Είναι δύο πράγματα που ούτε μας τα μάθανε, ούτε μας τα δώσανε όταν έπρεπε και όπως θα έπρεπε… οι γονείς, τα σχολειά, η κοινωνία…
…το να είμαστε αληθινοί και ελεύθεροι…
Δυστυχώς γεννηθήκαμε σε μια κοινωνία που φοβάται και την αλήθεια και την ελευθερία οπότε… χρειάζεται καθένας μας να τα γνωρίσει μόνος του… στο δρόμο του…
…βρίσκω ότι αυτή η έλλειψη, όσο υπάρχει, παίζει πολύ σπουδαίο ρόλο στις δυστυχισμένες και ψυχαναγκαστικές σχέσεις που συνήθως φτιάχνουμε.
Γιατί σαν χαμένοι, ξοδεύουμε ανυπολόγιστο χρόνο και σκέψη για να παρατηρούμε, να ψυχαναγκάζουμε, να επικρίνουμε και να κριτικάρουμε τους άλλους… να παραπονιόμαστε και να αγανακτούμε γιατί δεν μας καταλαβαίνουν…
…σαν να προσπαθούμε να ταιριάξουμε αταίριαστες εικόνες…
Και πως άραγε να καταλάβει ο ένας τον άλλο, βαθιά και ουσιαστικά, όταν σχεδόν κανένας μας δεν έμαθε να μοιράζεται τις απλές αλήθειες του χωρίς ενοχές?
Πώς να καταλάβει ο ένας τον άλλο, όταν έχουμε αφομοιώσει ένα τρόπο συμπεριφοράς ενοχικό και εγωκεντρικό, γεμάτο δεύτερες και τρίτες σκέψεις…?
Πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος μας αν καθένας από μας, όλο αυτό το χρόνο και την ενέργεια που ξοδεύει για να ασχολείται με τους άλλους, τον διέθετε για να μάθει και να κατανοήσει τον εαυτό του… αν κοιτούσε προς τα μέσα και όχι προς τα έξω…
…χωρίς ενοχές, χωρίς δικαιολογίες, χωρίς τακτοποιήσεις…
Ο εαυτός μας είναι το μόνο που έχουμε…
Αυτό που θα συνέβαινε μετά, σαν επακόλουθο, θα ήταν να μοιραζόμαστε, χωρίς ενοχές και δεύτερες σκέψεις, τις αλήθειες μας και οι σχέσεις μας θα ήταν πιο αληθινές και όμορφες…
Θα μοιραζόμασταν τις ζωές μας με ανθρώπους που πραγματικά μας καταλαβαίνουν και μας αποδέχονται… ε?
Δύσκολο…?