Μια “αντίπαλη δύναμη” που είναι ΕΞΙΣΟΥ ΙΣΧΥΡΗ ώστε να διατηρείται η ισορροπία δυνάμεων.
Η φράση μας έρχεται από τον Θουκυδίδη και συγκεκριμένα από μία από τις δημηγορίες του (3.11).
Στο επίμαχο απόσπασμα, ο Θουκυδίδης λέει πως, ο φόβος από τον ισόπαλο ανταγωνιστή έχει τη δύναμη να συγκρατήσει από την αυθαιρεσία και το πιο αυταρχικό κράτος, και να διατηρήσει ισότιμη σχέση ανάμεσα σε συμμάχους.
Η ελευθερία και η δημοκρατία συνδέονται άρρηκτα.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν προκύπτουν ζητήματα για τα όρια της κάθε έννοιας ή για τη σχέση που δημιουργείται μεταξύ τους.
Παρά τους προβληματισμούς που μπορούμε να σκεφτούμε και να συζητήσουμε γύρω από τη σχέση ελευθερίας και δημοκρατίας, ένα πράγμα παραμένει σίγουρο και ξεκάθαρο.
Η έννοια της ελευθερίας, όπως και αυτή της ισότητας, πρέπει να βρίσκεται στον πυρήνα των σύγχρονων δημοκρατικών πολιτειών διότι σίγουρα χωρίς αυτή θα αλλοιωνόταν το νόημα τους.
Είμαι πραγματικά ελεύθερος σήμερα;
Πώς θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι κυβερνώ τον εαυτό μου, όταν πρέπει να υπακούω σε αυτό που αποφασίζουν άλλοι άνθρωποι-επιστήμονες, ακόμα και αν το θεωρώ λάθος, ανόητο ή άδικο για μένα, για την οικογένειά μου, και για την κοινωνία;
Τι διαφορά μπορεί να κάνει το πόσοι άνθρωποι πρέπει να θεωρούν την απόφαση σωστή και σοφή και δίκαιη, από τη στιγμή που δεν είναι αναγκαίο να τη θεωρώ και εγώ;
Τι είδους ελευθερία είναι αυτή;
Πως μπορώ να πω ελεύθερα την άποψή μου;
Και έρχεται ένας ιός, και γκρεμίζει κάθε έννοια επιστημονικής ελευθερίας μέσω μιας δημοκρατίας χωρίς το αντίπαλο δέος.
Όπου η δημοκρατία καταντά απολυταρχία.
Δηλαδή ένα ολοκληρωτικό εν προκειμένου ιατρικό καθεστώς, στο οποίο όλες οι εξουσίες (εκτελεστική, νομοθετική, δικαστική) είναι συγκεντρωμένες σε μία, υπό τον έλεγχο της μοναρχίας της επιστήμης της επικρατούσης ιατρικής.
Υπάρχει αντίπαλο δέος;
Ποιο είναι το αντίπαλο δέος;
Το αντίπαλο ιατρικό-θεραπευτικό δέος υπάρχει;
Ποιοι είναι οι αντιπρόσωποι της άλλης επιστημονικής-θεραπευτικής άποψης;
Δεν είμαι προφήτης, αλλά φώναζα για το ποιος μπορεί ακαδημαϊκά να υψώσει το ανάστημά του μπροστά στον γιατρό;
Εν προκειμένου στον καθηγητή λοιμωξιολόγο, στον καθηγητή παθολόγο, κλπ, κλπ;
Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει το “θέσφατο” της επικρατούσης ιατρικής επιστήμης, και μάλιστα σε εποχή πανδημίας;
Μήπως οι “εξυπνάκηδες”, των οποίων δεν αμφισβητώ τις γνώσεις, αλλά οι οποίοι παρεξηγήθηκαν με την ιδέα της επιτακτικής ανάγκης ακαδημαϊκής αναβάθμισης μιας “σοβαρής ιατρικής αντιπολίτευσης” απέναντι στο “ολοκληρωτικό ιατρικό κατεστημένο”;
Άντε λοιπόν, βγείτε μπροστά εσείς με τα Πιστοποιητικά των Ελευθέρων Σπουδών, ή έστω και των ΙΕΚ-βοηθοί, και αντιπαρατεθείτε στους ειδικούς με τα Ιατρικά Πτυχία, τα Μάστερ, και τα Διδακτορικά.
Ξέρω ότι “βράζετε στο ζουμί σας”, αλλά “λουφάξατε” στο “μένουμε σπίτι” της μοναξιάς και της απόγνωσης.
Χωρίς φωνή, χωρίς κύρος, χωρίς δύναμη, σαν χρυσόψαρα μέσα στην γυάλα.
Εύχομαι, όταν περάσει η μπόρα, αν περάσει, κι έχοντας πάρει ελπίζω το μάθημα της επιτακτικής ανάγκης ακαδημαϊκής ισχυροποίησης και ενότητας της αντίστασης ενάντια στον ολοκληρωτισμό, ώστε να μπορούμε ενωμένοι να σηκώσουμε επιστημονικό ανάστημα και να απαιτήσουμε να ακουστεί η φωνή μας.
Καημένε Ιπποκράτη,
Εσύ που γλίτωσες τους Αθηναίους από τον λοιμό του (430 π.Χ. – 426 π.Χ.) που κρύφτηκες τώρα χωρίς έστω ένα Bachelor;
Περαστικά μας,
Νικόλαος Βρούσγος