Η ζωή, λέει ο Πεσσόα, είναι ο δισταγμός ανάμεσα σε ένα θαυμαστικό και ένα ερωτηματικό και στην αμφιβολία βάζεις τελεία.
Στα φοβερά αυτά παιχνίδια όμως, τα θαυμαστικά, τα ερωτηματικά και οι τελείες έχουν καταργηθεί γιατί δεν έχουν πλέον νόημα σε μια γλώσσα που το σενάριο την έχει πετσοκόψει, αφήνοντας μόνο ομιλούσες κεφαλές να συνομιλούν, χωρίς να ομιλούν όμως.
Κορίτσια και αγόρια «κανονικά», όχι αδελφές και λεσβίες, ζαλισμένα από την πείνα, την ανεργία και τη ματαιοδοξία, μπήκαν σε κλουβιά, σε πισίνες και σε κόκκινα δωμάτια για να μας δείξουν πως η τέχνη του εκμαυλισμού και της πορνογραφίας μια χαρά γεμίζει τα ηθικά σπίτια των Ελλήνων, που παρακολουθούν μοιραίοι, σκυφτοί αντάμα αυτό το τέλειο Δράμα.
Οι εγκέφαλοι των σταθμών που φιλοξενούν αυτά τα κατακίτρινα ρεαλιτοπαίχνιδα, υποψιάζομαι πως προσπάθησαν να αντιγράψουν την ζωή ως ένα μπουρδέλο, γιατί θεωρούν πως οι θεατές πελάτες τους μόνο αυτό επιθυμούν να βλέπουν και στην οθόνη πια, για να ξεχνούν το πραγματικό μπουρδέλο που ζουν. Μια παρτούζα των αισθήσεων και συναισθήσεων, όπου τα ζώα στα κλουβιά φλερτάρουν υποχρεωτικά και κερατώνουν ανταποδοτικά....................
Κ. Κωνσταντινίδης