Με τρομάζει η αυγή του θαυμαστού νέου κόσμου
γιατί ξεχνά τον άνθρωπο,
γιατί τον αφήνει πίσω
στη λήθη και την άγνοια,
σε σταυροδρόμια αδιέξοδα να κοιτά με απορία,
να αναζητά σκοπό και ουσία,
με τρομάζει,
γιατί ξημερώνουμε σε μια εποχή
που τα πράγματα θα φτιάχνονται όλο και πιο έξυπνα
και οι άνθρωποι θα γίνονται όλο και πιο άχρηστοι,
βιολογικά πειραματόζωα
να περιμένουν εντολές απ τις οθόνες
κι από τους ειδικούς του κράτους,
από ανέραστες τεχνοκρατικές διάνοιες,
και ντενεκεδένιες αυθεντίες που κάνουν μόνο θόρυβο
εκτελώντας εντολές των άνωθεν,
με τρομάζει
γιατί η νύχτα πάλι νύχτα ξημερώνει
για τους ανθρώπους που πιέζονται ωμά και βίαια να συνηθίσουν τις καθορισμένες κανονικότητες,
να δεχτούνε ένα νέο τρόπο ζωής καθ υπόδειξη,
μια τεχνητή ζωή με υπακοή και συμμόρφωση,
ψηφιακή και προγραμματισμένη,
πλαισιωμένη από άχρηστα αντικείμενα τελευταίας τεχνολογίας,
μπαλώματα για τρύπιες μοναξιές,
παυσίπονα στην κατάθλιψη των καιρών,
και πιο πολύ με τρομάζουν
τα νιάτα που εγκλωβίστηκαν στο παραμύθι,
η ένοχη σιωπή αυτών που γνωρίζουν
κι η βουβή συνενοχή του γνωστού όχλου που το μόνο που θέλει είναι η ησυχία του…
κι ίσως για κάποιους νάρθει μια στιγμή που θα νοιώσουν ότι αυτός ο κόσμος δεν είναι πια σπίτι τους,
ότι είναι ξένοι, περιττοί,
ίσως καταλάβουν ότι τούτο το σπίτι κάποτε το παραχωρήσανε σε γύπες και κοράκια,
μα ίσως τότε να είναι πολύ αργά για παληκαριές
μιας και θα έχουν προβλεφθεί και αυτές…