχυμένη υγεία. Έπρεπε νά ξυπνούν καί νά κοιμούνται νωρίς, νά άπέχουν άπ’ όλες τις διεγερτικές ούσίες όπως τό άλκοόλ, καφέ, τσάι, τσιγάρο, γλυκά, σοκολάτες καί κρέας, έπρεπε νά μάθουν νά γυμνάζονται καί νά κάνουν πρωινούς περιπάτους, καθώς έπίσης νά γίνουν οίκεΐοι μέ τό εύχάριστο ρίγος τού κρύου νερού καί τής ήλιοθεραπείας, τέλος έπρεπε νά κάνουν, άνασκόπηση τής ζωής τους, νά άναγνωρίσουν τήν επιταγή τού υποσυνείδητου, νά μάθουν νά ζοΰν μαζί καί νά τις έλέγχουν καί νά σκεφθοΰν πάνω στις δυνάμεις πού κάθε άτομο έγκλείει.
Πολλές προσωπικότητες πού είχαν άποδείξει τις ίκανότητές τους γιά αύτοπειθαρχία ήρθαν έδώ γιά νά άνοίξουν καί πάλι πανιά στό πλοίο τής ζωής τους καί νά έτοιμασθοΰν νά άναλάβουν καινούριες υπευθυνότητες, ένώ άλλα άτομα πού φρόντιζαν μόνο τήν διασκέδασή τους άπέκτησαν μιά έκπληκτική άλλαγή καθώς βαθμιαία άνακάλυπταν καινούριες πηγές χαράς στη ζωή....
------------------------------------------------------------
Απόσπασμα από το βιβλίο του Ralph Bircher: "Δρόμος προς την Ενισχυμένη Υγεία και Ζωτικότητα" - 1967 -...
#Ralph_Bircher #Max_Bircher_Benner #Δρόμος_προς_την_Ενισχυμένη_Υγεία_και_Ζωτικότητα #ΦΙΛΟΙ_ΤΗΣ_ΦΥΣΙΚΗΣ_ΥΓΙΕΙΝΗΣ
Ανδρέας Καραβιώτης