Συχνά, οι περισσότεροι από μας ζούμε και ενεργούμε με γνώμονα το αύριο. Με αποτέλεσμα να χάνουμε και να μη ζούμε το παρόν.
Βρισκόμαστε συνεχώς εκτός τόπου και χρόνου. Τα πάντα ανάγονται στο «κάποτε», στο «κάποια μέρα θα», με συνέπεια το παρόν να μας ξεγλιστράει χωρίς να το νιώθουμε, χωρίς να το ζούμε, χωρίς να το χαιρόμαστε.
Και έτσι σπαταλάμε τη ζωή μας για κάποιο απώτερο αύριο, που ποτέ δεν έρχεται, ή και όταν έρθει, δεν το χαιρόμαστε γιατί το μυαλό μας έχει ήδη προσανατολιστεί σε κάποιο άλλο αύριο.
Η ζωή όμως υπάρχει μόνο στο σήμερα.
Το χτες πέρασε, το αύριο δεν το έχεις, δεν το ορίζεις.
Το μόνο που ζεις τη στιγμή αυτή είναι το εδώ και το τώρα.
Το σήμερα είναι που μπορείς να μυρίσεις, να δεις, να ακουμπήσεις με όλες σου τις αισθήσεις. Αυτό σημαίνει βιώνω, ζω τη στιγμή.
Δεν υπαινίσσομαι ότι ο άνθρωπος θα πρέπει να είναι επιπόλαιος και να μη φροντίζει και να μην προνοεί για το μέλλον του. Αλίμονο.
Ο σχεδιασμός για το αύριο είναι μια αναγκαιότητα. Δεν μπορούμε να συμπεριφερόμαστε σαν τους τζίτζικες. Να τραγουδάμε συνεχώς χωρίς να βλέπουμε ότι χειμώνας πλησιάζει.
Αλλά από το να παραμελούμε πλήρως το σήμερα για το αύριο;
Να χάνουμε το τώρα για το μακρινό και αβέβαιο κάποτε;
Κανείς μας δεν μπορεί να ξέρει το αύριο. «Τα σχέδια των ανθρώπων τα βλέπει ο θεός και γελάει», μου υπενθύμιζε συχνά η μητέρα μου.
Συνεπώς, καλό είναι να έχουμε στόχους και πρόγραμμα για το αύριο, αλλά καλό είναι να εστιάζουμε στο σήμερα. Αν η κάθε παρούσα μέρα μας είναι χαρούμενη, τότε η ζωή μας είναι χαρούμενη. Αν απουσιάζουμε από το σήμερα, τότε η ζωή μας είναι απούσα και χαμένη.
Γιάννης Αραχωβίτης
Πηγή