Διδάξτε στο παιδί σας τους βασικούς «κανόνες» πειθαρχίας, χωρίς ξύλο,
φωνές ή τιμωρία.
Δοκιµάσατε ό,τι ξέρατε: φωνάξατε, απειλήσατε, παρακαλέσατε, κλείσατε την
τηλεόραση, «κρύψατε» το αγαπηµένο του παιχνίδι, αναβάλλατε τη βόλτα στο πάρκο,
το στείλατε στο δωµάτιό του για να ηρεµήσει και να σκεφτεί σοβαρά πώς αντέδρασε,
αλλά τίποτα από τα παραπάνω δεν έφερε το αποτέλεσµα που περιµένατε
Ίσως γιατί «τη στιγµή που ένα παιδί χάνει τον έλεγχο, εµείς πρέπει να είµαστε σε θέση να
διατηρούµε το δικό µας», όπως επισηµαίνουν οι παιδοψυχολόγοι. Με απλά λόγια,
υπάρχει πάντα ένας θετικός τρόπος για να επισηµάνουµε τα «ελαττώµατά» του και να
το βοηθήσουµε, παράλληλα, να ανοίξει -προς τη σωστή κατεύθυνση- τα φτερά του!
Διορθώνοντας την αρνητική συµπεριφορά του, το παιδί δεν βελτιώνεται απλώς, αλλά
αναπτύσσει δεξιότητες για να επιτύχει στη ζωή του ως ενήλικος. Γιατί, πειθαρχία
σηµαίνει πλέον διδασκαλία και όχι τιµωρία.
Οδηγός... πειθαρχίας
«Οριοθετήστε» τις απαιτήσεις σας ανάλογα µε την ηλικία του.
Για παράδειγµα,µην περιµένετε από ένα 3χρονο να λέει συνεχώς την αλήθεια, αφού ακόµα δεν έχει
κατανοήσει πλήρως τη διαφορά µεταξύ πραγµατικότητας και (γόνιµης) φαντασίας.
Μην προσπαθείτε να «αλλάξετε» το παιδί σας, αλλά να δεχτείτε την έµφυτη
προσωπικότητα και ιδιοσυγκρασία του. Δεν χρειάζεται να είναι όλα τέλεια - καθένας
έχει συγκεκριµένα όρια, ικανότητες και ταλέντα. Ακόµα και οι γονείς, έχουν τα
«δυνατά» και «αδύνατά» τους σηµεία.
Δώστε προτεραιότητα στην επικοινωνία. Μην απαιτείτε από το παιδί να κάνει κάτι µόνο και µόνο επειδή «έτσι πρέπει» (όπως, για παράδειγµα, να είναι πάντα ευγενικόµε τους συγγενείς και τους φίλους σας), αλλά εξηγήστε του το «γιατί», ώστε να µην αναρωτηθεί για τις αξίες και τα «ιδιοτελή» σας κίνητρα. Σε κάθε περίπτωση, είναι απαραίτητο ν' αποκτήσει επίγνωση ότι δεν είστε διατεθειµένοι να δεχτείτε άσχηµα φερσίµατα.
Ξεκαθαρίστε τις προσδοκίες σας. Συγχρόνως, όµως, κάντε διάφορες εναλλακτικές
προτάσεις, προσφέροντας στο παιδί δυνατότητα επιλογής κι επιτρέποντάς του να
συµµετέχει στη «διαπραγµατευτική» διαδικασία. Μην του λέτε, για παράδειγµα, να
είναι γενικά και... αόριστα πιο τακτικό, αλλά ότι οφείλει να τακτοποιεί το δωµάτιό του.
Στην κρίση του είναι να αποφασίσει, αν αυτό θα γίνεται µετά το διάβασµα ή λίγο πριν
το φαγητό.
Τα «θέλω» σας, πάντως, πρέπει να είναι εξίσου σαφή µε τις οδηγίες σας.
Μην αποδοκιµάζετε το ίδιο, αλλά συγκεκριµένες πράξεις του (µην του
«κολλήσετε», δηλαδή, την ταµπέλα του «επιθετικού» επειδή χτύπησε έναν συµµαθητή
του), µη χρησιµοποιείτε απαξιωτικές φράσεις (για παράδειγµα, «τα θέλεις όλα δικά
σου και ποτέ δεν µοιράζεσαι τα παιχνίδια σου!»), που πιθανόν να µεταφραστούν ως
έλλειψη εµπιστοσύνης από µέρους σας και µην το µειώνετε συγκρίνοντάς το µε τα
αδέρφιά του ή άλλα συνοµήλικα.
Ελ. Κανακάκη
Πηγή