Δεν ζούμε, έχουμε μόνο την "αίσθηση" ότι ζούμε,
μια "αίσθηση" που είναι κομμάτι μιας ευρύτερης εικονικής πραγματικότητας,
κι εκεί μέσα καθένας έχει χτίσει τη δική του αίσθηση ζωής,
και το λέμε ζωή, το φωνάζουμε συχνά για να τ ακούσουμε, να βεβαιωθούμε,
η ζωή δεν είναι επιλεγμένες νεκρές εικόνες, νεκρά λόγια,
επιλεγμένες εικόνες και λόγια φτιάχνει η σκέψη
κι η σκέψη είναι πλαστελίνη, πλάθεται...
δεν ζούμε, νομίζουμε ότι ζούμε γιατί κάνουμε όσα μας λένε ότι είναι ζωή,
ζούμε τις "ζωές" των άλλων,
των γονιών, των δασκάλων, των χειραγωγών, των αυθεντιών, των ειδικών, των επώνυμων, των προτύπων, των ποιητών και των συγγραφέων που μας μάγεψαν
δεν ζούμε, θέλουμε να πιστεύουμε ότι ζούμε,
γιατί δεν αντέχουμε το θάνατο, το θάνατο του νου,
του νου που απόμεινε χωρίς τροφή,
που αφυδατώθηκε σ αυτούς τους άνυδρους πνευματικά καιρούς
κι έχουμε ταυτίσει τη ζωή με "κάτι" που δεν είναι ζωή,
μ αυτό το "κάτι" που απαντάμε όταν μας ρωτούν τι κάνουμε,
το "κάτι" είναι μια εργασία που απεχθανόμαστε,
σχέσεις και υποχρεώσεις που έχουμε φορτωθεί για να νομίζουμε ότι ζούμε,
σπίτι, γνωστοί, απρόσωποι "φίλοι", πάγια έξοδα, δάνεια, "ανάγκες", Σαββατοκύριακα, ολιγοήμερη άδεια, διαφυγές
και είναι τόσο σπάνιες οι στιγμές που δεν κάνουμε κάτι,
που κοιτάμε χωρίς λόγο και αιτία τη θάλασσα, τον ουρανό τις νύχτες,
που ακούμε το κύμα, τα πουλιά, τα δέντρα,
το χτύπο της καρδιάς του διπλανού,
ζούμε μέσα σε συγκεκριμένα χρονικά πλαίσια για συγκεκριμένες δραστηριότητες, ζούμε καθ υπόδειξη αυτών που γνωρίζουν
και φροντίζουμε αυτή τη "γνώση" να τη μεταφέρουμε και στα παιδιά μας,
για να συνεχίσουνε τη δική μας ανυπαρξία, την ανημπόρια ν αλλάξουμε
δεν ζούμε, βαριόμαστε
το βαριέμαι είναι άλλη μια συνηθισμένη και εύκολη απάντηση που δίνουμε όταν μας ρωτάνε τι κάνουμε,
άραγε βαριόμαστε αυτή την μηχανική δήθεν ζωή που έχουμε αποδεχτεί?
βαριόμαστε τους κενούς εαυτούς μας αλλά επειδή δεν μπορούμε να το παραδεχτούμε μας φταίνε όλοι οι άλλοι?
μήπως βαριόμαστε γιατί ποτέ δεν αναρωτιόμαστε πια είναι η ουσία όλων αυτών των πραγμάτων που κάνουμε νομίζοντάς τα για ζωή?
Δεν ζούμε ανάμεσα σε ζωντανά πράγματα,
δεν ζούμε ανάμεσα σε ζωντανά πλάσματα,
δέντρα, ποτάμια, λίμνες, χώμα κι ουρανό,
ζούμε περιορισμένα, οι αισθήσεις μας έχουν περιορισμένα όρια,
σκοντάφτουν σε κατασκευασμένα πλαίσια του πολιτισμού μας,
ζούμε περιτριγυρισμένοι από νεκρή ύλη, τοίχους, γραφεία, έπιπλα, συσκευές, αυτοκίνητα, αιθαλομίχλη...
και μια ομίχλη μόνιμη να σκονίζει και να μαυρίζει τα πνευμόνια μας, τις ανάσες μας.
Τελικά μήπως ξεχάσαμε να γεννηθούμε?
Μήπως βγαίνοντας από τη ζεστή μήτρα νομίσαμε ότι μας χαρίστηκε και η ζωή?
Τι απ όλα αυτά που κάνουμε περιέχει αληθινή ζωή μέσα του?
Η αληθινή ζωή έχει καμία σχέση με στόχους, ανταγωνισμούς, όρια, πλαίσια, καλούπια, μέτρα σύγκρισης και τάξεις?
Μήπως δεν έχουμε ακόμα σπάσει το τσόφλι μας?
Θα προλάβουμε να γεννηθούμε πριν πεθάνουμε?