Oι άνθρωποι με πνευματική συγγένεια είναι όπως τα δέντρα. Μπορεί να φαίνεται επιφανειακά ότι καθένα από αυτά, είναι τελείως ανεξάρτητο και στο δικό του χώρο, αλλά σε ένα άλλο επίπεδο, κάτω από την επιφάνεια, οι ρίζες τους όχι μόνο ενώνονται αλλά και αλληλοεπιδρούν [*].
Τα άτομα που έχουν τον ίδιο τρόπο σκέψης και ανάλογο προσανατολισμό εν τέλει καταλήγουν να συναντηθούν, δημιουργώντας μια καινούρια ανθρώπινη ομάδα , που προστίθεται στα συνηθισμένα σύνολα. Μια τέτοια ομάδα δεν έρχεται σε σύγκριση με τις άλλες. Απλώς είναι διαφορετική και ανεξάρτητη.
Όπως λέει και ο Carl Jung, χάρη στους δεσμούς που δημιουργεί το ασυνείδητο, όσοι είναι πλασμένοι να συναντηθούν, συναντώνται.
Και μην ξεχνάτε, δεν μοιραζόμαστε κατ ανάγκη τις σκέψεις μας, για να αλλάξουμε τη σκέψη αυτών που έχουν διαφορετικές πεποιθήσεις από εμάς. Μοιραζόμαστε τις σκέψεις μας, για να δείξουμε στους ανθρώπους, που σκέφτονται σαν εμάς, πως δεν είναι μόνοι.!
[*] Παραπομπή:
Το γεγονός ότι τα δέντρα συνδέονται μέσω των ριζών τους μπορούμε να το δούμε κάποιες φορές στις παρυφές των δρόμων. Στα σημεία αυτά η βροχή ξεπλένει το χώμα, αποκαλύπτοντας έτσι το υπόγειο δίκτυο. Το γεγονός ότι πρόκειται πράγματι για ένα σύστημα αλληλεξαρτήσεων, το οποίο συνδέει μεταξύ τους τα περισσότερα δέντρα ενός είδους και ενός πληθυσμού, το απέδειξαν επιστήμονες στο Χαρτς.
Η ανταλλαγή θρεπτικών ουσιών, η αλληλοβοήθεια μεταξύ γειτόνων σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, απ’ ό,τι φαίνεται, αποτελεί τον κανόνα, πράγμα που οδήγησε στη διαπίστωση ότι τα δάση είναι υπερ οργανισμοί, δηλαδή κατασκευάσματα παρόμοια, για παράδειγμα, με τις μυρμηγκοφωλιές Θα μπορούσε βέβαια να αναρωτηθεί κανείς μήπως οι ρίζες των δέντρων απλώνονται στο έδαφος τυχαία και χωρίς κανέναν στόχο, και μόλις συναντήσουν ένα δέντρο του ίδιου είδους συνδέονται μαζί του.
Στο εξής θα ανταλλάσσουν αναγκαστικά μεταξύ τους θρεπτικά συστατικά, θα δομήσουν μια υποτιθέμενη κοινωνία και το μόνο που θα βιώνουν θα είναι ένα τυχαίο δούναι και λαβείν. Η ωραία εικόνα της ενεργού βοήθειας θα έδινε τη θέση της στην αρχή της τυχαιότητας, παρόλο που ακόμα και τέτοιου είδους μηχανισμοί θα παρείχαν πλεονεκτήματα στο οικοσύστημα του δάσους.
Όμως η φύση δε λειτουργεί τόσο απλά, όπως παρατηρεί ο Μάσσιμο Μάφφεϊ από το Πανεπιστήμιο του Τορίνο στο περιοδικό Max Planck Forschnung (3/2007, σελ. 65): Τα φυτά, και επομένως και τα δέντρα, μπορούν να ξεχωρίσουν τις δικές τους ρίζες από τις ρίζες διαφορετικών ειδών, ακόμα και από τις ρίζες άλλων δέντρων του ίδιου είδους. Γιατί όμως είναι τα δέντρα τόσο κοινωνικά πλάσματα, γιατί μοιράζονται την τροφή τους με άλλα δέντρα του ίδιου είδους και φροντίζουν έτσι τους ανταγωνιστές τους;
Ο ι λόγοι για τους οποίους συμβαίνει αυτό είναι οι ίδιοι με εκείνους που ισχύουν και στις ανθρώπινες κοινωνίες: Με παρέα είναι πάντα καλύτερα. Ένα δέντρο δεν είναι δάσος, δεν μπορεί να δημιουργήσει ένα τοπικό ισορροπημένο κλίμα, είναι απροστάτευτο και εκτεθειμένο σε όλες τις καιρικές συνθήκες. Αντιθέτως, πολλά δέντρα μαζί δημιουργούν ένα οικοσύστημα που μετριάζει τις ακραίες θερμοκρασίες ψύχους ή ζέστης, αποθηκεύει μεγάλες ποσότητες νερού και απελευθερώνει καθαρό αέρα. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον μπορούν να ζήσουν προστατευμένα και για πολλά χρόνια.
Για να επιτευχθεί αυτό πρέπει να διατηρηθεί πάση θυσία η κοινότητα. Αν κάθε δέντρο ενδιαφερόταν μόνο για τον εαυτό του, τότε αρκετά απ’ αυτά δε θα κατάφερναν να γεράσουν. Οι συνεχείς θάνατοι θα είχαν ως αποτέλεσμα πολλές και μεγάλες τρύπες στην κομοστέγη, απ’ όπου θα μπορούσαν να περάσουν οι θύελλες και να ρίξουν κάτω ακόμα περισσότερους κορμούς. Η καλοκαιρινή ζέστη θα έφτανε μέχρι το έδαφος του δάσους και θα το στέγνωνε τελείως. Κι αυτό θα έκανε τους πάντες να υποφέρουν.
Συνεπώς, κάθε δέντρο είναι πολύτιμο για την κοινότητα και αξίζει να διατηρηθεί όσο το δυνατόν περισσότερο. Ως εκ τούτου, η κοινότητα στηρίζει ακόμα και τα άρρωστα δέντρα και τα τροφοδοτεί με θρεπτικά συστατικά μέχρι να ανακάμψουν.
Απόσπασμα από το βιβλίο του PETER WOHLLEBEN «Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΔΕΝΤΡΩΝ».