Όταν παιδιά παίζουν μαζί,
ο χρόνος βγαίνει εκτός τόπου και χρόνου.
Όταν παιδιά παίζουν μαζί, μπορούν να παίζουν και θα παίζουν,
μέχρι να τα σταματήσει μόνο κάποια εξωτερική δύναμη,
όπως γονείς, κηδεμόνες, δάσκαλοι
κι άλλα ενήλικα πρεζάκια του χρόνου.
Ειδάλλως θα παίζουν μαζί μέχρι να χάσουν τις αισθήσεις τους.
Ανάμεσα στις οποίες δεν συγκαταλέγεται η αίσθηση του χρόνου.
Η οποία είναι αίσθηση όχι εγγενής στον άνθρωπο,
αλλά επίκτητη και με το ζόρι φορεμένη.
Γιατί αν δεν μας τη φορούσαν με το ζόρι,
δεν είναι απλά ότι θα ζούσαμε σε ένα διαρκές παρόν
από το οποίο σπανίως θα είμαστε απόντες.
Αλλά δεν θα είχε καν νόημα η έννοια παρόν,
καθώς δεν θα είχε από τι να διαφοροποιηθεί.
Γιατί το παρελθόν και το μέλλον δεν είναι οντότητες ουδέτερες,
είναι όσο πιο φορτισμένες γίνεται,
προκειμένου η ίδια τους η ύπαρξη
να υπονομεύει κάθε στιγμή του παρόντος,
να το υπονομεύει σε τέτοιο βαθμό
ώστε να μην μπορεί να σταθεί ποτέ από μόνο του.
Αλλά πάντα συγκριτικά.
Συγκριτικά με όσα υπήρξαν πριν
και με όσα προσδοκούμε να υπάρξουν αύριο.
Κάπως έτσι κάθε παροντική στιγμή
χάνει στο ενήλικο μυαλό την αυτοτέλειά της και την αυταξία της.
Ενώ στο παιχνίδι των παιδιών δεν υπάρχει τίποτα άλλο
παρά μόνο το τώρα και το εδώ,
ή μάλλον υπάρχει μόνο το εδώ,
το τώρα δεν σημαίνει κάτι,
από τη στιγμή που το τώρα αρχίζει να σημαίνει
και να μη νιώθεται παύει να είναι τώρα,
τι σημαίνει τώρα, τι σημαίνει ώρα, δεν φοράμε ρολόι,
δεν μας απασχολεί η ώρα,
εμείς παίζουμε εκτός της επικράτειας του χρόνου,
τι σημαίνει πρέπει να φύγουμε, είμαστε εδώ και παίζουμε
και παίζουμε και παίζουμε και δεν θα σταματήσουμε να παίζουμε,
αν δεν μας σταματήσετε εσείς.
Και τα ρολόγια σας.
Και οι έννοιες που δηλητηρίασαν το μυαλό σας.
Και που θα δηλητηριάσουν και το δικό μας.
Και σε ελάχιστα χρόνια θα σταματήσουμε να παίζουμε έτσι.
Σαν δηλαδή στη ζωή να μην υπάρχει τίποτα άλλο
παρά μόνο η ατέλειωτη χαρά του παιχνιδιού.
Σαν δηλαδή η ζωή να κουβαλά μέσα της ανώτερες αλήθειες
από αυτήν που βιώνουμε όσο είμαστε ακόμα παιδιά και παίζουμε.
(Απο το προφιλ του Δημήτρη Μπίστα)