Σιχάθηκα τα σκατένια μυαλά σας «homo sapilens»,
πέρασαν χιλιάδες χρόνια εξέλιξης, πόνου και κόπου,
χιλιάδες χρόνια ανακαλύψεων και εφευρέσεων από τολμηρούς και ανιδιοτελείς πρωτοπόρους
για να κάθεστε εσείς σήμερα, ανεύθυνοι και απαθείς απόγονοι του Νέρωνα, να βλέπετε αμέριμνοι τη Ρώμη που καίγεται,
να παρακολουθείτε από την τηλεόραση τη βαρβαρότητα και τις φλόγες του σύγχρονου κόσμου που κατακαίει τα όνειρα των παιδιών σας,
μιας και τα δικά σας όνειρα καρβούνιασαν, γίνανε στάχτες
γιατί δεν τολμήσατε ποτέ να αμφισβητήσετε την καθεστηκυία τάξη των πραγμάτων,
γιατί δεν είστε σε θέση να δείτε πέρα από τη μύτη σας,
πέρα από το μικρόκοσμο που φωλιάσατε τους φόβους και τη ματαιότητά σας,
γιατί δεν μάθατε να μαθαίνετε,
δεν μάθατε να πεθαίνετε και να ξαναγεννιέστε,
το μόνο που ξέρετε είναι να επαναλαμβάνετε ότι σας μάθανε οι ιδιοκτήτες σας,
το μόνο που ξέρετε είναι να παπαγαλίζετε και να πιπιλάτε χιλιοειπωμένα παραμύθια,
να πιστεύετε σε ιστορίες που επινοούν οι ιδιοκτήτες σας και τα εγκατεστημένα και διεφθαρμένα πρότυπά σας,
το μόνο που ξέρετε είναι να χώνεστε σε όποιο ιδεολογικό μικρομάγαζο δείτε με φωτεινή ταμπέλα για να στεγάσετε τα κενά μυαλά και την άγνοιά σας,
κριτές και δικαστές όμως, πάντα,
με άποψη για τα πάντα,
επαναστάτες της πορδής με λόγια δανεικά,
στέκεστε πάντα δίπλα στο φως, πεινασμένες και άπληστες σκιές,
αδικημένοι παραπονιάρηδες
που έχετε πάντα την απαίτηση ν αλλάξουν τον κόσμο οι «άλλοι»
γιατί εσείς κάνετε ότι μπορείτε γι αυτό,
έγινε ο κόσμος αφόρητος βούρκος κι εσείς
αντί να ξεσηκωθείτε,
αντί να ξυπνήσετε από το λήθαργο της λήθης και της άγνοιας
τον στολίζετε όλο με αρωματικά μπιχλιμπίδια και φτηνά διακοσμητικά για να κρύβεται η μπόχα…
σας σιχάθηκα συνηθισμένα και προβλέψιμα homo sapilens,
δεν έχετε τίποτα νέο να πείτε, να κάνετε, να προτείνετε,
η πιο δημοφιλείς λέξεις σας είναι το «βαριέμαι» και το «τι θα φάμε σήμερα»
γιατί θάψατε για λίγα ψιχουλάκια τη φαντασία, την περιέργεια, τη νοημοσύνη και την παιδικότητα,
και τώρα, όποιο δρόμο και να πάρω πάντα πέφτω πάνω σας,
φυτρώνετε παντού
τριγυρνάτε σε κάθε στενό, σε κάθε λεωφόρο,
σα χαμένοι δίχως σκοπό,
και ψηφίζετε κι όλας πρωτοπόροι της εποχής των ηλιθίων,
γιατί έχετε πιστέψει ότι μέσα στη φυλακή που ζείτε έχετε και δικαίωμα επιλογής των εξουσιαστών σας,
κι αυτοί στήνουνε ιδιωτικά πάρτι και γελάνε πίσω από την πλάτη σας…
παραμιλώ, δεν είναι τίποτα,
ξέρω ότι δεν μ ακούτε
είστε άλλωστε τόσο απασχολημένοι καθημερινά πότε με την οικονομία και πότε με τα ψυχαγωγικά προγράμματα…
παραμιλώ και τυραννιέμαι
από κείνη τη φωνή που αντηχεί από μέσα ουρλιάζοντας «όλα ένα»…