·
Οι περισσότερες ιατρικές διαγνώσεις γίνονται με την φιλοσοφία της “in vitro” κι όχι της “in vivo”, και τι σημαίνει αυτό.
Ο όρος “in vitro” χρησιμοποιείται σε βιολογικά-ιατρικά εργαστήρια για να υποδείξει το γεγονός της έρευνας που πραγματοποιήθηκε μακριά από το φυσικό περιβάλλον, στον δοκιμαστικό σωλήνα πχ.
Αντιθέτως ο όρος “in vivo” χρησιμοποιείται για να μας υποδείξει ότι η έρευνα έγινε δια ζώσης στο φυσικό περιβάλλον κι όχι στον δοκιμαστικό σωλήνα στο εργαστήριο πχ.
Για να γίνω περισσότερο κατανοητός, φανταστείτε σε ένα άγαλμα να πάρω το σφυρί και να του κάνω ένα σημάδι. Η διάγνωση μετά τον τραυματισμό του αγάλματος, θα είναι η αυτή και θα παραμένει η ίδια για πάντα.
Αντιθέτως στους ζωντανούς οργανισμούς, και εν προκειμένω στον άνθρωπο, η διάγνωση τούτη την δεδομένη στιγμή μεταβάλλεται συνεχώς, λόγω του κυτταρικού κύκλου, και επομένως δεν ισχύει για πάντα.
Θέλω να πω δηλαδή, για το “στίγμα”, λόγω διάγνωσης με την φιλοσοφία της “in vitro” μπορεί, και αυτό συμβαίνει πολύ συχνά, να οδηγήσει σε μη αναστρέψιμα “ιατρογενή” σφάλματα, πχ μη απαραίτητους ακρωτηριασμούς, κλπ.
Μετά από χρόνια, μέσα από την πολύπλευρη εργασιακή μου εμπειρία και τις σφαιρικές ιατρικές γνώσεις που απέκτησα από τις πολύχρονες σπουδές μου, συμπέρανα με τρόμο πως: οι περισσότεροι γιατροί προτείνουν θεραπείες ή χορηγούν φάρμακα για τα οποία γνωρίζουν πολύ ελάχιστα, για την θεραπεία υποτίθεται ασθενειών για τις οποίες γνωρίζουν πολύ ελάχιστα, και σε ασθενείς που δεν τους γνωρίζουν σχεδόν καθόλου.
Κι αυτό διότι η διάγνωση και πάλι γίνεται με την “in vitro” φιλοσοφία, αλλά και την ολιγόλεπτη γνωριμία με τον ασθενή, σε συνδυασμό με την συμπτωματολογική κι όχι με την αιτιατή προσέγγιση.
Σας αναφέρω παρακάτω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.
O “Chris”
Η περίπτωση ενός νεαρού Ελληνικής καταγωγής, κατοίκου ιδρύματος για άτομα με ποικίλα “ψυχιατρικά προβλήματα”, διανοητική στέρηση, επιθετική συμπεριφορά, άλαλου και υπερβολικά αδύνατου, πετσί και κόκαλο που λένε.
Ούρλιαζε κυριολεκτικά και έκανε επιθέσεις στο προσωπικό καθ όλη την διάρκεια της ημέρας και της νύχτας, και χτυπούσε με τις γροθιές του τους τοίχους και το πρόσωπό του, το οποίο ήταν μονίμως πρησμένο και παραμορφωμένο.
Του είχαν “φορτώσει” στο ιστορικό γνωμάτευσης ψυχιάτρου όσες μύριες ψυχιατρικές “ταμπέλες” και ως εκ τούτου κι ένα κοκτέιλ ψυχοφαρμάκων.
Τον παρακολούθησα για λίγες ημέρες και σε διαφορετικές ώρες της ημέρας και της νύχτας, κι αυτό επειδή εκείνη την εποχή εργαζόμουν ως φροντιστής ΑΜΕΑ ζώντας κυριολεκτικά μαζί με τα άτομα αυτά στον ίδιο χώρο, και διαπίστωσα τα εξής.
Το φαγητό που του προσφέρανε δεν το άγγιζε, παρά μόνο έτρωγε το φαγητό της μητέρας του όταν τον επισκεπτόταν μία φορά την εβδομάδα, αλλά και πάλι ήταν εξαιρετικά επιθετικός ακόμη και στους γονείς του. Επίσης παρατήρησα πως πήγαινε πολύ συχνά στην τουαλέτα, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.
Συμπέρανα λοιπόν πως η συμπεριφορά του οφείλετε στο γεγονός, πρώτον ότι πεινάει και δεύτερον ότι πονάει λόγω δυσκοιλιότητας, αλλά δεν μπορεί να επικοινωνήσει.
Φρόντισα να αλλάξουν το μενού του με Ελληνικά λαδερά φαγητά, και να του χορηγήσουν αρχικά ήπια, μη συνταγογραφούμενα υπακτικά τα οποία εν συνεχεία αντικαταστάθηκαν με φυτικές ίνες.
Κι έγινε το “θαύμα” τόσο απλά, η επιθετική του συμπεριφορά εξαφανίστηκε, πήρε βάρος και έκτοτε κοιμόταν όλη την νύχτα, αλλά τα φάρμακα φάρμακα, αυτά δεν κόβονται με τίποτα.
Ποιός μπορεί άλλωστε να αμφισβητήσει την συνταγογράφιση των “ειδικών”, αστειεύεστε.
Αυτό το γεγονός κι άλλα πολλά αποσιωπήθηκαν σκόπιμα διότι δεν συνέφερε ούτε στους από “επάνω” η παραδοχή του λάθους διάγνωσης και η μείωση των ψυχοφαρμάκων, αλλά ούτε και στους από “κάτω” διότι ο “αποχαρακτηρισμός” και η μη “επιθετικότητα” του τροφίμου θα σήμαινε και μείωση του προσωπικού. Ουδέν σχόλιο.
Dr. Νικόλαος Βρούσγος, ND
Οι περισσότερες ιατρικές διαγνώσεις γίνονται με την φιλοσοφία της “in vitro” κι όχι της “in vivo”, και τι σημαίνει αυτό.
Ο όρος “in vitro” χρησιμοποιείται σε βιολογικά-ιατρικά εργαστήρια για να υποδείξει το γεγονός της έρευνας που πραγματοποιήθηκε μακριά από το φυσικό περιβάλλον, στον δοκιμαστικό σωλήνα πχ.
Αντιθέτως ο όρος “in vivo” χρησιμοποιείται για να μας υποδείξει ότι η έρευνα έγινε δια ζώσης στο φυσικό περιβάλλον κι όχι στον δοκιμαστικό σωλήνα στο εργαστήριο πχ.
Για να γίνω περισσότερο κατανοητός, φανταστείτε σε ένα άγαλμα να πάρω το σφυρί και να του κάνω ένα σημάδι. Η διάγνωση μετά τον τραυματισμό του αγάλματος, θα είναι η αυτή και θα παραμένει η ίδια για πάντα.
Αντιθέτως στους ζωντανούς οργανισμούς, και εν προκειμένω στον άνθρωπο, η διάγνωση τούτη την δεδομένη στιγμή μεταβάλλεται συνεχώς, λόγω του κυτταρικού κύκλου, και επομένως δεν ισχύει για πάντα.
Θέλω να πω δηλαδή, για το “στίγμα”, λόγω διάγνωσης με την φιλοσοφία της “in vitro” μπορεί, και αυτό συμβαίνει πολύ συχνά, να οδηγήσει σε μη αναστρέψιμα “ιατρογενή” σφάλματα, πχ μη απαραίτητους ακρωτηριασμούς, κλπ.
Μετά από χρόνια, μέσα από την πολύπλευρη εργασιακή μου εμπειρία και τις σφαιρικές ιατρικές γνώσεις που απέκτησα από τις πολύχρονες σπουδές μου, συμπέρανα με τρόμο πως: οι περισσότεροι γιατροί προτείνουν θεραπείες ή χορηγούν φάρμακα για τα οποία γνωρίζουν πολύ ελάχιστα, για την θεραπεία υποτίθεται ασθενειών για τις οποίες γνωρίζουν πολύ ελάχιστα, και σε ασθενείς που δεν τους γνωρίζουν σχεδόν καθόλου.
Κι αυτό διότι η διάγνωση και πάλι γίνεται με την “in vitro” φιλοσοφία, αλλά και την ολιγόλεπτη γνωριμία με τον ασθενή, σε συνδυασμό με την συμπτωματολογική κι όχι με την αιτιατή προσέγγιση.
Σας αναφέρω παρακάτω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.
O “Chris”
Η περίπτωση ενός νεαρού Ελληνικής καταγωγής, κατοίκου ιδρύματος για άτομα με ποικίλα “ψυχιατρικά προβλήματα”, διανοητική στέρηση, επιθετική συμπεριφορά, άλαλου και υπερβολικά αδύνατου, πετσί και κόκαλο που λένε.
Ούρλιαζε κυριολεκτικά και έκανε επιθέσεις στο προσωπικό καθ όλη την διάρκεια της ημέρας και της νύχτας, και χτυπούσε με τις γροθιές του τους τοίχους και το πρόσωπό του, το οποίο ήταν μονίμως πρησμένο και παραμορφωμένο.
Του είχαν “φορτώσει” στο ιστορικό γνωμάτευσης ψυχιάτρου όσες μύριες ψυχιατρικές “ταμπέλες” και ως εκ τούτου κι ένα κοκτέιλ ψυχοφαρμάκων.
Τον παρακολούθησα για λίγες ημέρες και σε διαφορετικές ώρες της ημέρας και της νύχτας, κι αυτό επειδή εκείνη την εποχή εργαζόμουν ως φροντιστής ΑΜΕΑ ζώντας κυριολεκτικά μαζί με τα άτομα αυτά στον ίδιο χώρο, και διαπίστωσα τα εξής.
Το φαγητό που του προσφέρανε δεν το άγγιζε, παρά μόνο έτρωγε το φαγητό της μητέρας του όταν τον επισκεπτόταν μία φορά την εβδομάδα, αλλά και πάλι ήταν εξαιρετικά επιθετικός ακόμη και στους γονείς του. Επίσης παρατήρησα πως πήγαινε πολύ συχνά στην τουαλέτα, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.
Συμπέρανα λοιπόν πως η συμπεριφορά του οφείλετε στο γεγονός, πρώτον ότι πεινάει και δεύτερον ότι πονάει λόγω δυσκοιλιότητας, αλλά δεν μπορεί να επικοινωνήσει.
Φρόντισα να αλλάξουν το μενού του με Ελληνικά λαδερά φαγητά, και να του χορηγήσουν αρχικά ήπια, μη συνταγογραφούμενα υπακτικά τα οποία εν συνεχεία αντικαταστάθηκαν με φυτικές ίνες.
Κι έγινε το “θαύμα” τόσο απλά, η επιθετική του συμπεριφορά εξαφανίστηκε, πήρε βάρος και έκτοτε κοιμόταν όλη την νύχτα, αλλά τα φάρμακα φάρμακα, αυτά δεν κόβονται με τίποτα.
Ποιός μπορεί άλλωστε να αμφισβητήσει την συνταγογράφιση των “ειδικών”, αστειεύεστε.
Αυτό το γεγονός κι άλλα πολλά αποσιωπήθηκαν σκόπιμα διότι δεν συνέφερε ούτε στους από “επάνω” η παραδοχή του λάθους διάγνωσης και η μείωση των ψυχοφαρμάκων, αλλά ούτε και στους από “κάτω” διότι ο “αποχαρακτηρισμός” και η μη “επιθετικότητα” του τροφίμου θα σήμαινε και μείωση του προσωπικού. Ουδέν σχόλιο.
Dr. Νικόλαος Βρούσγος, ND