Η οργονοθεραπεία για μωρά βασίζεται σε τρεις βασικές ανακαλύψεις του Ράιχ – τη θωράκιση, την οργονοενέργεια και τον οργονοτικό παλμό – οι οποίες εξετάζονται επιγραμματικά παρακάτω.
Όπως ίσως γνωρίζετε, αν έχετε διαβάσει κάποιο από τα γραπτά του Ράιχ πάνω στην θεραπεία, η οργονοθεραπεία των ενηλίκων μπορεί να διαρκέσει χρόνια. Με τα μωρά και τα βρέφη, μπορεί να είναι πολύ αποτελεσματική σε σύντομο χρονικό διάστημα και μπορεί να βοηθήσει εξαιρετικά τον γονιό να βελτιώσει την συναισθηματική επαφή του με το βρέφος.
Μια σύντομη ανακεφαλαίωση των τριών προαναφερόμενων ανακαλύψεων θα υπενθυμίσει στους αναγνώστες πως δουλεύει η οργονοθεραπεία:
Θωράκιση ονομάζονται οι χρόνια συσπασμένοι μύες που σχηματίζουν “χαρακτηραντιστάσεις”. Μας προστατεύουν από τον πόνο που προκαλεί η κατάπνιξη των βασικών αναγκών, τα “απαγορευμένα” αισθήματα, όπως ο θυμός και η σεξουαλικότητα, δυσάρεστα εσωτερικά αισθήματα καθώς και από διαισθανόμενους ή πραγματικούς κινδύνους, όπως η φυσική και συναισθηματική βία, η ταπείνωση κι ο εξευτελισμός, η αδιαφορία ή η καταπίεση, για να αναφέρουμε μόνο λίγα παραδείγματα. Σχηματίζονται από λειτουργικές ομάδες μυών που βρίσκονται σε ένταση. Για παράδειγμα αυτοί που εμπλέκονται με το κλάμα, το γέλιο, την ομιλία, την αναπνοή, την αγκαλιά. Η “δουλειά” της θωράκισης είναι να κρατά υπό έλεγχο τα έντονα - αλλά όχι πάντα - δυσάρεστα αισθήματα.
Οργονοενέργεια είναι η φόρτιση πίσω από τα αισθήματα που προσπαθεί να ελέγξει η θωράκιση. Αυτή η ανακάλυψη δεν έχει αναγνωριστεί ακόμη από την ιατρική και την επιστήμη γενικότερα, αν και είναι πολύ εύκολο να βοηθήσεις έναν σχετικά υγιή νεαρό ενήλικα να αισθανθεί την κίνηση αυτής της ενέργειας μέσα του.
Οργονοτικός παλμός ονομάζεται ο παλμός ολόκληρου του σώματος των οργάνων και των συστημάτων που είναι φορτισμένα με οργονοενέργεια (εξ ου και οργονοτικός). Ενώ ερευνούσε τον ενεργειακό κύκλο της σεξουαλικότητας, ο Ράιχ παρατήρησε την τεσσάρων σταδίων οργασμική φόρμουλα, η οποία ακολουθεί τη σειρά: μηχανική ένταση – ενεργειακή φόρτιση – ενεργειακή αποφόρτιση – μηχανική χαλάρωση. Η μελέτη των συνεπειών της θωράκισης στην φυσιολογία, τον έπεισε ότι τα όργανα λειτουργούν επίσης σύμφωνα με την ίδια φόρμουλα σε διαφορετικούς ρυθμούς σύμφωνα με τις ατομικές ανάγκες, τις εσωτερικές και τις εξωτερικές περιστάσεις. Ότι αυτή η φόρμουλα, ήταν η ίδια η φόρμουλα της ζωής (Η οργασμική φόρμουλα μπορεί επίσης να παρατηρηθεί σε πρωτόζωα στο μικροσκόπιο). Ο οργονοτικός παλμός είναι δυνατό να παρατηρηθεί σε ένα μικρό μωρό.
Η θωράκιση δεν είναι απλά μια συστολή των μυών, αν και αυτή είναι η πιο φανερή και ψηλαφητή όψη της. Διαταράσσει τον ελεύθερο παλμό των ξεχωριστών οργάνων και του οργανισμού σαν σύνολο. Ψυχολογικά, ο κύριος σκοπός της οργονοθεραπείας είναι η διάλυση της θωράκισης· ο συνολικός σκοπός της είναι η ανάκτηση της ικανότητας ολόκληρου του οργανισμού για οργονοτικό παλμό. Ο οργονοτικός παλμός είναι μια όψη της εργασίας του Ράιχ που συχνά αγνοείται από τους ψυχολογικά προσανατολισμένους θεραπευτές, αν και ο ίδιος θεωρούσε πως ήταν προϋπόθεση της υγείας. Εδώ του δίνεται έμφαση, επειδή η κατανόησή και η αίσθησή του είναι ουσιώδης για την κατανόηση της θωράκισης και της οργονοθεραπείας στα βρέφη. Ο οργονοτικός παλμός είναι εύκολα αντιληπτός σε ένα υγιές μωρό. Δεν είναι απαραίτητο κάποιος να νιώθει κάθε πτυχή αυτού του παλμού για να κάνει απλή οργονοθεραπεία με το ίδιο του το παιδί. Αλλά είναι απαραίτητη μια πραγματική κατανόησή του, αν κάποιος σκοπεύει να κάνει θεραπεία με μωρά που έχουν συγκεκριμένα προβλήματα υγείας.
Η οργονοθεραπεία δεν βλέπει ξεκάθαρο διαχωρισμό μεταξύ φυσιολογίας και συναισθημάτων, αλλά τα αντιμετωπίζει σαν δυο όψεις των ίδιων ενεργειακών λειτουργιών, διαστολή και συστολή, φόρτιση και εκφόρτιση, ηδονή και δυσαρέσκεια ή άγχος. Αυτή η ενότητα δεν είναι περισσότερο φανερή πουθενά αλλού από τα πολύ μικρά μωρά, πριν η δυστυχία εκλογικευτεί και κρυφτεί με λέξεις, σκέψεις και αμυντικούς τρόπους συμπεριφοράς. Η οργονοθεραπεία των ενηλίκων μπορεί να τους οδηγήσει σε αυτά τα πρώιμα στάδια, καθώς δουλεύει με τις αισθήσεις του σώματος, την φυσιολογία και την κίνηση της ενέργειας και όχι μόνο με λέξεις. Γι' αυτό και είναι δυνατό με μια οργονομική αντίληψη να μιλήσεις για την ψυχολογία του νεογέννητου μωρού και για ψυχοθεραπεία με μικρά βρέφη. Η οργονοθεραπεία μπορεί να δουλέψει σε ένα προ-λεκτικό στάδιο.
Όπως ήδη, πιθανότατα, θα έχετε συνειδητοποιήσει αν έχετε αντιληφθεί τα παραπάνω, το ανθρώπινο σώμα και η φυσιολογία του όταν είναι αδιατάραχτα από τη θωράκιση συμπεριφέρονται και κινούνται με ιδιαίτερους τρόπους. Παρατηρώντας προσεκτικά έναν άνθρωπο, ιδιαίτερα ένα μωρό, μπορούμε να ανιχνεύσουμε την παρουσία της θωράκισης. Στην πραγματικότητα, αν προσπαθήσουμε να κινήσουμε ολόκληρο το σώμα ενός μωρού, ή και ένα μόνο μέρος του σώματός του, η θωράκιση φανερώνεται ακόμη πιο άμεσα και αυτή είναι η βάση της οργονοθεραπείας με μωρά. Με έναν ενήλικα, όταν υπάρχει χρόνια παρουσία θωράκισης, το άτομο συχνά ταυτίζεται μαζί της και με τις πλευρές της προσωπικότητάς του που την αντιπροσωπεύουν. Έτσι, η θεραπεία είναι μια μακρόχρονη διαδικασία και η μόνιμη διάλυση της θωράκισης παίρνει πολύ καιρό, ακόμη και χρόνια. Ένα βρέφος, από την άλλη, νιώθει την θωράκιση σαν ξένη, επιβαρυντική και στενάχωρη και είναι συνήθως πολύ πρόθυμο να την εγκαταλείψει.
Αυτό το άρθρο, δεν μπορεί παρά να είναι μια εισαγωγή στην οργονοθεραπεία για μωρά. Ένας πλήρης οδηγός θα χρειαζόταν ένα ολόκληρο βιβλίο και θα απαιτούσε έναν μεγάλο όγκο γνώσεων βασικής ανατομίας και φυσιολογίας. Εδώ θα δώσουμε ορισμένα παραδείγματα του τι κάνει κάποιος για να δείξει πως αναγνωρίζουμε την θωράκιση στα μωρά και τα παιδιά. Κάποιες φορές μια θωρακισμένη στάση ενός βρέφους, όπως ας πούμε, τα συνεχώς συνοφρυωμένα ή άδεια μάτια, μπορεί να εξαφανιστεί ως αποτέλεσμα μιας ζωντανής, συναισθηματικά αυθεντικής επαφής. Με άλλα λόγια, με μια αυθόρμητη συμπεριφορά που συναντά τις βασικές ανάγκες του μωρού, η ματαίωση των οποίων έχει πιθανότατα δημιουργήσει σε πρώτη φάση τη θωράκιση. Είναι λοιπόν δύσκολο να χαράξεις μια ξεκάθαρη γραμμή μεταξύ της συμπαθητικής συμπεριφοράς και της “θεραπείας”. Ας υποθέσουμε, ωστόσο, ότι αυτό δεν έχει αποτέλεσμα με την προαναφερόμενη κατάσταση των φρυδιών και των ματιών. Η αμυντική στάση υπάρχει για καιρό και οι συνθήκες της ζωής του μωρού είναι αρκετά άσχημες για να εγκαθιδρυθεί η άμυνα. Τώρα κάτι πιο δραστικό είναι απαραίτητο.
Πριν να μπορέσει ένα θεραπευτής να κάνει οτιδήποτε με ένα μωρό, πρέπει πρώτα “να γίνει φίλος” μαζί του και να αποκτήσει την εμπιστοσύνη του. Αυτό είναι πιο εύκολο απ' ότι ακούγεται, ακόμη και αν οι δύο τους δεν γνωρίζονται από πριν. Μωρού θέλοντος, μπορούμε να το αφήσουμε ανάσκελα σε ένα βολικό στρώμα ή μια κουβέρτα. Γονατίζουμε μπροστά του στη στάση που θα είχαμε αν του αλλάζαμε πάνα, με τα πόδια του στα γόνατά μας. Έτσι, μπορούμε σιγά σιγά να αρχίσουμε να παίζουμε με τις πατούσες και τα πόδια του ενώ επιδιώκουμε να έχουμε οπτική επαφή. Το μωρό συνήθως αρχίζει να απολαμβάνει το παιχνίδι και είναι χαρούμενο, αφήνοντας τον “θεραπευτή” να επεκτείνει το παιχνίδι. Σε πολλές περιπτώσεις το μωρό “συμμετέχει” με ευχαρίστηση, σαν να ήταν η θεραπεία ένα απολαυστικό παιχνίδι. Σε κάποιες περιπτώσεις, όταν σταματάμε τη θεραπεία για να εξηγήσουμε κάτι στους γονείς, το μωρό κάνει μια ξεκάθαρη μη-λεκτική παράκληση να συνεχίσουμε.
Η ευγενική μάλαξη των μυών του μετώπου με τα δάχτυλα είναι συνήθως πολύ ευχάριστη για το μωρό. (Για να δείτε γιατί, βάλτε κάποιον να κάνει το ίδιο στο μέτωπό σας.) Αν έτσι έχουν τα πράγματα, μπορούμε να επεκτείνουμε τη μάλαξη πιο πάνω και πιο κάτω στο κεφάλι (προσέχοντας να μην πιέσω απευθείας στα μαλακά σημεία μεταξύ των οστών του κρανίου) και να κινητοποιήσουμε τις πλευρές του κεφαλιού πάνω από τον κρόταφο και τα αυτιά, επιδιώκοντας συνεχώς την οπτική επαφή που καθησυχάζει το μωρό. Πάντα ζητάμε από τη μητέρα ή τα αδέλφια ή άλλον από την οικογένεια να γονατίσει δίπλα μας και μέσα στο οπτικό πεδίο του μωρού, ώστε να μπορεί να έχει οπτική επαφή και μαζί της αν θέλει. Η μάλαξη αυτών των μυών είναι τόσο διαγνωστική όσο και θεραπευτική. Η αντίδραση του μωρού σε αυτή την ευγενική μάλαξη μας ενημερώνει για την παρουσία θωράκισης. Αν υπάρχει θωράκιση, το μωρό θα αντιδράσει αρνητικά με κάποιον τρόπο – θα αποσυρθεί φυσικά ή θα γίνει θλιμμένο.
Όπως κάνει και ένας ενήλικας, ένα μωρό μπορεί να “συγκρατηθεί” σφίγγοντας τον αυχένα του και καμπουριάζοντας τους ώμους. Ορισμένες φορές εμφανίζονται τρομερές εκρήξεις θυμού κατά τη διάλυση της θωράκισης σε αυτή την περιοχή. Είναι κάτι που συμβαίνει συχνά με τους ενήλικες στην οργονοθεραπεία, όπου βρίσκουμε δεσμευμένο από την θωράκιση θυμό στον αυχένα, τους ώμους και τον θώρακα. Η απαλή μάλαξη των μυών στον αυχένα και την ανώτερη σπονδυλική στήλη θα είναι και πάλι ουδέτερη ή ευχάριστη για το μωρό αν δεν υπάρχει θωράκιση. Για να διαπιστώσουμε αν υπάρχει θωράκιση στους ώμους ή να την απελευθερώσουμε αν υπάρχει, αγκαλιάζουμε το άνω άκρο του βραχίονα κοντά στον ώμο και αργά αργά περιστρέφουμε ολόκληρη την άρθρωση, χρησιμοποιώντας τον βραχίονα σαν λαβή. Είναι σημαντικό να περιστραφεί ο δεξιός ώμος με τη φορά του ρολογιού και ο αριστερός με την αντίθετη, έτσι ώστε η άρθρωση να κινείται μπροστά καθώς “ξεφεύγει από τα όρια”. Σε ένα αθωράκιστο μωρό, δεν θα υπάρχει καθόλου αντίσταση σε αυτή τη περιστροφή, η άρθρωση θα κινείται εύκολα και ομαλά, σαν μια καλοζυγιασμένη ρόδα. Αν υπάρχει θωράκιση, το μωρό ίσως δείξει σημάδια θλίψης και κάνει μορφασμούς ή ίσως τραβήξει τον ώμο που κρατάμε. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, σταματάμε. Αυτή η θεραπεία δεν πρέπει ποτέ να επιβάλλεται σε ένα μωρό. Μια πιο ήπια προσέγγιση πρέπει να επιλεχθεί, πιθανότατα σε μια άλλη περίπτωση, όταν θα ξεκινήσουμε να χαϊδεύουμε ευγενικά την θωρακισμένη περιοχή με τα δάκτυλά μας, μέχρι το μωρό να αποφασίσει πως, οτιδήποτε άλλο κι αν συμβεί, αυτό είναι ευχάριστο και “αυτός ο άνθρωπος δεν θέλει να με βλάψει”. Συχνά αυτό το ευγενικό χάδι είναι αρκετό για να βοηθήσει το μωρό να διαλύσει την θωράκιση και ίσως είμαστε ήδη σε θέση να ξανακάνουμε την ίδια διαγνωστική κίνηση με την άρθρωση του ώμου και να νοιώσουμε τη διαφορά, περιστρέφοντάς την ελεύθερα χωρίς να εκμαιεύουμε καμία απολύτως αντίσταση.
Η μακρόχρονη εμπειρία μου στη θεραπεία με μωρά μου δίδαξε ότι είναι πρόθυμα και ευτυχή να “δώσουν” ένα αθωράκιστο μέρος του σώματός τους, ή και ολόκληρο το σώμα τους, με μια διάθεση χαλάρωσης και παράδοσης στον ενήλικο που θέλει να το κινήσει, όσο το άγγιγμα και οι κινήσεις κάποιου είναι αργές και ευγενικές. Αυτό το “δόσιμο” είναι από μόνο του μια ένδειξη απουσίας θωράκισης. Ένα θωρακισμένο μωρό είναι συνήθως απρόθυμο στο φυσικό άγγιγμα και στο παιχνίδι. Προφανώς, οι ώμοι και οι βραχίονες είναι συχνά εμπλεκόμενοι σε εκούσιες κινήσεις, καθώς οι μύες εντείνονται όταν το μωρό κουνάει τα άκρα του. Έτσι, κάθε διάγνωση της θωράκισης πρέπει να είναι προσωρινή και να ελέγχεται τουλάχιστον άλλη μία φορά σε διαφορετική συγκυρία. Καθώς λικνίζουμε απαλά τους ώμους, μπορεί ξαφνικά να τους νιώσουμε άκαμπτους. Όταν κάτι τέτοιο συμβεί, το μωρό έχει παρατηρήσει κάτι εντυπωσιακό και θέλει να το πλησιάσει, όπως κάνει κάθε ζωντανό παιδί όταν δει κάτι που του αρέσει. Πρέπει να επισημάνουμε σε αυτό το σημείο, την πιθανότητα κάποιος επιπόλαιος αναγνώστης με μικρή αυθόρμητη αίσθηση της θωράκισης και της κίνησης της ενέργειας, να δελεαστεί να κάνει μη έγκυρες, γρήγορες διαγνώσεις θωράκισης και στη συνέχεια να πασάρει μια μη αναγκαία θεραπεία σε ένα καθ' όλα υγιές μωρό. Δεν μπορεί κάποιος να κάνει οργονοθεραπεία με ένα μωρό ή ενήλικα χωρίς μια ευαίσθητη αίσθηση για τη δυναμική πίσω από μια κίνηση ή έκφραση και το πλαίσιο του καθετί που χρησιμοποιούμε για να κάνουμε μια διάγνωση.
Η αναζήτηση ή η απελευθέρωση της θωράκισης στη λεκάνη δείχνει καλά την πρακτική αυτής της θεραπείας. Αν το μωρό ξαπλώνει στην θέση που περιγράψαμε προηγούμενα και κάμψουμε τα πόδια στα γόνατα και στο γοφό έτσι ώστε να έρθει ο μηρός πάνω από και προς το στομάχι του μωρού, μπορούμε να κρατήσουμε ευγενικά τα γόνατα και να πιέσουμε προς τα κάτω, προς το στομάχι, κάνοντας ελαφριά απαγωγή στους μηρούς. Αν αυτό παρατηρηθεί από το πλάι, θα δούμε ότι αυτή η κίνηση σηκώνει την λεκάνη από το πάτωμα, κάνοντάς την να περιστραφεί γύρω από έναν αόρατο άξονα. Όπως και με τους ώμους, αν δεν υπάρχει θωράκιση, η λεκάνη δεν προβάλει αντίσταση και κινείται σαν να είναι έναν καλολαδωμένος μεντεσές. Το μωρό συνήθως εκδηλώνει σημάδια ευχαρίστησης και “ζητάει” να συνεχίσω. Η κίνηση συχνά αποσπά ήχους ευχαρίστησης και η ποιότητα αυτού του ήχου είναι ένας καλός δείκτης για την παρουσία ή την απουσία θωράκισης στον λάρυγγα. Η φωνή ενός αθωράκιστου μωρού είναι γεμάτη, ζωηρή, απαλή και συχνά ελαφρός πιο βαθιά από τον ήχο που έχουμε συνδεδεμένο με τα μωρά, ίσως επειδή ακούμε τόσο πολύ οξύ κλάμα από θλιμμένα μωρά.
Οι σπουδαστές της οργονομίας που γνωρίζουν για την θωράκιση και τις αιτίες της (ματαίωση των πρωτογενών αναγκών των βρεφών), ίσως αναρωτιούνται γιατί κάποιος θα έβρισκε οποιαδήποτε θωράκιση στη λεκάνη σε μια τόσο μικρή ηλικία. Πιστεύεται συνήθως πως η θωράκιση της λεκάνης προέρχεται από την εκπαίδευση της τουαλέτας ή την καταπίεση της αναδυόμενης παιδικής σεξουαλικότητας. Στην πράξη όμως, κάποιος μπορεί να βρει θωράκιση της λεκάνης σε αρκετά μικρά μωρά. Ένα μωρό που νιώθει για πολύ καιρό (ας πούμε μερικές εβδομάδες) συνεχή δυσαρέσκεια, ίσως υιοθετήσει την στάση του “όχι”, που τόσο όμορφα έχει περιγραφεί από τον Ράιχ, με τους ώμους και τη λεκάνη τραβηγμένα προς τα πίσω και το κεφάλι καμπουριασμένο μπροστά. Η απόσυρση της λεκάνης σε αυτή την κατάσταση είναι απλά ένα τμήμα της συνολικής απόσυρσης από τον πόνο της απόρριψης, μια εκτεταμένη συρρίκνωση ολόκληρου του οργανισμού. Έχω δει ένα παιδί λίγων μόλις ημερών σε αυτή τη στάση, αν και δεν είχα τη δυνατότητα να το εξετάσω φυσικά. Η στάση του έμοιαζε πραγματικά πολύ άκαμπτη. Αναμφίβολα, αν η οργονοθεραπεία με τα μωρά και τα παιδιά ήταν ευρύτερα διαδεδομένη απ' ότι σήμερα, θα ήμασταν ικανοί να οικοδομήσουμε μια πιο ακριβής εικόνα του πότε, πως και γιατί τα μωρά θωρακίζονται και, σημαντικότερο, πιο συγκεκριμένες λεπτομέρειες για το πως να αποτρέψουμε κάτι τέτοιο. Παρουσιάζω αυτά τα δύο παραδείγματα εδώ, τους ώμους και τη λεκάνη, ώστε να δώσω στους αναγνώστες μια ιδέα του τι μπορεί να κάνω όταν στην πράξη δουλεύω με ένα μωρό. Μου αρέσει να έχω τον συνοδό που έφερε το μωρό δίπλα μου όταν δουλεύω μαζί του και δεν θα έκανα ποτέ οτιδήποτε με το μωρό που θα δυσαρεστούσε αυτόν τον ενήλικα.
Τί κάνουμε στη συνέχεια, αν αυτές οι διαγνωστικές κινήσεις φανερώσουν κάποια θωράκιση; Όπως ήδη εξήγησα, θα επαναλάβω τη διάγνωση σε διάφορες συγκυρίες ώστε να επιβεβαιώσω ότι η θωράκιση είναι μόνιμα παρούσα. Φαίνεται ότι ελαφρές θωρακίσεις έρχονται και φεύγουν όλη την ώρα, και εγκαθίστανται μόνιμα μόνο αν η ματαίωση που τις προκαλεί διαρκεί. Σε αυτό το σημείο πρέπει να μάθουμε περισσότερα για το ιστορικό του μωρού. Αν η θωράκιση εμφανίζεται σαν αποτέλεσμα, ας πούμε, μιας δύσκολης γέννας και ξεκινήματος της ζωής, περιλαμβάνοντας χρόνο σε θερμοκοιτίδα και απώλεια της συναισθηματικής και φυσικής επαφής με τη μητέρα, τότε η κατάσταση που προκάλεσε τη θωράκιση έχει τελειώσει και αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι να την λύσουμε, κάτι που από μόνο του δεν είναι πολύ δύσκολο. Οι γονείς μπορούν να μάθουν ορισμένα βασικά πράγματα αυτής της θεραπείας και να την εφαρμόσουν οι ίδιοι στο σπίτι με τα μωρά τους. Ακόμη και ένα απαλό μασάζ βασιζόμενο στη διαίσθηση καθώς και μια φροντίδα ώστε να δοθεί στο μωρό όσο περισσότερη φυσική επαφή είναι δυνατό, μπορεί να λειτουργήσει υπέροχα σε αυτή την περίπτωση. Κάτι τέτοιο φαίνεται από τα μωρά με ανάλογο ιστορικό που έχουν έρθει στις παρουσιάσεις μου με τους γονείς τους. Μια κάποια γνώση για την οργονοθεραπεία μόνο να βοηθήσει μπορεί την κατάσταση.
Αν η θωράκιση προέρχεται από τωρινές ματαιώσεις, είμαστε σε πολύ πιο δύσκολη κατάσταση, που χρειάζεται οικογενειακές νουθεσίες για να λυθεί. Χρειάζεται, αν είναι εφικτό, να εκμαιεύσουμε το πως οι γονείς, πιθανότατα ακούσια, ματαιώνουν κάποιες βασικές ανάγκες του παιδιού τους. Δεν αναφέρομαστε εδώ σε κατάφορες, χονδροειδής αρνήσεις των παιδικών αναγκών, αλλά σε αδιόρατες στερήσεις που μπορεί να προκύψουν παρά τις καλές προθέσεις, ακόμη και από γονείς που γνωρίζουν για τις αρχές της αυτορύθμισης όπως αναπτύχθηκαν από τον Ράιχ. Η αυτορύθμιση είναι η αρχή με την οποία το μωρό ικανοποιεί τις βασικές του ανάγκες με τον τρόπο και τον ρυθμό που του ταιριάζει. Η “απαίτηση” του θηλασμού είναι ένα καλό παράδειγμα αυτής της αρχής στην πράξη, αν και αυτό δεν σημαίνει ότι έτσι θα ικανοποιηθεί η ανάγκη του μωρού για πλήρη οργονοτική επαφή με τη μητέρα. Αυτή η επαφή δεν θα επιτευχθεί αν η θωράκισή της μητέρας εμποδίζει το ενεργειακό της πεδίο να αγγίξει αυτό του βρέφους.
Αν το παιδί σας έχει αποκτήσει κάποια θωράκιση, δε σημαίνει ότι είστε ένας “κακός γονιός”. Ιδιαίτερα όταν εσείς οι ίδιοι είστε το προϊόν μιας κουλτούρας αρνητικής προς τη ζωή. Έτσι εσείς οι ίδιοι ίσως έχετε δυσκολία στο να αντιληφθείτε ή να ανταποκριθείτε στις βασικές ανάγκες του παιδιού σας, ορισμένες εκ των οποίων μπορεί να είναι εντελώς ανεπαίσθητες. Η δική σας θωράκιση ίσως μπαίνει ανάμεσα στην ικανοποίηση της μεταξύ σας επαφής. Αυτό είναι επίσης ένα σημαντικό ζήτημα που πρέπει να αναφερθεί εδώ. Όταν κάνω ένα σεμινάριο για γονείς και παιδιά, προσπαθώ να διαθέτω αρκετό χρόνο για τέτοια προβλήματα, μιας και όση θεραπεία μωρών και να γίνει, είναι ανώφελη αν μια βασική ματαίωση συνεχίζει και η θωράκιση ξαναδημιουργείται συνεχώς. Ωστόσο, ένα πολύ θετικό αποτέλεσμα αυτής της θεραπείας είναι πολύ συχνά μια μεγάλη βελτίωση της επαφής μεταξύ γονιού και μωρού, η οποία συχνά, αν όχι πάντα, είναι αρκετή για να λύσει το πρόβλημα.
Για λόγους πληρότητας θα επαναλάβουμε εδώ τις βασικές ανάγκες των μωρών. Ειδικά τους πρώτους μήνες της προ-λεκτικής περιόδου, το μωρό θέλει ανταπόκριση στην επαφή με αυτούς που το φροντίζουν καθώς και να είναι ένα κομμάτι ενός ενδιαφέροντος κόσμου που συνεχώς αλλάζει. Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, χρειάζεται φυσική σωματική επαφή, επαφή σώμα με σώμα και οπτική επαφή, ιδιαίτερα στο στήθος. Έχει ανάγκη ηρεμίας και φροντίδας σε ένα συναισθηματικά δοτικό περιβάλλον, και χρειάζεται οι αισθήσεις και οι ανάγκες του να παίρνονται στα σοβαρά και να αντιμετωπίζονται κατάλληλα. Πολλοί γονείς βρίσκουν δύσκολο να δώσουν ήρεμη, ολοκληρωτική προσοχή, κάτι που δεν προκαλεί εντύπωση, καθώς κάτι τέτοιο είναι ουσιαστικά άγνωστο στον πολιτισμό μας. Για να μπορούν να δώσουν κάτι τέτοιο, οι ίδιοι οι γονείς χρειάζονται συναισθηματική τροφή και υποστήριξη, ιδιαίτερα οι μητέρες των πολύ μικρών μωρών. Όπως συχνά προκύπτει στις παρουσιάσεις μου, στον πολιτισμό μας βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την αγνόηση των βασικών ανθρωπίνων αναγκών, και με το γεγονός ότι σε ένα τέτοιο αρνητικό για τη ζωή περιβάλλον αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι το καλύτερο δυνατό με τα εσωτερικά και εξωτερικά μέσα που μας είναι διαθέσιμα. Ακόμη κι αν το παιδί σας έχει μεγαλώσει με κάποια θωράκιση, είναι ακόμη πιθανό ότι με μακρόχρονο θηλασμό, αρκετή φροντίδα και μια από άποψη αρχής θετική αντί για τιμωρητική στάση προς τις βασικές του ανάγκες, το παιδί σας θα μεγαλώσει με πολύ λιγότερες θωρακίσεις απ' ότι εσείς, κάτι που δεν είναι μικρό επίτευγμα.
Κατά την παρουσίαση οποιουδήποτε τμήματος του τεράστιου εύρους της οργονομικής δουλειάς του Ράιχ στο κοινό ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον σκεπτικισμό και τη γελοιοποίηση. Η οργονοθεραπεία με μωρά και βρέφη δείχνει αναμφίβολα τη διαδικασία της θωράκισης και τις ξαφνικές αλλαγές που γίνονται σε έναν οργανισμό όταν η θωράκιση ή ακόμη και τμήμα της αφαιρείται. Η παρουσία της θωράκισης είναι συχνά αρκετά φανερή σε κάποιον που κοιτάει τις διαγνωστικές κινήσεις και ψηλαφητή σε οποιονδήποτε φροντίζει ή κρατάει το βρέφος. Οι αλλαγές σε ένα βρέφος όταν οποιαδήποτε θωράκιση απελευθερώνεται είναι παρόμοια ορατή και ψηλαφητή. Δεν υπάρχει πιο απλή ή ξεκάθαρη απόδειξη της πραγματικότητας της θωράκισης και της αλήθειας της οργονοθεραπείας από μια επίδειξή τους με μωρά. Όταν η θεραπεία αποδεικνύεται αποτελεσματική αρκετά γρήγορα μπορούμε να δούμε ένα κακόκεφο, χλωμό, δυστυχισμένο, σφιγμένο μωρό, να “αφήνεται” μέσα σε λίγα λεπτά ή και ακόμη λιγότερο ορισμένες φορές, και να γίνεται χαρούμενο, γεμάτο υγεία, χαλαρό και μαλακό. Μπορούμε να δούμε αυτές τις αλλαγές την ώρα που εξαπλώνονται σε όλο τον οργανισμό καθώς κοιτάζουμε.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Βίλχελμ Ράιχ, Η λειτουργία του οργασμού
Βίλχελμ Ράιχ, Η βιοπάθεια του καρκίνου
Βίλχελμ Ράιχ, Η ανάλυση του χαρακτήρα
Βίλχελμ Ράιχ, Τα παιδιά του μέλλοντος
Ola Raknes, Wilhelm Reich And Orgonomy
Jean Liedloff, The Continuum Concept
Aletha Jauch Solter, The Aware Baby
Deborah Jackson, Do Not Disturb
Μετάφραση - επιμέλεια: Στέργιος Τσιορμπατζής
Πηγή