Μας έτυχε να γεννηθούμε και να μεγαλώσουμε σ ένα κόσμο φτιαγμένο από την άγνοια και το φόβο, το ψέμα και την υποκρισία,
ένα κόσμο βάρβαρο και άδικο, ικανό να βγάλει από τον άνθρωπο τα χειρότερα και απεχθέστερα ένστικτά του, να τον κάνει να χάσει κάθε αληθινή αξία...
...και μέσα απ αυτό τον παραλογισμένο κόσμο λαχταρίσαμε με το νου και την καρδιά μας έναν κόσμο άλλο, αλλιώτικο, πιο όμορφο και αρμονικό,
ονειρευτήκαμε ένα κόσμο δίκαιο και ειρηνικό
ένα κόσμο χωρίς πόλεμο και φτώχια,
χωρίς πείνα, στερήσεις και ανισότητες,
ένα κόσμο όπου όλοι οι άνθρωποι θα μπορούσαν να ζουν μονιασμένοι σαν αδέρφια και να μοιράζονταν της γης τα αγαθά, τη γνώση και τις ευκαιρίες,
λαχταρίσαμε ένα κόσμο που δεν ζήσαμε παρά στα όνειρα μιας ξεχασμένης νιότης
Και όσο πιο πολύ πετούσαμε τους μανδύες του ψεύτικου κόσμου,
όσο πιο πολύ του βγάζαμε τις μάσκες της υποκρισίας και της διαφθοράς,
όσο ψάχναμε και βρίσκαμε γνήσιες πηγές της πανανθρώπινης γνώσης
και ανακαλύπταμε τις πραγματικές μας σύγχρονες δυνατότητες
τόσο πιο πολύ μας αποκαλυπτόταν αυτός ο κόσμος της καρδιάς μας
τόσο πιο εφικτός και αληθινός φαινόταν,
γινόταν όλο και πιο ορατό πως άμα και μόνο όσα ξέραμε και όσα ήδη είχαμε στα χέρια μας τα χρησιμοποιούσαμε για ένα ριζικά νέο προσανατολισμό θα μπορούσαμε να τα καταφέρουμε, να φτιάξουμε ένα κόσμο πολύ καλύτερο για τα παιδιά μας.
Μα χρονοτριβούμε και χανόμαστε συνεχώς στις πιθανές ερμηνείες και την διαφορετική οπτική του καθενός,
σε άσχετες ιδεολογίες φτιαγμένες από φουσκωμένα και άχρηστα λόγια, λόγια πολιτικάντικα και οικονομίστικα, σαν να μην μπορούμε να αποβάλουμε πια αυτή την άχρηστη λογιστική μας σκέψη,
κουβαλάμε ακόμα ένα σωρό πληροφορίες που θέλουμε να αποδεχτούν όλοι οι υπόλοιποι,
δυσκολευόμαστε να δούμε την απλότητα, την πρακτικότητα και την ολιστικότητα του αυτονόητου που δεν μας ζητά παρά μονάχα να μάθουμε να συμβιώνουμε αρμονικά μέσα σε αυτό που ανήκουμε...
...είναι πολλά και δυσδιάκριτα πολλές φορές τα σκουπίδια που έχουνε συγκεντρωθεί στα μυαλά μας από τα γεννοφάσκια μας και λες και μας παραλύουν...
Οι πιο πολλοί θέλουνε να φτιάξουνε αυτό τον νέο κόσμο με υλικά παλιά και χρησιμοποιημένα, υλικά δοκιμασμένα και πλέον αποτυχημένα,
οι πιο πολλοί δεν τολμούν να ξεριζώσουν ολοκληρωτικά το σάπιο,
οι πιο πολλοί ξοδεύουν τις ζωές τους με τις συνέπειες και τ αποτελέσματα αντί για τις αληθινές αιτίες και τις εφαρμόσιμες λύσεις,
αρνούνται να αμφισβητήσουν ολοκληρωτικά τα αλληλένδετα θεμέλια του παλιού οικοδομήματος, ίσως γιατί σε κάποια του γωνιά θα χρειαστεί να αμφισβητήσουνε και τον ίδιο τους τον εαυτό...
...και χάνουν μια τέτοια συγκλονιστική πρόκληση, μια τέτοια μοναδική ευκαιρία βαθιάς εσωτερικής αναγέννησης πανανθρώπινων αξιών και υπέρβασης του μικρού τους εαυτού.
Είναι κάτι ώρες που η θέα του παλιού κόσμου που καταρρέει και του νέου που αναδύεται με τόσες δυσκολίες και λιγοστή γενναιότητα γίνεται συχνά αβάσταχτη και αποκαρδιωτική.
τ.
Πηγή