Ο άνθρωπος περπατούσε σ’ εκείνα τα σοκάκια της επαρχιακής πόλης. Είχε χρόνο, και γι’ αυτό κοντοστεκόταν για λίγο μπροστά σε κάθε βιτρίνα, σε κάθε κατάστημα, σε κάθε πλατεία.
Στρίβοντας σε μία γωνία βρέθηκε άξαφνα μπροστά σε ένα ταπεινό κατάστημα που η ταμπέλα του ήταν λευκή. Περίεργος, πλησίασε στη βιτρίνα και κόλλησε το πρόσωπο στο κρύσταλλο για να καταφέρει να δει μέσα στο σκοτάδι… Το μόνο που φαινόταν ήταν ένα αναλόγιο μ’ ένα χειρόγραφο καρτελάκι που έγραφε: Το μαγαζί της Αλήθειας.
Ο άνθρωπος έμεινε έκπληκτος. Σκέφτηκε ότι, αν και διέθετε ανεπτυγμένη φαντασία, του ήταν αδύνατον να φανταστεί τι μπορεί να πουλούσαν. Μπήκε.
Πλησίασε την κοπέλα που στεκόταν στον πρώτο πάγκο και τη ρώτησε:
«Συγνώμη. Είναι αυτό το μαγαζί της αλήθειας;»
«Μάλιστα κύριε. Τι λογής αλήθεια θέλετε; Αλήθεια μερική, αλήθεια σχετική, αλήθεια στατική, πλήρη αλήθεια;»
Ώστε, λοιπόν, πουλούσαν αλήθεια. Ποτέ δεν είχε φανταστεί ότι ήταν δυνατόν κάτι τέτοιο. Να πηγαίνεις σ’ ένα μέρος και να παίρνεις την αλήθεια, ήταν υπέροχο.
«Θέλω πλήρη αλήθεια» αποκρίθηκε ο άνθρωπος χωρίς ταλάντευση.
«Είμαι τόσο απηυδισμένος από τα ψέματα και τις πλαστογραφίες» σκέφτηκε. «Δε θέλω άλλες γενικεύσεις, ούτε δικαιολογίες, δεν θέλω απάτες ούτε κοροϊδίες».
«Απόλυτη αλήθεια!» διόρθωσε.
«Μάλιστα, κύριε. Ακολουθήστε με».
Η κοπέλα συνόδευσε τον πελάτη σ’ ένα άλλο μέρος του καταστήματος και, δείχνοντας ένα πωλητή με αυστηρό ύφος, είπε:
«Ο κύριος θα σας εξυπηρετήσει».
Ο πωλητής πλησίασε και περίμενε τον πελάτη να μιλήσει.
«Ήρθα ν’ αγοράσω την απόλυτη αλήθεια».
«Αχά. Συγνώμη, αλλά γνωρίζετε την τιμή;»
«Όχι. Πόσο κοστίζει;» αποκρίθηκε τυπικά. Στην πραγματικότητα, ήξερε ότι θα πλήρωνε όσο όσο για να έχει όλη την αλήθεια.
«Για όλη την αλήθεια» είπε ο πωλητής, «το αντίτιμο είναι ότι ποτέ πια δεν θα έχετε την ησυχία σας».
Ένα ρίγος διέτρεξε τη ράχη του ανθρώπου. Ποτέ δεν είχε φανταστεί ότι το κόστος θα ήταν τόσο υψηλό.
«Ευ-ευχαριστώ…Συγνώμη…» ψέλλισε.
Έκανε μεταβολή και βγήκε από το κατάστημα κοιτώντας το έδαφος.
Διαβάστε επίσης: Χόρχε Μπουκάι: Να δίνεις χωρίς να περιμένεις πληρωμή και να παίρνεις δίχως να νιώθεις υποχρέωση
Ένιωσε λίγο θλιμμένος όταν κατάλαβε ότι δεν ήταν ακόμη προετοιμασμένος για την απόλυτη αλήθεια, ότι ακόμη χρειαζόταν ορισμένα ψέματα για να βρίσκει ανάπαυση, ορισμένους μύθους και εξιδανικεύσεις για να καταφεύγει, ότι ήθελε κάποιες δικαιολογίες για να μην αντιμετωπίζει τον ίδιο του τον εαυτό…
«Ίσως αργότερα» σκέφτηκε.
«Ντεμιάν. Κάτι που για μένα είναι επωφελές, δεν είναι απαραιτήτως επωφελές και για κάποιον άλλον. Μπορεί, δικαίως, κάποιος να πιστεύει ότι το αντίτιμο για κάποιο αγαθό είναι πάρα πολύ υψηλό.
Είναι θεμιτό ο καθένας να αποφασίζει μόνος του τι αντίτιμο θέλει να πληρώσει σε αντάλλαγμα για κάτι που παίρνει, και είναι λογικό ο καθένας να επιλέγει τη στιγμή για να πάρει αυτό που ο κόσμος του προσφέρει, είτε αυτό είναι η αλήθεια, είτε κάποιο άλλο «όφελος».
Εγώ δεν ήξερα τι να πω.
Και ο Χόρχε πρόσθεσε:
«Υπάρχει ένα παλιό αραβικό αραβικό ρητό που λέει:
“Για να μπορέσεις να ξεφορτώσεις
Ένα φορτίο χαλβά
Το πιο σημαντικό είναι να έχεις δοχεία
Για να τοποθετήσεις το χαλβά”.
….με τη σοφία και την αλήθεια
Ισχύει το ίδιο, όπως με το χαλβά…»
Απόσπασμα από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι «Να σου πω μια ιστορία» από τις εκδόσεις opera/animus