Έρευνα συνδέει τον ζυμομύκητα κάντιντα με την εμφάνιση καρκίνου
Άρθρο του ερευνητή Sayer Ji
Μια καινούρια μελέτη επιβεβαιώνει μια αμφιλεγόμενη θεωρία που αφορά τον καρκίνο, δηλαδή ότι οι ζυμομύκητες που υπάρχουν στο σώμα μας μπορούν να συμβάλουν όχι μόνο στη ανάπτυξη, αλλά ουσιαστικά στην εμφάνιση καρκίνου.
Μια πρόσφατη μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Critical Reviews in Microbiology» υποστηρίζει την αντίληψη ότι η ευκαιριακή λοίμωξη από τον ζυμομύκητα Κάντιντα μπορεί να μην αποτελεί απλώς μια συνέπεια του καρκίνου, αλλά μια αιτία που συμβάλλει ενεργά στην εμφάνισή του.
Η μελέτη έχει τίτλο «Κάντιντα και καρκίνος: μπορεί ο ζυμομύκητας αυτός να προκαλέσει την εμφάνιση ή την εξέλιξη του καρκίνου;» και κατέληξε στα ακόλουθα σημαντικά βασικά συμπεράσματα σχετικά με αυτό το αμφιλεγόμενο ζήτημα: Επί του παρόντος υπάρχει αυξανόμενη ανησυχία σχετικά με τη σύνδεση ανάμεσα στις μικροβιακές λοιμώξεις και τον καρκίνο. Όλο και περισσότερες μελέτες υποστηρίζουν την άποψη ότι υπάρχει σύνδεση όταν οι αιτιώδεις παράγοντες είναι βακτήρια ή ιοί. Αυτή η μελέτη προσθέτει επιπλέον στοιχεία στο ότι ο μύκητας Κάντιντα αυξάνει τον κίνδυνο καρκινογένεσης και μετάστασης.
Μέχρι προσφάτως, ο Κάντιντα είχε ουσιαστικά συνδεθεί με τον καρκίνο δεδομένου ότι αποτελεί ένα ευκαιριακό παθογόνο που εκμεταλλεύεται την κατάσταση του ανοσοποιητικού συστήματος των ασθενών που αποδυναμώνεται ιδιαιτέρως λόγω της χημειοθεραπείας. Αντιθέτως, τα πιο πρόσφατα ευρήματα δείχνουν ότι ο συγκεκριμένος μύκητας είναι ικανός να προκαλέσει καρκίνο με διάφορους μηχανισμούς, όπως περιγράφονται στη μελέτη: παραγωγή καρκινογόνων υποπροϊόντων, πρόκληση φλεγμονής, επαγωγή της Th17 απόκρισης και μοριακός μιμητισμός.
Υπογραμμίζουμε την ανάγκη όχι μόνο να ελεγχθεί αυτό το είδος λοίμωξης κατά τη διάρκεια της θεραπείας του καρκίνου και ιδίως αν ληφθεί υπόψη ο σημαντικός ρόλος του Κάντιντα στις νοσοκομειακές λοιμώξεις, αλλά επιπλέον να ανακαλύψουμε καινούριες θεραπευτικές προσεγγίσεις με σκοπό να αποφευχθεί η προ-καρκινική επίδραση αυτού του μύκητα.
Οι 4 διαφορετικοί τρόποι με τους οποίους ο μύκητας Κάντιντα μπορεί να προκαλέσει καρκίνο εξηγούνται με περισσότερες λεπτομέρειες παρακάτω:
• Παραγωγή καρκινογόνων υποπροϊόντων: Πρώτον, ο μύκητας Κάντιντα παράγει νιτροζαμίνες, οι οποίες είναι καρκινογόνες ουσίες που ενεργοποιούν συγκεκριμένα πρωτο-ογκογονίδια που θα μπορούσαν να προκαλέσουν καρκινικές αλλοιώσεις. Δεύτερον, παράγει ακεταλδεΰδη, η οποία παράγεται ως ο πρώτος μεταβολίτης της αιθανόλης (υποπροϊόν ζύμωσης του ζυμομύκητα), δηλαδή ενός χημικού που βλάπτει το DNA (μεταλλαξιογόνο) και είναι καρκινογόνο ενώ διαθέτει ένα ευρύ φάσμα ιδιοτήτων που προκαλούν καρκίνο.
• Πρόκληση φλεγμονής: Η παρατεταμένη φλεγμονή που παραμένει αθεράπευτη μπορεί να προκαλέσει καρκίνο αφενός διότι προκαλεί βλάβες στους ιστούς και αφετέρου λόγω της έκκρισης χημικών που πολλαπλασιάζονται και διεγείρουν την αναγέννηση των κατεστραμμένων ιστών, αλλά μπορούν να νεκρώσουν τον ιστό όταν η φλεγμονή είναι χρόνια και παραμελημένη. Ο Κάντιντα είναι γνωστό ότι πυροδοτεί μια πληθώρα φλεγμονωδών αποκρίσεων μέσα στο σώμα όταν αυξάνεται πέρα από το φυσιολογικό όριο, γεγονός που μπορεί να οφείλεται στην ανοσοκαταστολή, την ακατάλληλη διατροφή και / ή την έκθεση σε χημικές ουσίες. Αυτές οι λανθασμένες φλεγμονώδεις αποκρίσεις έχει βρεθεί ότι συμβάλλουν στην αύξηση της συνάφειας των καρκινικών κυττάρων που πιστεύεται ότι ενισχύει τον σχηματισμό δευτερογενών όγκων και / ή μετάστασης.
• Επαγωγή της Th17 απόκρισης: Η ομάδα των CD4 Τ-κυττάρων τα οποία είναι κυρίαρχα στην αντίδραση στον μύκητα Κάντιντα, δηλαδή τα κύτταρα Th17, εκκρίνει επίσης παράγοντες που μπορεί να ενισχύσουν την αγγειογένεση (σχηματισμός καινούριων αιμοφόρων αγγείων) καθώς και να αυξήσουν τη συχνότητα εμφάνισης και ανάπτυξης όγκων.
• Μοριακός μιμητισμός: Τα αντισώματα που παράγονται εναντίον μιας πρωτεΐνης στην επιφάνεια του Κάντιντα (CR3-RP) έχουν δομικές και αντιγονικές ομοιότητες με έναν υποδοχέα που βρίσκεται σε ορισμένα λευκά αιμοσφαίρια (λευκοκύτταρα). Αυτός ο «μοριακός μιμητισμός» μπορεί να κάνει τα αντισώματα να στραφούν εναντίον των ανοσοκυττάρων μας με αποτέλεσμα να διαταράσσεται η άμυνα του ξενιστή κατά του όγκου και κατά του Κάντιντα.
Αυτή η πρόσφατη έρευνα δεν τεκμηριώνει μόνο την αντίληψη ότι η υπερανάπτυξη των ζυμομυκήτων μπορεί να συμβάλλει στην εμφάνιση καρκίνου, αλλά εμμέσως ενοχοποιεί και την κατανάλωση ζάχαρης και αλκοόλ. Είναι σαφές ότι, αν η ζάχαρη και η μετατροπή της σε αιθανόλη παράγει ακεταλδεΰδη, η μείωση της υπερβολικής κατανάλωσης αποτελεί ένα καλό χημειοπροστατευτικό βήμα και πιθανόν μια απαραίτητη παρέμβαση κατά τη θεραπεία του καρκίνου εφόσον ο στόχος είναι η πλήρης ύφεση.
Επιπλέον, έχει ανακαλυφθεί προσφάτως ότι η ζάχαρη όχι μόνο τρέφει τον καρκίνο, αλλά συμβάλλει ενεργά στη μεταμόρφωση των φυσιολογικών κυττάρων σε καρκινικά. Συνεπώς η ζάχαρη είναι δυνητικά καρκινογόνα.
Οι συνέπειες της έρευνας είναι σημαντικές αφού η ζάχαρη επίσης ενισχύει την ανάπτυξη της ζυμομυκήτων, πράγμα που σημαίνει ότι είναι και άμεσα αλλά και έμμεσα καρκινογόνα. Το γεγονός αυτό γίνεται ολοένα και πιο ανησυχητικό δεδομένου ότι στα μεγάλα νοσοκομεία εξακολουθούν να δίνουν στους ασθενείς τροφές και ροφήματα που περιέχουν ζάχαρη κατά τη διάρκεια της θεραπείας ή της ανάρρωσης.