Οι εξουσίες θέλουν πρόβατα για να τ αρμέγουν....δεν άντεξε άλλο όπως φαίνεται ...Σ αυτά τα 20 χρόνια που πραγματικά μαγνήτιζε τη νεολαία με τις ομιλίες του κηρύγματα ποιος ξέρει πόσους επηρέασε θετικά ή αρνητικά ...Κι αυτούς που επηρέασε αρνητικά πως θα τους γυρίσει πίσω τώρα; ..............................................................................................................
Σήμερα είναι μια μέρα – ορόσημο για τη ζωή μου.
Κάτι πολύ σημαντικό τελειώνει.
Και κάτι καινούργιο αρχίζει.
Σήμερα, 24/8/20, υπέβαλα στην ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών την παραίτησή μου από τις τάξεις του Κλήρου, και έγινα πάλι ένας απλός πολίτης αυτού του κόσμου. Πλέον, είμαι «σκέτο», ο Ανδρέας Κονάνος.
Οι λόγοι της αποχώρησής μου είναι αρκετοί και δεν θα αναλυθούν σήμερα εδώ. Με το κείμενο αυτό θέλω να κάνω μόνο δύο πράγματα: Α. Να σε ενημερώσω για την αλλαγή αυτή στη ζωή μου και Β. Να εξηγήσω τον τρόπο που θα δραστηριοποιούμαι από εδώ και πέρα. Και μόνο αυτό.
Μετά από 20 χρόνια ιερατικής ζωής, σήμερα αποχωρίζομαι τα ράσα. Σε καμία περίπτωση όμως δεν «τα πετάω» με περιφρόνηση και αποστροφή!
Τα φιλώ και τα ευγνωμονώ, διότι για 2 δεκαετίες μου έδωσαν την ευκαιρία να κάνω «πατρίδα» μου όλη τη Γη, να ζήσω καταπληκτικές θεανθρώπινες στιγμές και να γνωρίσω ωραίους ανθρώπους σε όλα τα μέρη του κόσμου.
Και τώρα, προχωράω παρακάτω.
«Φεύγω» από κληρικός. Μα η καρδιά μου, η ουσία και ο πυρήνας μου, παραμένουν μαζί σου, αμετακίνητα. Αυτά δεν θα αλλάξουν ποτέ, παρόλο που η μορφή και η εμφάνισή μου θα είναι πλέον αλλιώς.
Η αγάπη και η Αλήθεια του Θεού που με συγκινούσαν από παιδί, θα συνεχίσουν να με συγκινούν και να με μαγνητίζουν πάντα, όπως το οξυγόνο και το φως.
Θα εξακολουθώ να διακονώ και να αγαπώ τον κάθε άνθρωπο που συναντώ. Θα γράφω, θα μιλάω και θα βοηθώ με τις φτωχές δυνάμεις μου, όποιον μπορώ.
Με αυθεντικότητα και ειλικρίνεια, αλλά με περισσότερη πλέον ανοιχτοσύνη, ευρύτητα και ελευθερία.
Η φωνή μου θα εξακολουθεί να «ηχεί» και να ακούγεται με καθαρότητα και διαύγεια δίπλα σας, στη θλίψη και τη χαρά σας.
Ένα νέο κεφάλαιο ζωής ανοίγεται μπροστά μου και θα χαρώ να είμαστε συνοδοιπόροι.
Δεν ξέρω αν αύριο ζω. Ούτε ξέρω για πόσο ακόμα θα μπορώ να μιλώ, να γράφω και να επικοινωνώ μαζί σας.