Όλοι μου λένε: μη δίνεις πολλά, κράτα λίγο και για σένα...
Μη δίνεσαι από την αρχή, κοίτα πρώτα πως θα εξελιχτούν τα πράγματα...
Και όλο αυτό σημαίνει:
μην αγαπάς πολύ,
μην ερωτεύεσαι πολύ,
μην αγκαλιάζεις πολύ,
μην αφήνεσαι πολύ...
Μην χαρίζεις αν δεν πάρεις υπογραφή στο πιστοποιητικό της Ζωής ότι ο άλλος,
οποιοσδήποτε είναι αυτός
(σύντροφος, φίλος, συνεργάτης, συνάνθρωπος, μαθητευόμενος, θεραπευόμενος...),
θα είναι συνεπής...
Συνεπής σε τι ρωτάω εγώ,
στην Αγάπη;
στο μοίρασμα;
στην παρουσία;
στην κατανόηση;...
Δεν δίνει πιστοποιητικά η Ζωή μάτια μου.
Δεν παρέχει εγγυήσεις.
Αυτή είναι η μαγεία της, η ομορφιά της…
Ποιος σου είπε ότι πρέπει να δώσεις για να νιώσει καλά ο άλλος,
να σε αναγνωρίσει,
να σε θαυμάσει να σου πει ευχαριστώ...
Για σένα δίνεις.
Για να παραμείνεις ολόκληρος άνθρωπος.
Για να γεμίζεις με ενέργεια και να χαίρεσαι την κάθε στιγμή της ζωής σου.
Να παραμένεις ζωντανός και να ρέεις μέσα στο χρόνο...
Αυτό το κόψε-ράψε των συναισθημάτων μας οδήγησε εδώ που φτάσαμε.
Άνθρωποι μισοί, με μισά συναισθήματα να περιμένουν μικρές μπουκιές Ζωής...
ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΝΙΩΘΕΙΣ ΖΩΝΤΑΝΟΣ
τότε να αναπνέεις Ζωή και να την αισθάνεσαι να κυλά μέσα σε κάθε σου κύτταρο...
Είναι ο μόνος τρόπος να παραμένεις ζωντανός και να "ξεγελάς" τον χρόνο είναι να δίνεσαι ολοκληρωτικά.
Θυμάσαι τότε που ήσουν παιδί και αυθόρμητα λειτουργούσες έτσι.
Δεν υπήρχαν τότε περικοπές στα συναισθήματα, ούτε στις αγκαλιές, ούτε στο παιχνίδι.
Υπήρχε μόνο το ΖΩ!!!!
Έλα λοιπόν Ζήσε μαζί μου!
Ζήσε μαζί μας!!!
Despoina Palamari