Είναι πολλοί αυτοί που όταν αναφέρονται στην επικρατούσα-επίσημη ιατρική την αποκαλούν “ορθόδοξη ιατρική” για να την ξεχωρίσουν από την λεγόμενη “εναλλακτική ιατρική”.
Η λέξη ορθοδοξία παράγεται – από το ορθός (σωστός) και δόξα (σκέψη, πίστη, διδασκαλία) χρησιμοποιείται χαρακτηριστικά για να αναφερθεί στην θεωρούμενη ως σωστή ιατρική. Επίσης ονομάζεται και συμβατική ή επικρατούσα ή επίσημη ιατρική, ή άλλο παθητική για να ξεχωρίσει από την ομοιοπαθητική, ή εναντιοπαθητική διότι τα φάρμακα της είναι αντι-πυρετικά, αντι-βιοτικά, αντι-φλεγμονώδη κλπ, ή χημική ιατρική διότι τα φάρμακα που χρησιμοποιεί είναι κατά βάση χημικά φαρμακευτικά σκευάσματα, ή “Παστερική” διότι ακολουθεί την θεωρεία των μικροβίων του Παστέρ και πως αυτά ευθύνονται για όλες τις αρρώστιες και επομένως ότι “κινείται πρέπει να πεθάνει”.
Δηλαδή υπονοώντας πως, ότι βρίσκεται απέναντι στην αυτοαποκαλούμενη ορθόδοξη ιατρική είναι αίρεση ή σχίσμα, ή πλάνη. Αλλά ορθόδοξη ιατρική βάση ποιας αρχής ή διδασκαλίας, ή δόγματος ή φιλοσοφίας; Φαντάζομαι με βάση τις αρχές και τον όρκο του Ιπποκράτη, έτσι δεν είναι;
Εάν είναι έτσι τότε η συμβατική επικρατούσα χημική ιατρική η λεγόμενη ως ορθόδοξη ιατρική αυτομάτως γίνεται αιρετική, και την θέση της καταλαμβάνει η επιστημονική παραδοσιακή ολιστική φυσική νέο-Ιπποκρατική ιατρική, η μόνη και αληθινά ορθόδοξη ιατρική με βάση τις αρχές, την διδασκαλία και τον όρκο του πατέρα της ιατρικής Ιπποκράτη.
Βέβαια στην σημερινή εποχή για να μιλήσουμε ειλικρινά, δεν αρκεί μόνο η πραγματικά ορθόδοξη ιατρική δηλαδή η επιστημονική παραδοσιακή ολιστική φυσική νέο-Ιπποκρατική ιατρική για την κάλυψη και αντιμετώπιση των ποικίλων καταστάσεων και προβλημάτων υγείας, αλλά και η συμμετοχή συμπληρωματικά και επιλεκτικά της επικρατούσης επίσημης χημικής “Παστερικής” ιατρικής.
Δηλαδή φανταστείτε μια ενιαία ιατρική με βασικό και πρωταρχικό ρόλο την επιστημονική παραδοσιακή ολιστική φυσική νέο-Ιπποκρατική ιατρική, συνεπικουρούμενη συμπληρωματικά κι αυστηρώς επιλεκτικά με την επικρατούσα επίσημη χημική “Παστερική” ιατρική, με έμφαση στην πραγματική πρόληψη, και στην αποφυγή των “ιατρογενών” προβλημάτων υγείας.
Εάν γινόταν κάτι τέτοιο, υποθετικά σε έναν “αγγελικά πλασμένο κόσμο”, τότε δεν θα χρειαζόμασταν τόσα φαρμακεία, τόσα νοσοκομεία και γιατρούς, διότι οι πλειονότητα των ανθρώπων θα ήταν υγιείς, και θα είχαν καταργηθεί ιατρικές ειδικότητες όπως, του διαβητολόγου, του υπερτασιολόγου, του ογκολόγου, κλπ, κλπ, κλπ.
Τώρα που ανέφερα ιατρικές ειδικότητες, θυμήθηκα κάποτε όταν δούλευα σε γηροκομεία ένα ακόμα συγκλονιστικό περιστατικό. Είχαν φέρει η γυναίκα του και η κόρη του έναν πολύ αξιόλογο συνταξιούχο θεολόγο καθηγητή πανεπιστημίου για “ολιγοήμερη φιλοξενία” στο γηροκομείο με το αιτιολογικό πως, όταν λείπουν από το σπίτι υπάρχει το ενδεχόμενο ο κύριος καθηγητής να πάρει τους δρόμους και να πάθει κάποιο ατύχημα. Ο αξιόλογος αυτός καθηγητής, όντως χαρούμενος και κοινωνικός από την φύση του κυκλοφορούσε εντός του ιδρύματος και συνομιλούσε με τους υπόλοιπους “φιλοξενούμενους”.
Αυτή του η κινητικότητα δεν άρεσε ούτε στην σύζυγο του αλλά ούτε και στην κόρη του, και κατόπιν συνεννοήσεως με τον επικεφαλής Νευρολόγο-Ψυχίατρο και αρχίατρο του ιατρικού προσωπικού του ιδρύματος του χορηγήσαν κατασταλτικά για το “καλό του”, για να μην γλιστρήσει και πέσει και πάθει κανένα κάταγμα, και διότι ως γνωστόν ο γέρος ή από “πέσιμο θα πάει η από χ@σ@μo”.
Για να μην τα πολυλογώ, ο κύριος καθηγητής έκτοτε καθηλώθηκε στην αναπηρική του καρέκλα και σε πλήρη “ασφάλεια από ενδεχόμενο ατύχημα”. Βέβαια δεν άργησε η μετάβαση του από την καρέκλα στο κρεβάτι επί μονίμου βάσεως, την δε τελευταία εβδομάδα της ζωής του την πέρασε πάνω στο κρεβάτι του με κάγκελα για να μην πέσει, σε εμβρυακή στάση, με έκφραση μόνιμης απορίας και βλέμμα απλανές, και μία μικρή τηλεόραση σε απόσταση αναπνοής από το πρόσωπό του συντονισμένη μονίμως σε θρησκευτικού περιεχομένου προγράμματα, για το “καλό του” βεβαίως, βεβαίως. Μήπως λέω πολλά;