Νοιώθω πολύ μεγάλη ντροπή απέναντι σε αυτά τα συμπαθέστατα γεροντάκια όπου τα συναντώ και τις γλυκές γριούλες, που πέρασαν μιαν ολόκληρη ζωή μέσα στις κακουχίες, τις στερήσεις, τις ανείπωτες ταλαιπωρίες και τώρα κοιτούν σαν χαμένοι, απορημένοι για την κοινωνία και το ανύπαρκτο κράτος που τους εγκαταλείπει και που υποβαθμίζει συνεχώς το επίπεδο της ζωής τους…
Νοιώθω ανείπωτη και τεράστια θλίψη απέναντι στα παιδιά, αυτά τα αθώα χαμόγελα και τα αγνά βλέμματα, τα γεμάτα ζωή και όνειρα, για την άθλια και απολίτιστη κοινωνία που τα υποδέχεται και τα οδηγεί χωρίς να τα ρωτά ή να τα υπολογίζει στα σφαγεία και στις ανθρωποφάρμες…
Άραγε τι απαίτηση να έχει κάποιος από τους ηλικιωμένους και τα παιδιά, από τους ανθρώπους εκείνους που η ζωή και η μοίρα, τους έσπρωξαν σ έναν καθημερινό σκληρό και άδικο αγώνα επιβίωσης, αυτούς που δεν μπόρεσαν να μορφωθούν ή να έχουν πραγματικά το χρόνο να ερευνήσουν βαθύτερα, να βρουν πληροφορίες…?
Όμως καθημερινά, θέλω δεν θέλω, οι αισθήσεις μου γίνονται μάρτυρες του «πολιτισμού» κάποιων άλλων, πιο πολλών ανθρώπων, ανθρώπων κάποιου «επιπέδου», κάποιας αντιληπτικής ικανότητας, ανθρώπων με κοινωνικές «ευαισθησίες» και «επαναστατικό» ταπεραμέντο και προφίλ, που οι επιλογές και η στάση τους επηρεάζουν άμεσα το κοινωνικό γίγνεσθαι… τους παππούδες μας και τις γιαγιάδες μας, τα παιδιά μας…
Τους βλέπω να χαχανίζουν, να περιπλανούν από δω κι από κει τα άπληστα εγώ τους, να αγωνίζονται να χορτάσουν τον καταναλωτισμό και τις ματαιοδοξίες τους…
…τους βλέπω καθώς κορδώνουν με καμάρι την άγνοια που τους ξεχειλίζει, αλλά έχουν άποψη για όλους και για όλα.
Έχουν για «σπίτι» τους ένα κουτί, που περιέχει όλες τους τις εγκατεστημένες «αξίες» και τα «πρέπει»…
…είναι αυτοί οι διαρκώς παραπονούμενοι, γεμάτοι απαιτήσεις και θέλω, που κάνουν απίστευτο θόρυβο σαν κενοί ντενεκέδες,
που κατηγορούν τους πάντες και τα πάντα, δικαιώνοντας πάντα τους εαυτούς τους για τις εύστοχες εκτιμήσεις τους για την πολιτική και οικονομική κατάντια μας,
είναι αυτοί που εκπορνεύουν τη μοναξιά και την απελπισία τους στα νερωμένα ποτάδικα, στα πρόχειρα φαγάδικα και στα πορνοχορευτάδικα τις νύχτες ,
στα «μια ζωή την έχουμε», στα τηλεσόου, στα σαρβαιβορς, στα κουτσομπολιά για τις ζωές των άλλων,
είναι αυτοί που δεν κουνάνε τον κώλο τους από τον καναπέ,
επαναστάτες των smartphones, των social media και των likes…
…που δεν βρήκανε ποτέ το χρόνο να κάνουν κάτι πιο σημαντικό και ουσιαστικό για τον εαυτό τους, την κοινωνία και τα προβλήματά της, να δουν αν υπάρχει κάτι άλλο έξω από το κουτί,
που δεν έχουν ποτέ το χρόνο να ενταχτούν και να βοηθήσουν σε πραγματικές ακτιβιστικές και καινοτόμες δράσεις,
να δουν κάποιο ντοκιμαντέρ ή οτιδήποτε άλλο να ξεστραβωθούν…
…και το πρόβλημα με τον κόσμο μας εξακολουθεί πάντα να μην είναι αυτοί που κάνουν το «κακό», αλλά αυτοί που το ανέχονται με την άγνοια, τη θορυβώδη σιωπή τους και την θλιβερή τους απουσία …
Tasos Petridis