Η Ελληνική χερσόνησος ,με γεωγραφική θέση στην Εύκρατη ζώνη, έχοντας κλίμα ήπιο μεσογειακό και πολλές ημέρες ηλιοφάνεια ανά έτος , πλεονεκτεί στην παραγωγή αγροτικών προϊόντων εκλεκτής ποιότητας.
Παρ’ όλα αυτά, στις μέρες μας τα ρεβίθια Μεξικού, τα σκόρδα Κίνας, τα φασόλια Μαδαγασκάρης, οι φακές Καναδά, τα αμύγδαλα Καλιφόρνιας, οι πατάτες Αιγύπτου, τα λεμόνια Αργεντινής, το κρέας Ολλανδίας κ.α., κατακλύζουν καθημερινά την ελληνική αγορά...?
Αυτή η κατάσταση διαμορφώνει ένα αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο αγροτικών προϊόντων πάνω από 1 δis ευρώ Σε ετήσια βάση χρειάζεται να πληρώνουμε συνολικά το προαναφερόμενο ποσό σε άλλες χώρες προκειμένου να μπορούμε να τρώμε το καθημερινό μας φαγητό.
Διαπιστώνεται έτσι μία ανεπάρκεια σε βασικά είδη διατροφής με συνέπεια τη διατροφική μας εξάρτηση, όπως αυτή αποτυπώνεται με αριθμούς στις μεγάλες εισαγωγές και στην ταυτόχρονη εκροή σημαντικού χρηματικού ποσού εκτός χώρας.
Πως όμως φτάσαμε σε αυτό το σημείο;????.........!
Τα χρόνια μεταξύ 1952 και 1974 αποτελούν την περίοδο του σημαντικότερου κύματος αστικοποίησης στην Ελλάδα.
Στις μετεμφυλιακές δεκαετίες ’50-’60 αντιστράφηκε για πρώτη φορά η αναλογία αγροτικού-αστικού πληθυσμού...... χωρίς να υπάρχει οργανωμένος χωροταξικός και πολεοδομικός σχεδιασμός. ?????????
Η συνέπεια είναι το γεγονός ότι στις μέρες μας το 70-80% του συνολικού πληθυσμού της Ελλάδας να ζει υπερσυγκεντρωμένο στο δίπολο Αθήνα – Θεσσαλονίκη.
Αυτό το φαινόμενο έχει προκαλέσει μία πολιτισμική διάβρωση, που αφορά στην απώλεια γνώσης καλλιέργειας της γης μεταξύ των διαφορετικών γενεών.
Μία απώλεια με ολέθριες συνέπειες για παιδιά, νέους αλλά και ενήλικες που ορισμένες φορές θεωρούν πως η τροφή φυτρώνει στα ράφια του σούπερ μάρκετ.....
Έχει χαθεί η οργανική σχέση με το χώμα, ο διάλογος με τη φύση, ο σεβασμός στα οικοσυστήματα, η γνώση του τι σημαίνει βιοποικιλότητα.
Κυριακή Κωνσταντινίδου