Αν, όταν ήσασταν παιδί, νιώθατε πως τα συναισθήματά σας δεν γινόντουσαν κατανοητά, το ερμηνεύσατε ως απόρριψη και αυτό το αίσθημα καθορίζει τις αντιδράσεις σας. Καθετί που πυροδοτεί αυτόν τον φόβο σας κάνει να αισθάνεστε το ίδιο συναίσθημα που νιώθατε τότε, βάζοντας τον εαυτό σας στη θέση του παιδιού που ήσασταν τότε.
Ως παιδί μάθατε να λειτουργείτε επιζητώντας την συναισθηματική ανταπόκριση. Μηχανευόσασταν τρόπους ώστε να έχετε αυτό που χρειαζόσασταν. Θεωρήσατε λογικό οι άλλοι να μην ανταποκρίνονται συναισθηματικά, να μην δεσμεύονται στη σχέση με αφοσίωση και συνέπεια μαζί σας. Νιώσατε ενοχή, πιστεύατε πως φταίγατε, πως δεν ήσασταν αρκετός -η, οπότε ο τρόπος που λειτουργείτε στις σχέσεις σας, ερωτικές, φιλικές, συνεργατικές είναι να προσπαθείτε να πείσετε για την αξία σας.
Όσο φοβάστε μήπως απορριφθείτε, επιβεβαιώνετε με διάφορους τρόπους αυτό που φοβάστε. Κυνηγάτε τη σκιά σας, τον πόνο σας και όχι το φως στη ζωή σας. Χωρίς να το συνειδητοποιείτε παραμένετε εγκλωβισμένη -ος στο αίτημα να σας δοθεί αυτό που δεν σας δόθηκε τότε.
Αυτό που χρειάζεστε είναι να νιώσετε ότι αξίζετε, ότι είστε επαρκής, ότι η αξία σας δεν εξαρτάται από τον τρόπο που εκφράστηκε η αγάπη. Μην ξεχνάτε ότι προσκαλείτε στη ζωή σας αυτό που αισθάνεστε για τον εαυτό σας.
Όσο παραμένετε εγκλωβισμένοι στην αυταπάτη να πάρετε αυτό που χρειαζόσασταν τότε, εξιδανικεύετε πρόσωπα με τα οποία δημιουργείτε αυτό που χρειάζεστε στη φαντασίωσή σας. Πρόσωπα που νιώθετε ότι αδυνατούν να ανταποκριθούν συναισθηματικά ή να δεσμευτούν μαζί σας ουσιαστικά, αλλά εκείνο που σας συνδέει μαζί τους είναι η δυνατότητα να δημιουργείτε αυτό που χρειάζεστε στη φαντασίωσή σας όπως όταν ήσασταν παιδιά περιμένοντας και περιμένοντας. Η συναισθηματική απόσταση ή η έλλειψη δέσμευσης σας σαγηνεύει στον ίδιο βαθμό που σας πονά, γιατί σας δίνει τη δυνατότητα να ανακυκλώνετε το πένθος και να μην γεννιέται μέσα σας η δική σας δυναμική, η διάθεσή σας για ζωή, η τόλμη να ηγηθείτε στα δικά σας θέλω.
Όταν αποχωρίζεστε τον έλεγχο να δημιουργείτε ότι χρειάζεστε στη φαντασίωσή σας, πιστεύοντας ότι αυτό που σας αξίζει είναι να μένετε μόνη -ος τελικά, συνειδητοποιείτε ότι αυτό που αξίζει είναι η δέσμευση με τα συναισθήματά σας, η αφοσίωση στην αξία σας, η εστίαση σας στην υπευθυνότητα σας να αναλαμβάνετε τις ανάγκες και τις επιθυμίες σας.
Όταν δεσμεύεστε με την αξία σας, τότε με ένα αυθόρμητο τρόπο αφήνετε τα πράγματα να έρθουν μόνα τους προς το μέρος σας.
Όταν δεν εξαρτάστε από μια παγιωμένη πεποίθηση ότι τα πράγματα πρέπει να γίνουν με ένα συγκεκριμένο τρόπο για να αποκατασταθεί η αλήθεια που παρέμεινε μετέωρη κάποτε, συνειδητοποιείτε ότι το μόνο που έχετε είναι ο εαυτός σας και η στιγμή που ζείτε, οπότε την χαίρεστε και τη μοιράζεστε για αυτό που είναι. Όσο δεν εξαρτάστε από την ενοχή σας και άρα από το ρόλο του θύματος, τόσο απαλάσσεστε από την ανάγκη σας να αναζητάτε σε ό,τι κάνετε επιβεβαίωση και πορεύεστε με εκτίμηση στον εαυτό σας. Τα μηνύματα που στέλνετε, τα αιτήματα που απευθύνετε δεν είναι «δεν αξίζω και κατηγορώ τους άλλους για αυτό» αλλά αξίζω να κάνω το καλύτερο για μένα, που με βοηθά να νιώθω καλά με τον εαυτό μου, επιλέγω στη ζωή μου εκείνο που επιθυμώ, εκείνο που μοιράζεται μαζί μου την ίδια επιθυμία.
Όταν αποδέχεστε τον εαυτό σας, την αποδοχή συναντάτε. Όταν εκτιμάτε τον εαυτό σας, αναγνωρίζετε την εκτίμηση όπου υπάρχει. Όταν πιστεύετε στον εαυτό σας, με την εμπιστοσύνη δεσμεύεστε. Όταν αναγνωρίζετε τα θετικά σας, συναντάτε ανθρώπους που εκτιμούν τα δικά τους θετικά οπότε εκτιμούν και τα δικά σας.
Όταν δεν μένουμε προσκολημένοι σε ό,τι δεν μας δόθηκε αλλά κάνουμε το κλείσιμο του κύκλου μας, με όποιον τρόπο επιθυμεί και μπορεί ο καθένας, δίνουμε αξία στα σημαντικά γεγονότα που ζούμε και τα χαιρόμαστε για αυτό που είναι. Όλα εκείνα που φτάνουν σε εμάς αποτελούν δώρο ζωής και αγάπης. Όλα εκείνα που μένουμε ανοιχτοί για να τα δεχτούμε αποτελούν την κληρονομιά μας.
Εάν όμως παραμένεις εξαρτημένος σε αυτά που νομίζεις ότι σου όφειλαν άλλοι ή και σου όφειλαν πραγματικά, τότε θα προσκαλείς στη ζωή σου ότι μαζί τους θα αναπαράγεις το ίδιο συναίσθημα και το ίδιο αποτέλεσμα. Μπορεί να έχεις μια σχέση όπου νιώθεις όμορφα, αλλά στα επαγγελματικά σου θα κάνεις επιλογές που δεν θα σε εξελίσσουν, μπορεί να έχεις μια οικογένεια όπου νιώθεις καλά, αλλά στις φιλικές σου σχέσεις θα κυνηγάς ανθρώπους που δεν σε καταλαβαίνουν. Θα απαιτείς, θα πιέζεις να σου δώσουν οι άλλοι όσα νομίζεις ότι σου οφείλουν, θα απογοητεύεσαι, θα στενοχωριέσαι.
Όταν ελευθερώνεσαι, δίνεις με την καρδιά σου. Ανοίγεις την καρδιά σου. Χωρίς να ζητάς, χωρίς να πιέζεις, νιώθεις ευγνωμοσύνη για εκείνους που σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι, αυτά που θέλει η καρδιά σου για να είσαι καλά.
Όταν δεν ζητάς από τους άλλους να σου ικανοποιήσουν αιτήματα που παρέμειναν ανεκπλήρωτα, δεν βλέπεις στους άλλους ανθρώπους ότι είναι υποχρεωμένοι να σου δώσουν, αλλά εκτιμάς ό,τι σου δίνει ο καθένας γιατί το θεωρείς ευλογία. Δεν προσπαθείς να επινοήσεις τρόπους να ταιριάξεις αλλά εκτιμάς όπου ταιριάζεις γιατί το ένας καταλαβαίνει χωρίς πολλά λόγια αυτο που χρειάζεται ο άλλος. Στις σχέσεις σου υπάρχει ένας κοινός τόπος όπου αυτό που χρειάζεστε και οι δυο μπορεί να καλλιεργηθεί χωρίς να κάνετε τα πάντα για αυτό ώστε να τον δημιουργήσετε. Νιώθει ο καθένας σας ότι μπορεί να κάνει το μισό δρόμο με εμπιστοσύνη ότι ο άλλος άνθρωπος θα διανύσει το άλλο μισό για μια ουσιαστική συνάντηση. Αποδέχεται ο ένας τον άλλον, αυτά που αισθάνεστε γίνονται κατανοητά, αυτά που χρειάζεστε για τον εαυτό σας και τη σχέση σας επίσης.
Όταν εκτιμάτε τον εαυτό σας και εμπιστεύεστε την επιθυμία σας, ανακαλύπτετε ότι κανείς δεν μπορεί να σας απορρίψει. Αν δεν απορρίπτετε εσείς τον εαυτό σας, κανείς δεν σας απορρίπτει, γιατί δεν δίνετε εσείς αυτήν την εξουσία στον άλλον. Επιλέγετε τη γνησιότητα στην ανταπόκριση, την αυθεντικότητα στην προσέγγιση.
Όταν ηγείστε στα δικά σας θέλω, τολμάτε σε ό,τι επιθυμείτε, σε ό,τι νιώθετε σεβασμό και εκτίμηση στον εαυτό σας.
Αγγελική Μπολουδάκη – Ειδικός Ψυχικής Υγείας