Εμάς τους ανθρώπους, μας προγραμματίζουν να σκεφτόμαστε, να αισθανόμαστε και να ενεργούμε με ορισμένο τρόπο οι πρώιμες εμπειρίες της ζωής μας, οι γονείς μας, τα αδέλφια μας, οι θείοι κι οι θείες, οι παππούδες κι οι γιαγιάδες, οι δάσκαλοι, οι συνομήλικοί μας και μερικά τυχαία περιστατικά, όπως το δάγκωμα από ένα σκύλο, το κέντρισμα από μια μέλισσα, ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα, οι παιδικές αρρώστιες ….
Αργότερα στη ζωή μας δεν έχουμε συνήθως συναίσθηση για αυτόν τον προγραμματισμό και πιστεύουμε πως είμαστε από φυσικού μας ηλίθιοι, σπιρτόζοι, χαζοί, οργισμένοι, κακοί, μελαγχολικοί ανίκανοι ή ανώτεροι.
Μπορούμε μάλιστα, καθώς είμαστε πλάσματα με διάνοια, να προγραμματιζόμαστε μόνοι μας, χωρίς να το συνειδητοποιούμε και μετά να χρησιμοποιούμε τις ικανότητές μας για να διατηρήσουμε την ευτυχία ή τη δυστυχία μας.
Πολλοί από μας καταφέρνουμε με αλάθευτη ακρίβεια σε όλη μας τη ζωή να μας αποδιώχνουν, να μας απορρίπτουν, να μας εκμεταλλεύονται, να μας εξευτελίζουν και να μας κατατρέχουν. Από τους κυριότερους τρόπους για να διατηρήσουμε την κακομοιριά μας είναι να ρίχνουμε το φταίξιμο στους άλλους και τους άλλους να προσπαθούμε να αλλάξουμε – την κοινωνία, το σύζυγο, το περιβάλλον. Και την ίδια στιγμή που κατηγορούμε τους άλλους, δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι πολλές από τις καταστάσεις που μας κάνουν δυστυχισμένους.
Shepard Gellert - «Όμοιος ομοίω… ζευγαρώνει», -απόσπασμα
Εκδ. Διογένης