Κοίτα γύρω, τα πρόσωπα των πιο πολλών ανθρώπων, τις εκφράσεις τους, τις αναστολές και τους δισταγμούς τους, τους φόβους και τις συνήθειές τους…
…κοίτα τούτα τα πρόσωπα πολύ προσεκτικά, οδήγησε τη ματιά μέσα από τη σάρκα, πίσω από την επιφάνεια…
Είναι όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που από πολύ μικροί, από τα πρώτα τους αγνά και αθώα χρόνια, δέχτηκαν το φόβο, τη βία, τους εξαναγκασμούς, τις στερήσεις, τις υποδείξεις και τις ενοχές… και «αναγκάστηκαν» να καλλιεργήσουν αμυντικούς μηχανισμούς για να επιβιώσουν.
Αναγκάστηκαν να αναπτύξουν ένα Εγώ που αργά και σταθερά γινόταν όλο και πιο υπερτροφικό και εξαπλωνόταν σε κάθε τους σχέση και κάθε τους επιλογή.
Είναι άνθρωποι που δεν μπορούν να ζουν εκτεθειμένοι και ακάλυπτοι, γι αυτό και αναζητούν παντού «φωλιές» και μαντριά… φοβισμένοι, μην ξεχνάς…
Κοιτούν τον κόσμο μέσα από του νου τις φυλακές, την άγνοια και το φόβο…
…θέλουν να ανήκουν, να πιστεύουν κάπου, κάτι, να έχουν αρχηγούς και ηγέτες, να ζουν με κανόνες, «πρέπει», ιεραρχίες και τίτλους και να σκαρφαλώνουν και οι ίδιοι όσο πιο «ψηλά» μπορούν εκμεταλλευόμενοι με κάθε τρόπο πρόσωπα και καταστάσεις…
Γίνονται δημόσιοι υπάλληλοι, λογιστές και γραφιάδες, τραπεζίτες, δικηγόροι και οικονομολόγοι.
Δεν εμπιστεύονται κανέναν και είναι γεμάτοι προκαταλήψεις.
Αυτοί οι άνθρωποι ζουν μια δραματική και περιορισμένη ζωή, γεμάτη άγχος και στρες, συγκρούσεις και προστριβές, μακριά από την αλήθεια και τη γνώση.
Αγωνίζονται αδιάκοπα να αποφεύγουν τον πόνο και να προσελκύουν την ευχαρίστηση και τις προσωπικές τους απολαύσεις.
Δεν βλέπουν πέρα από τη μύτη τους και θέλουν να δείχνουν ότι τα ξέρουν όλα, κρίνουν και επικρίνουν τους πάντες και τα πάντα χωρίς να αναλαμβάνουν ποτέ οι ίδιοι την ευθύνη.
Την ευθύνη την ξεφορτώνονται στις πλάτες άλλων.
Θύτες και θύματα σε κάθε τους βήμα… και ποτέ ελεύθεροι…
Δεν τους επιτράπηκε ποτέ ν ανοίξουν τα φτερά και δεν τόλμησαν...
Τέτοιοι άνθρωποι είναι αυτοί που έκαναν τούτο τον κόσμο μια ζούγκλα και φυσικά τη συντηρούν…
Δεν μπορείς να περιμένεις τίποτα απ αυτούς… μονάχα ασχήμια και καταστροφή.
Είναι όμως και όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που από πολύ μικροί, από τα πρώτα τους βήματα, δέχτηκαν την αγάπη, τη στοργή, το χαμόγελο και το χάδι, την αποδοχή και την ενθάρρυνση, τη γνώση και την αλήθεια.
Αυτοί οι άνθρωποι καλλιέργησαν αξίες άλλες, πανανθρώπινες… έγιναν συμπονετικοί, αλληλέγγυοι και δεκτικοί.
Δεν χρειάζονται αμυντικούς μηχανισμούς.
Είναι αυθόρμητοι, παρορμητικοί και χαμογελαστοί, με μια αγκαλιά ανοιχτή για όλους.
Αγαπούν τις τέχνες, τις επιστήμες και τη γνώση, κάθε τι που μπορεί να εκφράσει τις ανήσυχες ψυχές τους.
Είναι οι άνθρωποι που βλέπουν τον κόσμο με μια οπτική ολιστική, που βλέπουν τον κόσμο συνδεδεμένο και απεριόριστο.
Είναι οι άνθρωποι που έλκονται από τη συνεχή μάθηση, τη γνώση, τις καινοτομίες, τις λύσεις.
Είναι οι άνθρωποι που βρίσκουν νόημα πιο πολύ στην προσφορά για το κοινό όφελος παρά στα προσωπικά οφέλη.
Έχουν επίγνωση ότι δεν μπορεί να ευτυχεί το μέρος αν το όλον δυστυχεί.
Γι αυτό αγωνίζονται να κάνουν τον κόσμο καλύτερο για όλους, γιατί έχουν την αίσθηση του Εμείς και όχι του Εγώ.
Είναι διαρκώς ανικανοποίητοι, δεν τους αρκεί το λίγο, τα μπαλώματα, τα πρόσκαιρα…
Σκάβουν διαρκώς, όλο και βαθύτερα για να φτάσουν στις πηγές απ όπου αναβλύζει η αλήθεια, να πιούν να ξεδιψάσουν.
Το μονοπάτι που θα βαδίσει το κάθε ανθρώπινο πλάσμα στη ζωή του είναι κυρίαρχα χαραγμένο και στιγματισμένο από τα πρώτα του βήματα.
Στα επόμενα βήματά του αντανακλά και μεταφέρει τον πολιτισμό του, τη διαμόρφωσή του, τα πρότυπα και τις αξίες που καλλιέργησε στο περιβάλλον που έτυχε να βρεθεί.
Γι αυτό, αν μια κοινωνία αναγνωρίζει τις παθογόνες αδυναμίες της, αν μια κοινωνία θέλει πραγματικά να λύσει τα προβλήματά της και να εξελιχθεί, πρέπει να ξεκινήσει από τα παιδιά.
Η παρούσα κοινωνία πορεύεται στον ακριβώς αντίθετο δρόμο.
Απορροφά και ευνουχίζει τα παιδιά, τα ενσωματώνει στις αρρωστημένες της συνήθειες, τις ξεπερασμένες της αξίες και τα άχρηστα πρότυπα.
Μάθε στα παιδιά να αγαπάνε χωρίς προτιμήσεις και διαχωρισμούς.
Μάθε στα παιδιά την ευθύνη
Μάθε στα παιδιά τους τρόπους για να λύνουνε τα προβλήματά τους
Μάθε στα παιδιά να είναι ελεύθερα, ν ανοίγουνε δρόμους, να μην χωράνε πουθενά, να αμφισβητούνε κάθε τι εγκατεστημένο που λιμνάζει
Μάθε στα παιδιά να κάνουνε τον κόσμο καλύτερο απ ότι τον εβρήκανε
Μάθε στα παιδιά το Εμείς…
Μονάχα άμα το Εμείς μπολικαίνει γίνεται ο κόσμος μας καλύτερος.
Tasos Petridis