Σε γνωρίζω από την μάσκα
που φοράς με σιγουριά.
Σε γνωρίζω απ τα χεράκια
που τα πλένεις ταχτικά.
Απ΄ τα έγκατα βγαλμένη
των ιατρικών «στοών»
Ήρθε πρώτα η φοβέρα
κι ακολούθησε η σκλαβιά.
Εκεί μέσα κατοικούσε
πικραμένος σιωπηλός.
Ο δικός μας Ιπποκράτης
που κατάντησε «νεκρός»;
Γιατί ήρθε εκείνη η μέρα
που είναι όλα σιωπηλά.
Γιατί τα σκιαζε η φοβέρα
και τα πλάκωνε η σκλαβιά.
Δυστυχής παρηγορία
μόνη σου έμελε να λες.
Περασμένα μεγαλεία
διηγώντας τα να κλαίς.
Και εκαρτέρει κι εκαρτέρει
φιλελεύθερη λαλιά.
Μα με μάσκα και ...τσεμπέρι
σου χει φύγει η μαγκιά.
Κι έλεγες πότε; τώρα βγαίνω;
«ατιμούλι»… Χαρδαλιά;
Κι από μέσα σκάει σαν «βόμβα»
του «επιστήμονα» η λαλιά.
Τότε εσήκωσες το βλέμμα
να κοιτάξεις τον Θεό.
Και σου είπε ο «νομοθέτης»
ξέχασέ το και αυτό.
Η υγεία πάνω απ΄όλα
από νόμους και Θεό.
Έτσι τώρα ερμηνεύουν
οι «σωτήρες» το καλό.
Μη μιλάς για ελευθερία
είναι πλέον παρελθόν.
Η «επίσημη υγεία»
είναι των ....φαρμακοποιών.
Όσο σκύβεις το κεφάλι,
την μασκούλα, τα γαντάκια, και τα αντισηπτικά.
Και κρατάς τις αποστάσεις,
«Ελληνάρα μασκαρά»….
Θα σου δώσουν «θεραπεία»
και «τσιπάκι» και λουρί.
Κι άμα δεις ελευθερία
μου τρυπάς και το αυτί.
(Ο θούριος του Νίκου)