Να ζητάμε βοήθεια όταν τη χρειαζόμαστε.
Να μας επιτρέπουμε να είμαστε και αδύναμοι.
Να δίνουμε αλλά να αφηνόμαστε και να παίρνουμε.
Να μην μαλώνουμε το συναίσθημά μας. Είναι η αλήθεια μας.
Να δεχόμαστε φροντίδα.
Να βλέπουμε τα «αρνητικά» μας σαν τα χαρακτηριστικά μας που ίσως δε μας αρέσουν και τόσο αλλά είναι δικά μας και τα δεχόμαστε. Όπως δεχόμαστε το ύψος μας, τα μάτια μας.
Να βλέπουμε τις «αδυναμίες» μας και να μην προσπαθούμε να τις διορθώσουμε. Αν θέλουμε ας προσπαθήσουμε να τις αλλάξουμε.
Να παρατηρούμε τον εαυτό μας και να μας μαθαίνουμε.
Να μας φροντίζουμε.
Να μην ξεπερνάμε τα όριά μας αν δε θέλουμε. Αν θέλουμε, βέβαια, να τα ξεπερνάμε!.
Να μην εμαστε σκληροί και να κλαίμε όταν μας βγαίνει.
Να θυμόμαστε πως ό,τι και να κάνουμε, δεν πειράζει. Εκτός αν πειράζει εμάς.
Να θυμόμαστε πως τίποτα δεν «πρέπει».
Να είμαστε στοργικοί με τον εαυτό μας.
Να θυμόμαστε ότι θα κάνουμε πολλές φορές αυτό που μας δυσαρεστεί. Δεν πειράζει. Έτσι λειτουργεί ο άνθρωπος.
Να θυμόμαστε ότι θα δυσκολευτούμε να αλλάξουμε συνήθειες και συχνά μπορεί να δυσκολευόμαστε και να τα παρατάμε. Δεν πειράζει. Ίσως δεν μπορούμε ακόμα. Σιγά σιγά.
Να θυμόμαστε πως δεν κάνουμε λάθη. Κάνουμε επιλογές που μετά δε μας αρέσουν.
Να θυμόμαστε πως πάντα κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε τη δεδομένη στιγμή. Πάντα. Αυτό είναι αξίωμα. Οι επιλογές μας είναι οι μοναδικές που εμείς μπορούσαμε να κάνουμε τη δεδομένη στιγμή. Ας μη μας κατηγορούμε γι αυτές. Ας μάθουμε από αυτές για να μπορούμε να κάνουμε διαφορετικές, αν θέλουμε, την επόμενη φορά.
Πηγή