Το «τέρας» ή το αντικρύζεις καθαρά και κατάματα μέσα σου, δίπλα σου, γύρω, παντού, σε κάθε του έκφραση, σε κάθε του κίνηση, με βλέμμα κοφτερό και αποφασιστικό και η ματιά σου το κάνει χίλια κομμάτια ή το καλοπιάνεις, το μασκαρεύεις, το δικαιολογείς, το χαϊδολογάς, αμβλύνεις τις γωνίες του, μέχρι να σε καταπιεί, να σε αφοπλίσει, να σε πάρει με το μέρος του συνειδητά ή ασυνείδητα…
Θαρρώ πως άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Ή γίνεσαι ορμητικό ποτάμι ή αργοσβήνεις στο βάλτο…
Το λέω γιατί είναι κι αυτοί…οι αξιαγάπητοι άνθρωποι που…μέσα σ αυτή τη γενικευμένη ανθρώπινη τραγωδία σε όλα τα επίπεδα, σ αυτή την αδιάκριτη καταστροφική μανία και σκοτεινιά του ανόητου νου, θέλουν να βλέπουν την αισιόδοξη και θετική πλευρά των πραγμάτων…(!!??)
…αυτοί που στη μέση του καμένου δάσους στέκονται μπροστά στο δεντράκι που απόμεινε και ελπίζουν…
Ίσως δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν την κρισιμότητα και τα σημάδια των καιρών και είναι σχεδόν βέβαιοι ότι την τελευταία στιγμή, κάποιος θεός από ψηλά, κάποιος άνεμος που θα φυσήξει, κάτι τέλος πάντων θα βρεθεί και θα μας σώσει από τη λαίλαπα των αυτοκαταστροφικών επιλογών μας…
Φτιάχνουν δε και ένα ροζουλί συννεφάκι κι από κει ψηλά βλέπουν τον καμένο κόσμο μας που καταρρέει με θετική και αισιόδοξη ματιά, φροντίζουν να χαμογελούν, να απολαμβάνουν τις μικρές τους απολαύσεις, τα τυχόν προνόμιά τους κι ευχαριστούν τη ζωή που δεν τους έτυχαν ακόμα τα χειρότερα…
Ομολογώ ότι δυσκολεύομαι να συνταυτιστώ.
Σίγουρα καθένας μπορεί να έχει μια επιλεκτική ηθική και αντίληψη των πραγμάτων, να θεωρεί φονιά το συζυγοκτόνο και ήρωα το στρατιώτη, να αγαπάει τα ζωάκια και να τα τρώει, να βλέπει όποιο όνειρο θέλει, να πιστεύει σε ουρανοκατέβατους σωτήρες, να κάνει το μαύρο άσπρο…μα άμα θέλουμε αληθινά ένα κόσμο καλύτερο, τότε νομίζω ότι πρέπει ν αντικρίσουμε το πρόσωπο του τέρατος κατάμουτρα, να πλημμυρίσουμε από την ασχήμια του, από τη μπόχα του, να νοιώσουμε στο πετσί μας τη βαρβαρότητά του, τα νύχια του, να πονέσουμε, να ματώσουμε, να σπάσουμε τα μούτρα μας, να κλάψουμε μονάχοι τις νύχτες…γιατί έτσι ίσως αντιληφθούμε την αληθινή μας δύναμη απέναντι στο θλιβερό «τέρας» που θρέψαμε με τους φόβους μας…