Από όποια οπτική κι αν βλέπει κανείς όλα όσα συμβαίνουν τους τελευταίους μήνες στον κόσμο μας, με αφορμή τον κοροναιό, ότι κι αν πιστεύει ή δεν πιστεύει, ένα είναι πολύ βέβαιο.
Ότι η ανθρωπότητα, σχεδόν στο σύνολό της, έχει δεχτεί το ισχυρότερο ίσως σοκ της πρόσφατης ιστορίας της, ένα σοκ πολύπλευρο που επηρεάζει βαθιά όλα τα κοινωνικά στρώματα, όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες και σχέσεις και πιθανότατα θα αλλάξει σημαντικά, και ίσως απρόβλεπτα, την εικόνα των κοινωνιών μας τα επόμενα χρόνια.
Ήδη οι περισσότεροι πολίτες, από την πληροφόρηση που έχουν, συνηθίζουν σιγά σιγά στην ιδέα ότι αυτά τα "αναγκαστικά" κρατικά περιοριστικά μέτρα και οι "απαραίτητοι" εγκλεισμοί, για λόγους υγείας και ασφάλειας φυσικά, πιθανότατα θα χρειαστεί να επαναλαμβάνονται περιοδικά.
Αυτή η πρωτόγνωρη κατάσταση έχει πυροδοτήσει μέσα σε ολόκληρο το κοινωνικό φάσμα ατελείωτες διαμάχες και συγκρούσεις απόψεων και πληροφοριών, σε μια προσπάθεια που κάνουμε όλοι για να μπορέσουμε να καταλάβουμε τι ακριβώς συμβαίνει, ποια είναι η αλήθεια, το ψέμα, η υπερβολή ή η εκμετάλλευση.
Διαμάχες κρατικές, επιστημονικές, πολιτικές, οικονομικές, φιλοσοφικές και φυσικά συνωμοσιολογικές.
Αδιαμφισβήτητα είναι θεμιτό και απαραίτητο, σε κάθε περίπτωση, να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις και οπτικές που συνεισφέρουν σ έναν υγιή διάλογο, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση των παράξενων καιρών που μας έτυχαν, είναι αρκετά φανερό ότι υπάρχουν πολλά διαφορετικά συμφέροντα και διαφορετικοί κοινωνικοί προσανατολισμοί ανάμεσα στους διαφωνούντες.
Ένα πρώτο ίσως βασικό, αφελές βέβαια, ερώτημα κάποιου να ήταν το "μα γιατί να συμβαίνουν όλες αυτές οι διαμάχες και οι συγκρούσεις, αν αληθινά και ειλικρινά όλοι ενδιαφέρονται, αγωνίζονται και αγωνιούν για το κοινό καλό?"
Η απάντηση σ ένα τέτοιο ερώτημα προφανώς σχετίζεται άμεσα και θεμελιακά με την ποιότητα, τις βάσεις και τις αξίες του πολιτισμού που έχουμε χτίσει, με τους τρόπους που έχουμε μάθει, σαν παγκόσμια κοινωνία, να λύνουμε τα προβλήματά μας.
Έχοντας θέσει την ύλη και τα παράγωγά της, τις επινοημένες ιστορίες και τις δεισιδαιμονίες, αλλά και τις ατομικές επιφανειακές και άπληστες καταναλωτικές μας απολαύσεις, ως τα θεμέλια της ύπαρξής μας, χτίσαμε σταδιακά και παράλληλα με την τεχνολογική μας ανάπτυξη, έναν καθαρά ανταγωνιστικό πολιτισμό μίσους, ανισοτήτων και συνεχούς αντιπαλότητας περιορισμένων συμφερόντων, που όσο κυριαρχεί και δεν αμφισβητείται ριζικά, όσο δεν ανατρέπεται μαζικά και παγκόσμια, τόσο βαθαίνει και πλαταίνει η βία, η δυστυχία, η καταστροφή και ο αναίτιος πόνος.
Αυτή για μένα είναι η βασική αλήθεια του σύγχρονου πολιτισμού μας και καλώ τον οποιονδήποτε να με αμφισβητήσει.
Μέσα λοιπόν σ ένα τέτοιο κοινωνικό περιβάλλον η γνησιότητα, η αυθεντικότητα, η επιστημονικότητα, η εμπιστοσύνη και φυσικά η αλήθεια βρίσκονται σε συνεχή αμφισβήτηση και αγώνα επιβίωσης.
Σ έναν κόσμο που δεν έχει στις βάσεις του την αξία και την προστασία κάθε μορφής ζωής, την αλληλεγγύη, τη συνεργασία και το κοινό όφελος και κυρίως σ ένα κόσμο όπου η επιστήμη και η τεχνολογία υπηρετούν εξουσιαστικά και οικονομικά συμφέροντα, ο ανεξάρτητος ερευνητής που αναζητά με αγωνία την αλήθεια, και στην παρούσα κατάσταση και πάντα, δεν μπορεί να έχει ουδεμία εμπιστοσύνη στις προθέσεις και τις αποφάσεις κανενός κράτους, καμίας κυβέρνησης, κανενός παγκόσμιου οργανισμού υγείας, κανενός συστημικού μέσου ενημέρωσης, καμίας επιστημονικής κοινότητας, γιατί όλοι αυτοί είναι διαπλεκόμενοι και διεφθαρμένοι εραστές εξουσιών, γιατί όλοι αυτοί χρηματοδοτούν και στηρίζουν ποικιλοτρόπως ο ένας τον άλλο, χωρίς να ρωτούν ή να λαμβάνουν υπ όψιν τους τις αληθινές ανάγκες των πολιτών τους.
Στο τραπέζι των πολύπλευρων αντιπαραθέσεων σήμερα υπάρχουν εξαιρετικά σοβαρά και καθοριστικά ζητήματα που σχετίζονται άμεσα με το είδος της κοινωνίας που θα έχουμε αύριο, την επόμενη μέρα αυτής της κρίσης, εμείς και τα παιδιά μας, τα υπόλοιπα πλάσματα, οι φυσικοί πόροι και το φυσικό περιβάλλον.
Οι αποφάσεις που θα παρθούν γι αυτά τα ζητήματα θα καθορίσουν κυριολεκτικά την κατεύθυνση ολόκληρου του είδους μας.
Πανδημίες και υγεία, δίκτυο 5G και χρήση σύγχρονων υψηλών τεχνολογιών, ενεργειακό μοντέλο, ελίτ και παγκόσμιος τεχνοκρατικός έλεγχος, παγκόσμια δικτατορία, οικονομικό μοντέλο και παγκόσμιο ψηφιακό νόμισμα, κατάργηση ατομικών ελευθεριών και συνεχής παρακολούθηση πολιτών, υποχρεωτικός εμβολιασμός και εμφυτευμένα ψηφιακά πιστοποιητικά ολόκληρου του πληθυσμού, "πράσινη ανάπτυξη", ανισότητες και φτώχεια, κλιματική κρίση και άλλα παράγωγα ζητήματα κάνουν τον κόσμο μας να δείχνει χαοτικός και ανασφαλής.
Θα συνεχίσουμε να κάνουμε τα ίδια λάθη?
Θα συνεχίσουμε να αποδεχόμαστε και να στηρίζουμε το ίδιο καταστροφικό οικονομικό μοντέλο, που για το κέρδος των λίγων δεν σέβεται και δεν υπολογίζει τίποτα?
Θα μάθουμε να ζούμε συμβιωτικά? Θα αποκτήσουμε ένα κοινό επιτέλους όραμα σαν είδος?
Νομίζω ότι το διακύβευμα μετά την κρίση δεν είναι στα "μικρά" πράγματα, αλλά στα "μεγάλα".
Την ίδια στιγμή των κρίσιμων επιλογών, αυτοί που έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο στη σύγχρονη καταστροφική πορεία του είδους μας, αυτοί που ελέγχουν και κυριαρχούν ολοκληρωτικά στον κόσμο μας, αυτοί που ελέγχουν και χρηματοδοτούν κυβερνήσεις, αγορές και παγκόσμιους οργανισμούς, που κερδοσκοπούν αυθαίρετα και αχαλίνωτα πέραν οποιουδήποτε κανόνα και ηθικής, αυτοί που στην πλάτη της ανθρωπότητας διατηρούν αμύθητο πλούτο, παρουσιάζονται σαν φιλάνθρωποι σωτήρες και ευεργέτες, που νοιάζονται για το κοινό καλό και προτείνουν με θράσος φασιστικές και ολοκληρωτικές μεθόδους που καταργούν τα συντάγματα, τα ατομικά δικαιώματα και τις ατομικές ελευθερίες.
Άλλο ένα κρίσιμο ερώτημα εμφανίζεται στο μυαλό του ανεξάρτητου ερευνητή της σύγχρονης πραγματικότητας.
"Υπάρχει άραγε ατζέντα για τον κόσμο μας?
Υπάρχει κάποια συνωμοσία που την καθορίζει και την ελέγχει μια μικρή παγκόσμια πάμπλουτη ελίτ?"
Μια μερίδα κόσμου που αναζητά απαντήσεις σε όσο το δυνατόν ανεξάρτητες και μη διαπλεκόμενες πηγές και προσωπικότητες επιστημονικές και άλλες, αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει όντως σενάριο και ατζέντα που ελέγχεται από μια ελίτ.
Η πορεία του κόσμου μας τα τελευταία 20-30 χρόνια, με όλες αυτές τις τεχνητές οικονομικές και πολιτικές κρίσεις, τις κατασκευασμένες και αναίτιες πολεμικές συρράξεις, τον "πόλεμο κατά της τρομοκρατίας", τον υπερκαταναλωτισμό, τον εκφοβισμό για ανύπαρκτους λόγους, το φανατισμό και τον εκφασισμό, τους ξεριζωμούς και πολλά άλλα, επιβεβαιώνει σημαντικά τις θεωρίες περί στημένου παιχνιδιού.
Σε έναν άνθρωπο των αρχών του εικοστού αιώνα, για παράδειγμα, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί και η μεθοδική εξόντωση των «υπανθρώπων» στους θαλάμους αερίων και στους φούρνους θα φαίνονταν μια μυθιστορηματική δυστοπία, που θα δυσκολευόταν να χωνέψει, ακόμα και σαν έργο επιστημονικής φαντασίας. Όμως, αυτή η δυστοπία έγινε εφιαλτική πραγματικότητα μερικές δεκαετίες αργότερα...
Ο Τζωρτζ Όργουελ και τόσοι άλλοι σκεπτόμενοι και αιρετικοί ερευνητές που είδαν τόσα χρόνια πριν τι κόσμο φτιάχνουμε ήταν συνωμοσιολόγοι?
Διάβασε το παρακάτω απόσπασμα από το 1984 και σκέψου τις ομοιότητες.
“Πώς βεβαιώνεται κάποιος για τη δύναμή του πάνω σε ένα άλλον, Ουίνστον;”
Ο Ουίνστον σκέφτηκε: “Κάνοντας τον να υποφέρει” είπε.
“Ακριβώς. Κάνοντας τον να υποφέρει. Η υπακοή δεν αρκεί. Αν δεν υποφέρει, πώς μπορείς να είσαι βέβαιος πως υπακούει στη δική σου θέληση και όχι στη δική του; Δύναμη είναι να επιβάλλεις πόνο και ταπείνωση. Δύναμη είναι να κομματιάσεις το ανθρώπινο μυαλό και να το συναρμολογήσεις πάλι, δίνοντας του το σχήμα που θέλεις εσύ. Αρχίζεις να καταλαβαίνεις τι κόσμο δημιουργούμε;
Είναι ένας κόσμος φόβου και προδοσίας και βασανιστηρίων. Ένας κόσμος καταπιεστών και καταπιεζομένων, ένας κόσμος που όσο τελειοποιείται θα γίνεται όλο και πιο ανελέητος. Οι παλιοί πολιτισμοί ισχυρίζονταν πως βασίζονταν πάνω στην αγάπη και τη δικαιοσύνη. Ο δικός μας βασίζεται στο μίσος. Στον δικό μας κόσμο δε θα υπάρχουν άλλα συναισθήματα εκτός από το φόβο, την οργή, τη θριαμβολογία και την ταπείνωση. Όλα τα άλλα θα τα καταπνίξουμε. Όλα!
Προσωπικά δεν εμπιστεύομαι καθόλου και σε τίποτα το κάθε κράτος, την κάθε κυβέρνηση, εξουσία, μέσα ενημέρωσης, παγκόσμιους οργανισμούς, επιστήμονες υπαλλήλους, οικονομικούς αναλυτές, αυθεντίες, ειδικούς και σωτήρες.
Δεν εμπιστεύομαι καθόλου όποιους, με οποιοδήποτε τρόπο, βρίσκονται πίσω από κάθε είδους διαπλεκόμενα, διεφθαρμένα και περιορισμένα συμφέροντα.
Πιστεύω πάντα σε κάτι που έμαθα από τον ξεχωριστό Ζακ Φρέσκο:
"Όταν ακούς να σου λένε για ελευθερία και Δημοκρατία, πρόσεχε, γιατί σε μια αληθινά ελεύθερη κοινωνία, κανένας δεν χρειάζεται να σου λέει ότι είσαι ελεύθερος".
Γι αυτό αναζητώ πάντα ανεξάρτητες, αιρετικές, ασυμβίβαστες, ανένταχτες και ολιστικές πηγές, που βλέπουν τον κόσμο μας σαν έναν ενιαίο και συνδεδεμένο οργανισμό, ακόμα και αν χαραχτηρίζονται σαν θεωρίες συνωμοσίας από την κοινή γνώμη (που δεν εκτιμώ ιδιαίτερα).
Νομίζω ότι αν μια θεωρία συνωμοσίας αποδειχτεί όντως ότι τελικά ήταν επινοημένη θεωρία συνωμοσίας τότε το χειρότερο που θα έχει συμβεί είναι να έχει πιστέψει κάποιος, σαν αφελής, σ ένα ακόμα ψέμα.
Αν όμως επαληθευτούν είτε μερικώς είτε ολοκληρωτικά???
Τότε τι θα πούμε???
Ότι δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι κάτι τέτοιο μπορεί ποτέ να γίνει?
Φίλε/η από τη μια πλευρά έχεις την γνωστή σου κανονικότητα.
Μια κανονικότητα που σου φωνάζει και θέλει να σε πείσει με κάθε δυνατό τρόπο, χρησιμοποιώντας όλα τα διαθέσιμα εργαλεία, ότι όλα τα κάνει για το δικό σου καλό, ότι σ αγαπάει και σε φροντίζει και γι αυτό σου λέει τι να κάνεις, τι να πιστεύεις, πως να ζεις και τι να είσαι.
Μπορείς να συνεχίσεις να είσαι ξαπλωμένος στην αγκαλιά της, μια αγκαλιά που θα σου προσφέρει μεθοδευμένα μια αίσθηση "ασφάλειας", "ελευθερίας" και επιλογών, όλο και περισσότερες τεχνολογικές και ευκολόπεπτες προσωπικές απολαύσεις, ασύστολα καταναλωτικά προϊόντα ΓΙΑ ΝΑ αποδέχεσαι και να συντηρείς το σύστημά τους.
Απ την άλλη πλευρά, με όλα αυτά τα δεδομένα που αναφέρθηκαν στο μυαλό, το κεντρικό ερώτημα για όλους μας είναι
"Μέχρι τι είσαι πρόθυμος και ικανός να παραχωρήσεις"???