Από: Μαρία Πέππα
Ένα από τα μεγάλα προβλήματα των ανθρώπων είναι, ότι είμαστε πάρα πολύ καλοί στο να συνεχίζουμε την ζωή σαν να μην συμβαίνει τίποτα ακόμα και όταν καταρρέουμε.
Είμαστε εξπέρ στο να παραδιδόμαστε στις απαιτήσεις του εξωτερικού κόσμου, να ανταποκρινόμαστε στα όσα αναμένονται από εμάς καθώς και στις προτεραιότητες που ορίζουν οι άλλοι γύρω μας.
Προσπαθούμε να κάνουμε το αδύνατο δυνατό για να φαινόμαστε ένας άνθρωπος εξαιρετικός και είμαστε ικανοί να συνεχίζουμε τα μαγικά μας κατορθώματα για χρόνια ολόκληρα κάθε φορά, δίχως να διαφαίνεται ούτε μια σπασμωδική κίνηση ή μια ρωγμή στην ατσαλάκωτη περσόνα μας.
Και μια ημέρα ξαφνικά ΣΠΑΜΕ, προς μεγάλη έκπληξη των ανθρώπων που μας περιβάλλουν συμπεριλαμβανομένης και της δικής μας. Η ρήξη μπορεί να πάρει πολλές μορφές. Δεν μπορούμε πλέον να σηκωθούμε από το κρεβάτι μας, βυθιζόμαστε σε κατατονική κατάθλιψη, αναπτύσσουμε οξειδωτικό άγχος, αρνούμαστε να φάμε κλπ. Το ασυνείδητο φωνάζει. Χάνουμε την επαφή με τον εαυτό μας, μπορεί να κάνουμε κάτι εξαιρετικά σκανδαλώδες και να μην μας αναγνωρίζουμε. Μπορεί να γίνουμε απολύτως παρανοϊκοί με κάτι, αρνούμαστε να παίξουμε με τους συνηθισμένους κανόνες της σχέση μας ή να δημιουργήσουμε μια παράπλευρη, ανταποκρινόμαστε ασθμαίνοντας στις προκλήσεις της καθημερινής ζωής.
Οι καταρρεύσεις είναι εξαιρετικά ενοχλητικές και επώδυνες για τον καθένα από εμάς. Μερικές φορές, όταν αισθανόμαστε τα βάρη της ζωής ασήκωτα, γίνετε και πάρα πολύ δύσκολο να τα χειριστούμε. Το σώμα μας αρνείται να αντιμετωπίσει την κατάσταση σωματικά και διανοητικά για αυτό νιώθουμε πως καταρρέουμε. Μια νευρική ή διανοητική κατάρρευση είναι μια κατάσταση όπου ένα άτομο αδυνατεί να λειτουργήσει φυσιολογικά λόγω των ακραίων πιέσεων που υφίσταται. Παρόλα αυτά, μια νευρική κατάρρευση δεν είναι ένας πραγματικός ιατρικός όρος ή μια ψυχική ασθένεια, αλλά θα μπορούσε επίσης να αποτελεί ένδειξη ενός σοβαρού προβλήματος ψυχικής υγείας όπως το άγχος ή η κατάθλιψη.
Ωστόσο η άμεση βιασύνη ιατρικοποίησης του προβλήματος και προσπάθεια φίμωσης, απαλλαγής ή εξαφάνισής του από το προσκήνιο σαν να μην συνέβη τίποτα κάθε άλλο παρά το διευκολύνει.
Η κατάρρευση δεν είναι απλά μια στιγμή τυχαίας τρέλας ή δυσλειτουργίας. Είναι μια πολύ πραγματική έκκληση και ανάγκη του εαυτού για ομοιόσταση και ισορροπία. Πρόκειται για μια προσπάθεια ενός μέρους του νου να αναγκάσει κάποιο άλλο μέρος το οποίο μέχρι στιγμής αρνήθηκε, να αναπτυχθεί, να κατανοηθεί και να αυτοθεραπευτεί. Μπορούμε να πούμε πως πρόκειται για μια αλματώδη διαδικασία με σκοπό να μας ωθήσει στην εύρυθμη λειτουργία της ύπαρξής μας.
Έτσι λοιπόν, εάν απλά ιατρευτούμε την κατάρρευση και επιχειρήσουμε αμέσως να την απομακρύνουμε φαρμακολογικά, κινδυνεύουμε να χάσουμε το μάθημα που εμπεριέχει. Η κατάρρευση δεν είναι μόνο πόνος, είναι και μια εξαιρετική ευκαιρία για μάθηση.
Ο κύριος λόγος που καταρρέουμε είναι ότι η ευελιξία μας κάμπτεται με το πέρασμα των χρόνων. Υπήρχαν μικρές φωνές μέσα στο νου που παραγκωνίσαμε, μηνύματα που έπρεπε να προσέξουμε και αγνοήσαμε, κομμάτια συναισθηματικής μάθησης και επικοινωνίας που παραβλέψαμε και τώρα, μετά από την τόσο μεγάλη του υπομονή, ο εσωτερικός εαυτός προσπαθεί με κάθε τρόπο να μας κάνει να τον ακούσουμε.
Έχει απελπιστεί και χρειάζεται να καταλάβουμε και να συμπονήσουμε τη σιωπηρή οργή του. Αυτό που μας δηλώνει η κατάρρευση πάνω από οτιδήποτε άλλο είναι, ότι δεν πρέπει πλέον να συνεχίσουμε να ζούμε όπως συνηθίζαμε, πως τα πράγματα πρέπει οπωσδήποτε να αλλάξουν.
Γιατί άραγε δεν μπορούμε απλά να αφουγκραζόμαστε τις συναισθηματικές ανάγκες μας ήρεμα και έγκαιρα έτσι ώστε να αποφεύγουμε το μελόδραμα της κατάρρευσης ?
Επειδή ο συνειδητός νους είναι εγγενώς τεμπέλης, λεπτολόγος και τόσο απρόθυμος να ασχοληθεί, που η κατάρρευση έρχεται τελικά να μας πει αυτό που χρειάζεται να μάθουμε με βιαιότητα. Τι άλλο μένει στον βαθύ συναισθηματικό εαυτό να κάνει όταν για χρόνια ο λογικός νους αρνείται να ακούει για τις θλίψεις του, για την δυσλειτουργία μιας τελειωμένης σχέσης ή για τις ανείπωτες και ανεκπλήρωτες επιθυμίες, όνειρα και σκοπούς του.
Μπορούμε να συγκρίνουμε τη διαδικασία με μια επανάσταση, όπου για πολλά χρόνια, οι άνθρωποι πιέζουν την κυβέρνηση να ακούσει τα δίκαια αιτήματά τους. Η κυβέρνηση συστηματικά κλείνει τα αυτιά της ή δίνει τις φρούδες υποσχέσεις της, μέχρι που μια ημέρα, οι άνθρωποι κατακλύζουν τις πύλες της βουλής και καταστρέφουν τα πάντα στο πέρασμά τους.
Από επαναστάσεις τέτοιου τύπου δύσκολα θα προκύψει ένα καλό αποτέλεσμα. Οι νόμιμοι παραπονούντες και οι δίκαιες ανάγκες τους δεν επιλύονται ούτε καν εισακούγονται. Διεξάγετε ένας άσχημος εμφύλιος πόλεμος από τον οποίο καμία πλευρά δεν βγαίνει κερδισμένη.
Το ίδιο ισχύει και με τις καταρρεύσεις. Ωστόσο, ένας καλός θεραπευτής σε αντίθεση με τους κυβερνώντες, θα προσπαθήσει να ακούσει και να συναισθανθεί το πρόβλημα και όχι να το λογοκρίνει. Κατανοεί την ανάγκη μας για μια στενότερη σχέση με τον εαυτό, την αποδοχή για αυτό που πραγματικά είμαστε, την έκκληση για πιο ειλικρινή διάλογο. Κατανοεί τον λόγο για τον οποίο αρχίσαμε να πίνουμε, που απομονωθήκαμε, που γίναμε παρανοϊκοί ή μαγευτικά σαγηνευτικοί.
Η κατάρρευση αντιπροσωπεύει την όρεξη για ανάπτυξη που δεν έχει βρει ένα άλλο, διαφορετικό τρόπο για να εκφραστεί.
Όταν βιώνουμε μια κατάρρευση, αναρωτιόμαστε συχνά αν έχουμε τρελαθεί. Δεν έχουμε. Μπορεί να αισθανόμαστε και να συμπεριφερόμαστε παράξενα πέρα από κάθε αμφιβολία, αυτό όμως συμβαίνει επειδή κάτω από την επιφάνεια, κάπου βαθιά μέσα μας είμαστε σε μια κρυφή αναζήτηση για την ολιστική υγεία.
Δεν έχουμε αρρωστήσει ξαφνικά. Ήμασταν ήδη άρρωστοι χωρίς απλά να το έχουμε συνειδητοποιήσει. Η κατάρρευση, είναι το καμπανάκι εκείνο που μας βοηθά να:
• Aπομακρυνθούμε από ένα τοξικό status quo και
• Μια επίμονη έκκληση να ξαναφτιάξουμε τη ζωή μας σε πιο αυθεντική
και ειλικρινή βάση
Μαρία Πέππα – Κλινική Υπνοθεραπεύτρια
Πηγή