Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μόνοι.
Και αυτό μας ενοχλεί.
Και περνάμε το ενδιάμεσο, μαλωμένοι, απομακρυσμένοι, προσπαθώντας να αποδείξουμε ποιος έχει δίκαιο!
Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μόνοι...
Και στο ενδιάμεσο, πασχίζουμε να μάθουμε να ζούμε μόνοι, να γίνουμε ανεξάρτητοι!
Αντιμετωπίζουμε προβλήματα δέσμευσης , βιώνουμε φόβο σύνδεσης και κάνουμε τα πάντα για να μη πληγωθούμε.
Ακόμα και αν γνωρίζουμε πως έχουμε μόνο αυτές τις μέρες στο ενδιάμεσο...να εμπλακούμε, να συνδεθούμε, να εξαρτηθούμε, να ζήσουμε με τους άλλους, να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε!
Αποζητούμε να νιώσουμε ασφαλείς...
Δεν θέλουμε απειλητικά ερεθίσματα, διώχνουμε ανθρώπους που μύριζουν πόνο. Και ταυτόχρονα διώχνουμε ανθρώπους που μύριζουν αγάπη. Ζούμε σαν φοβισμένα γατια που επιτίθενται στην άκρη του δρόμου.
Πάντα ψαχνουμε κάποιον να μας δώσει πίσω τη χαμένη μας ασφάλεια.
Εκείνο που δεν εχουμε καταλαβει είναι πως για να νιώσουμε ασφαλείς... Δε θα πρέπει να σταματήσουν οι απειλές... Αλλά να ξεκινήσουν οι συνδέσεις με τους ανθρώπους.
Άνθρωποι σε πλήγωσαν, άνθρωποι θα σου κρατήσουν συντροφιά .
Έστω για λίγο.
Το λίγο που μας δίνεται για να ανακαλύψουμε το πολύ μας.
Οι γέφυρες είναι που σε ενώνουν και όχι τα τείχη.
Μιας και ήρθες... Κάνε τις μέρες σου να μυρίζουν αγάπη.
Μιας και ήρθες μόνος.... φύγε γεμάτος ανθρώπους ♥
Χαρά Βλαχοδήμου